Η κοινωνία των Μ.Μ.Μ


   Είναι πραγματικά στενάχωρο αυτό που συμβαίνει με τα Μάσα Μαζικής Μεταφοράς και εννοώ τις απεργίες, τις περικοπές, τα ελλείμματα και όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά. Το ψάρι όμως βρωμάει από το κεφάλι. Αναφέρω αυτό και το κλείνω το θέμα. Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιώ για χρόνια και πολύ συχνά μάλιστα, λεωφορείο και ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και να μη με έχει ελέγξει ΠΟΤΕ ελεγκτής για το αν έχω εισιτήριο. Τρεις φορές έχω δει από κοντά αυτό το μάλλον σπάνιο είδος ανθρώπου μέσα σε λεωφορείο και αυτές τις φορές δε μου ζητήθηκε ούτε εμένα αλλά και σε πάρα πολλούς άλλους να δείξουμε τα εισιτήριά μας. Στο τρένο ΔΕΝ έχω δει ΠΟΤΕ. Anyway
   Θα ήταν ίσως πιο ενδιαφέρον το θέμα αυτό να το ανέλυε ένας κοινωνιολόγος. Ωστόσο δεν έχω σκοπό να κάνω κάποια ιδιαίτερη ανάλυση παρά να καταθέσω κάποιες μικρές εμπειρίες μου ζώντας και εγώ στην κοινωνία των Μ.Μ.Μ.
   Όπως προανέφερα, χρησιμοποιώ σχεδόν καθημερινά λεωφορείο. Μου αρέσει αυτή η επαφή. Είναι σαν να πιάνεις εν μέρει τον παλμό της κοινωνίας. Είναι μια μικρή κοινωνία. Καθημερινά χρησιμοποιούν τα Μέσα για την εξυπηρέτησή τους άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, πόλεων, εθνικοτήτων, ενδιαφερόντων, επαγγελμάτων, χρωμάτων, θρησκειών και άλλα.
   Είναι ένα μέρος που κάλλιστα μπορείς να γνωρίσεις κόσμο, να ανταλλάξεις απόψεις, να μάθεις – ακούσεις τι συμβαίνει δίπλα σου ακόμα και να λάβεις μέρος σε συζητήσεις που οι συνομιλητές μπορεί να φτάσουν μεγάλο αριθμό…Όμως υπάρχουν και στιγμές που εμείς οι επαγγελματίες υγείας μπορούμε να διακρίνουμε κάποια πράγματα περισσότερα και να λάβουμε κάποια μηνύματα παραπάνω…
   Παραθέτω μια ευχάριστη και μια δυσάρεστη ιστορία. Η πρώτη: Το λεωφορείο είναι σταματημένο στην κίνηση των δρόμων. Ένας ηλικιωμένος διακρίνει από το παράθυρο ένα φίλο του που καθόταν στο τραπεζάκι ενός καφενείου. Φωνάζει: «Πέεετρο» με το χέρι στην ανάταση και τον χαιρετάει. Ο Πέεετρος αρκετά ηλικιωμένος, τον βλέπει και ανταποδίδει τον χαιρετισμό. Ακολουθεί ‘’στιχομυθία’’ με νοήματα των χεριών και χαμόγελα στο πρόσωπο. Επιβάτης: «Πίνεις καθόλου;»/ Πέεετρος: «Ουουου»/ Επιβάτης: «Μπράβο! Άντε γεια…»/ Πέεετρος: «Γεια».
   Η δεύτερη ιστορία μας δείχνει ένα άλλο πρόσωπο της ζωής. Καθόμουν από την εσωτερική πλευρά των θέσεων και με αρκετές θέσεις του λεωφορείου κενές. Σε μια στάση μπαίνει ένας κύριος γύρω στα πενήντα ο οποίος κοίταζε να επιλέξει σε ποια θέση να καθίσει, κοιτώντας όμως επίμονα την κενή θέση δίπλα μου. Περιέργως, όντως ήρθε και κάθισε δίπλα μου και ενώ υπήρχαν αρκετά κενά καθίσματα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής ήταν σκυφτός, ‘’συννεφιασμένος’’ και σκεπτικός. Μου λέει: «Μπορώ να σου μιλήσω γιατί πιστεύω πως θα σκάσω;». Αμέσως ξεκίνησε η κουβέντα μας. Εν συντομία, μου είπε πως η γυναίκα του πέθανε πριν δέκα ημέρες σε δυστύχημα. Έχει ένα αγόρι σε εφηβική ηλικία το οποίο είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, είναι μόνοι τους, στο σπίτι υπάρχει παραμέληση – εγκατάλειψη. Δεν ξέρει τι να κάνει. Πως να σταθεί στα πόδια του, κυρίως για να βοηθήσει το παιδί του.
   Η καθημερινή συναναστροφή με τα Μ.Μ.Μ σίγουρα σε κάνει σοφότερο. Είναι τρόπος ζωής. Συνήθεια. Κουλτούρα, πολιτισμός. Σίγουρα μαθαίνεις και αντλείς πληροφορίες για τους ανθρώπους μιας πόλης, μια χώρας. Αν έχετε τη δυνατότητα να μεταβείτε στην εργασία σας με κάποιο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, αύριο το πρωί σκεφτείτε το λίγο καλύτερα, λίγο περισσότερο. Πέραν της λύσης του κυκλοφοριακού, της ενίσχυσης του κράτους και των λοιπών ωραίων θεωριών, μάλλον αξίζει…Εκτός αν απεργούν πάλι…


Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: 
http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook:
Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas


Σχόλια