Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2021

Πίσω από το κάδρο

Εικόνα
  Πίνακας: The kiss (Gustav Klimt) Δεν ανακάλυψαν την Αμερική όσοι κοινωνικοί επιστήμονες μιλούσαν για έξαρση βίας και δη ενδοοικογενειακής βίας, ως μεσομακροπρόθεσμη συνέπεια των ιδιαίτερα ψυχοπιεστικών καταστάσεων που βιώνουν οι άνθρωποι την περίοδο της πανδημίας. Από αυτές τις δύσκολες συνθήκες δε θα μπορούσε να απέχει κι η ελληνική κοινωνία, ωστόσο σημαντική διαφορά, παράλληλα βρίσκεται για πάνω από μία δεκαετία σε βαθιά οικονομική κρίση κι ανεργία. Οι αριθμοί εδώ και καιρό αποτυπώνουν αυτή την προδιαγεγραμμένη πορεία, ωστόσο δε θα πρέπει να πλανιόμαστε, δεν είναι φαινόμενα μόνο του σήμερα. Κακοποιήσεις και δολοφονίες ανδρών, γυναικών, ηλικιωμένων, παιδιών, ζώων, γινόντουσαν πάντα, γίνονται και θα συνεχίζουν δυστυχώς να γίνονται ως αποτέλεσμα ανθρώπινης παθογένειας αλλά και των κοινωνιών εν γένει. Σήμερα, πέραν των ιδιαίτερα δύσκολων συνθηκών που βιώνουμε, έχουμε και την “ευκολία” του να γινόμαστε άμεσα δέκτες ειδήσεων, πόσο μάλλον κακών. Η ελληνική κοινωνία στην επικράτειά τη

Την Παρασκευή το βράδυ

Εικόνα
“Την Παρασκευή το βράδυ, Παναΐτσα μου μου ετοίμασες με δάκρυα τη βαλίτσα μου…” Αυτό ήταν το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου (στίχοι: Πυθαγόρας, μουσική Χρ. Νικολόπουλος, ερμηνεία: Στ. Καζαντζίδης), κι αυτό έμελλε να συνδεθεί μέσα μου και με τον θάνατό του. Μια Παρασκευή βράδυ λοιπόν, ετοίμασε τη βαλίτσα του για να φύγει Σάββατο πρωί Οκτώβρη. Μα ας τα πάρουμε από την αρχή. Αυτό το άρθρο δεν έχει χαρακτήρα requiem, ούτε αγιογραφίας, ούτε επικήδειου. Είναι άρθρο μοιράσματος στιγμών, ανθρώπινων στιγμών κι ανάδειξης αυτής της τρομερής στιγμής, του χωρισμού αυτού, της οπτικής και του βιώματος. Ξέρω ότι πολλοί θα ταυτιστούν ενώ πολλοί τρέμουν στην ιδέα αυτής της άγριας φυσικής πορείας. Δυστυχώς, έτσι είναι η ζωή… Ο μπαμπάς έφυγε νικημένος στα 81 του από τον καρκίνο. Όλα αυτά τα χρόνια όμως νίκησε και τη ζωή και τον καρκίνο πολλές φορές. Κι αυτό με γεμίζει χαρά, υπερηφάνεια, μου δίνει παράδειγμα και μου απαλύνει τον πόνο. Γύρω στα 1950, στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών, στην μεταπο

