Για κάθε Ελένη
Είναι κάποιες στιγμές που συνειδητοποιείς πως όντως δεν υπάρχουν λόγια ούτε να περιγράψεις τα γενόμενα, ούτε να περιγράψεις συναισθήματα, σκέψεις, ανθρώπους, συμπεριφορές. Μέσα σε αυτόν το μαύρο καπνό, θα κάνω μία προσπάθεια κι εγώ να μαζέψω ότι κομμάτια μπορώ και να εκφραστώ όσο πιο ανθρώπινα και διακριτικά. Αρχικά θα ήθελα νοερά μέσα από αυτό το άρθρο, το βήμα μου, να πω ένα αντίο σε όλα αυτά τα όμορφα νιάτα αλλά και γενικά στους άτυχους συνανθρώπους μας που σκοτώθηκαν το βράδυ της 28 ης Φεβρουαρίου με την αμαξοστοιχία. Έπειτα, να σφιχταγγαλιάσω έναν-έναν τους ανθρώπους τους και πρώτα αυτές τις μάνες, τις μάνες…, τους πατεράδες, τα αδέλφια, τους συντρόφους, τα παιδιά τους, τους παππουδολαλάδες τους, τους φίλους τους. Στον απόηχο της πρώτης ημέρας, με κατέκλισαν σκέψεις και προβληματισμοί, όπως εκτιμώ τους περισσοτέρους μας. Τι έγινε; Πώς έγινε; Πώς είναι δυνατόν να έγινε; Γιατί έγινε; Ομολογώ, εκείνο το πρωινό που ξύπνησα κι άνοιξα το κινητό μου, η πρώτη μου σκέψη όταν είδα τα