Είμαι 32 και μένω με τη μαμά και το μπαμπά μου
Συχνά τίτλοι άρθρων, αριθμοί, έρευνες θα μου τραβήξουν την προσοχή και θα μου γεννήσουν την επιθυμία να ψάξω λίγο παραπάνω και να προβληματιστώ. “ Τα 2/3 των τριαντάρηδων μένει με τους γονείς τους ”, διάβασα πρόσφατα. Δεν είναι κάτι άγνωστο, δε το άκουσα για πρώτη φορά. Πολλοί φίλοι, πολλοί γνωστοί μου, η πλειοψηφία τώρα που το σκέφτομαι, υπό συνθήκες κι εγώ ο ίδιος ακόμα, ανήκουμε σε αυτή την ομάδα. Σύμφωνα με τη Eurostat λοιπόν, σχεδόν το 70% των ελληνόπουλων που βρίσκονται στην πιο δυναμική και παραγωγική ηλικία (18-35 ετών) συνεχίζει να μένει υπό τη γονική θαλπωρή και προστασία. Συνεχίζει να μένει “το παιδί”, για τους γονείς θα είναι πάντα “το παιδί”. Μένει οπότε παιδί ή ίσως για να το πω πιο καλά, δε γίνεται ώριμος ενήλικας. Τι συνέπειες έχει αυτό; Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα επιχειρήσω να εισχωρήσω στο μυαλό αυτής της γενιάς, της γενιάς μου, παραθέτοντας πληροφορίες, μαρτυρίες, συζητήσεις, σκέψεις και προβληματισμούς της. Ας τις ακούσουμε, ας τις διαβάσουμε μέσω ενός φανταστικού