Ζωή κι ελπίδα (Συνέντευξη)
Την Εύη τη συνάντησα πρώτη φορά στη συνέντευξή μας. Την είχα πλάσει στο μυαλό μου από τις περιγραφές της αδελφής μου, τα παιδιά τους ήταν συμμαθητές. Άκουγα λοιπόν για μία μητέρα από το σχολείο του ανιψιού μου όπου δυστυχώς αρρώστησε σοβαρά, πολύ σοβαρά και οι γιατροί της δίνουν λίγο χρόνο ζωής, όμως το αντιμετωπίζει με πολύ θάρρος. Ο χρόνος περνούσε και η αδελφή μου μας έλεγε και πάλι για τη φίλη της πόσο δυνατή είναι και ότι τα πάει πολύ καλά. Περιγραφές για το πόσο επώδυνο είναι αυτό που περνάει, για τις σοβαρές επεμβάσεις της και το θάρρος της. Τη μία τα αισιόδοξα μηνύματα έφταναν συντελώντας ένα θαύμα και την άλλη το κακό ξαναερχόταν. Ο χρόνος περνούσε, από ένα σημείο και μετά ρωτούσα κι εγώ καθώς είχε κερδίσει το θαυμασμό μου και φυσικά το ενδιαφέρον μου “πώς πάει αυτή η κοπέλα, έχεις κανένα νεότερο”; Η αρρώστια εμφανιζόταν αλλά εκείνη τη νικούσε. Το μέγεθος του νικημένου δίνει αξία στο νικητή, λένε στον αθλητισμό. Της Εύης της μίλησαν για 3 μήνες ζωής και σήμερα, σχεδόν 4 χρόν