Είμαι δεντρίν ἁκούραστον και πάντα δακρυσμένον’’
Παρατηρώ πως τα τελευταία χρόνια την αρθρογραφία ανοίγω με άρθρα που αφορούν την Χίο, τον αγαπημένο μου τόπο. Όχι, δεν έχει να κάνει τόσο με τοπικιστικά χαρακτηριστικά όσο με συναίσθημα. Βέβαια θα μου πείτε, για να είσαι τοπικιστής σημαίνει πως έχεις συναισθήματα για τον τόπο σου ωστόσο την υπερβολική – αρνητική απόχρωση του τοπικιστή δε θα τη δεχθώ όσο το καθαρό και γάργαρο αίσθημα της αγάπης και το δέσιμο για αυτόν τον τόπο θα κυριαρχεί. Πριν μερικά χρόνια ήταν το άρθρο «Χίος S . O . S » όπου μιλούσα για τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε η φωτιά, πέρσι ήταν το άρθρο «Και πού Θεός;» όπου έγραφα για αυτά που έζησα με τους μετανάστες στο νησί. Το φετινό άρθρο δε θα είναι στενάχωρο, ούτε καταγγελτικό όπως τα προαναφερθέντα. Θα είναι βαθιά συναισθηματικό για αυτόν τον μοναδικό τόπο. Τον Ιούνιο του 2016 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Μαστίχας στη Χίο, στα νοτιόχωρα, έξω από το Πυργί, το μεγαλύτερο μαστιχοχώρι εκ των 24 (Λιθί, Βέσσα, Ελάτα, Μεστά, Ολύμποι, Πυργί, Αρμόλια, Καλαμωτή,