Είμαι 32 και μένω με τη μαμά και το μπαμπά μου

Εικόνα
  Συχνά τίτλοι άρθρων, αριθμοί, έρευνες θα μου τραβήξουν την προσοχή και θα μου γεννήσουν την επιθυμία να ψάξω λίγο παραπάνω και να προβληματιστώ. “ Τα 2/3 των τριαντάρηδων μένει με τους γονείς τους ”, διάβασα πρόσφατα. Δεν είναι κάτι άγνωστο, δε το άκουσα για πρώτη φορά. Πολλοί φίλοι, πολλοί γνωστοί μου, η πλειοψηφία τώρα που το σκέφτομαι, υπό συνθήκες κι εγώ ο ίδιος ακόμα, ανήκουμε σε αυτή την ομάδα. Σύμφωνα με τη Eurostat λοιπόν, σχεδόν το 70% των ελληνόπουλων που βρίσκονται στην πιο δυναμική και παραγωγική ηλικία (18-35 ετών) συνεχίζει να μένει υπό τη γονική θαλπωρή και προστασία. Συνεχίζει να μένει “το παιδί”, για τους γονείς θα είναι πάντα “το παιδί”. Μένει οπότε παιδί ή ίσως για να το πω πιο καλά, δε γίνεται ώριμος ενήλικας. Τι συνέπειες έχει αυτό; Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα επιχειρήσω να εισχωρήσω στο μυαλό αυτής της γενιάς, της γενιάς μου, παραθέτοντας πληροφορίες, μαρτυρίες, συζητήσεις, σκέψεις και προβληματισμούς της. Ας τις ακούσουμε, ας τις διαβάσουμε μέσω ενός φανταστικού

Η γενιά των 10

Εικόνα
  Προαυλιζόμενος σε μία κοινωνία – φυλακή, έχοντας πάρει όλα τα μέτρα προφύλαξης κι άδεια ορισμένου χρόνου, περπατώ, παρατηρώ και θέτω σε σειρά σκέψεις, προβληματισμένος για το πρόσφατο παρελθόν, το ζοφερό παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Κι αν όσα συνέβησαν ανήκουν στα παλιά κι αν το τώρα είναι δύσκολο τι να περιμένουμε για το αύριο; Το αύριο είναι τα παιδιά. Τι έχει ζήσει η “γενιά των 10”, τα παιδιά, τα προεφηβάκια, αυτά τα πρώτα κι εξαιρετικά σημαντικά για την ανάπτυξη και τη διαμόρφωσή τους χρόνια της ζωής τους στη χώρα μας αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου; Αυτή η γενιά παιδιών βίωσε ήδη και βιώνει μία βίαιη και σκληρή, κοντά δεκαπενταετή, οικονομική κρίση με άμεσες κι έμμεσες συνέπειες στη ζωή τη δική τους, των οικείων τους αλλά και του κοινωνικού τους περιβάλλοντος γενικότερα. Με τη μαμά και το μπαμπά να μάχονται καθημερινά για το μεροκάματο και την ανεργία, με τις συντάξεις των παππούδων να μειώνονται και να μη μπορούν να συνεισφέρουν, με στερήσεις και ενδοοικογενειακές δ

Η ζωή στο υπόγειο

Εικόνα
Θεωρώντας πως οι πολλοί του κόσμου ανήκουν σε αυτό λέμε “μεσαία - μικρομεσαία τάξη”, δηλαδή έχω τα βασικά για να ζήσω μία αξιοπρεπή ζωή (εργασία, σπίτι, υγεία, παιδεία, τροφή, ειρήνη κτλ), το ζήτημα των κοινωνικών ανισοτήτων είναι διαρκές, μία μάχη των τάξεων. Η επικρατέστερη μορφή προβολής, πίεσης και καταπολέμησης της ανισότητας αυτής, προέρχεται από αυτήν την τάξη, ασκώντας πίεση και κριτική προς τα πάνω, στην «κοινωνική elite », όρος αδόκιμος, για να καταλαβαινόμαστε. “ Οι πλούσιοι που έχουν τα πολλά, που δε τους πιάνει τίποτα, που μας πίνουν το αίμα, που μας εκμεταλλεύονται ”. Ισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Όντως, είναι πρόκληση άνθρωποι που ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό, που έτυχε απλά να είναι γόνοι κάποιων μεγαλοοικογενειών, που παρανόμως πλούτησαν και που έχουν πλούτο για να θρέψουν τέσσερις γενεές, να απολαμβάνουν αγαθά περισσότερα από το μέσο άνθρωπο. Είμαστε όλοι άνθρωποι, ίσοι κι όλοι θα έπρεπε να είμαστε το ίδιο. Βεβαίως αυτή η θεωρία καταρρίπτεται από τα καπιταλιστικά συ