Πόσο ακόμα πιο κάτω...;

   Μετά λύπης μου, πριν λίγες ημέρες έπεσε στα χέρια μου δημοσίευμα μιας εφημερίδας που ανέφερε σε ποια Κέντρα Ειδικής Αγωγής διακόπτεται η κρατική χρηματοδότηση. Πραγματικά από τις πιο στενάχωρες ειδήσεις που έχω ακούσει ποτέ. Έκανα τόσες πολλές σκέψεις…Θεωρώ πως δικαιούμαι να εκφέρω άποψη επί του θέματος καθώς θεωρούμαι άνθρωπος του χώρου λόγω επαγγελματικής ιδιότητας αλλά και επειδή τυγχάνει να εργάζομαι σε Φορέα που απασχολεί ΑμεΑ.

   Ο λόγος διακοπής της χρηματοδότησης, όπως αναφέρεται, είναι η μη καταβολή των οικονομικών τους στοιχείων στο κράτος. Όπως έχω αναφέρει πολλάκις λόγω απέχθειάς μου στα οικονομικά και τα λογιστικά δεν θα ασχοληθώ και δε θα ερμηνεύσω τι συμβαίνει με το παραπάνω δεδομένο. Μπορεί να σημαίνει πολλά και για τους ίδιους του φορείς μπορεί και τίποτα. Δεν το εξετάζω. Εξετάζω το κοινωνικό κομμάτι του θέματος που αυτό με αφορά πρώτα ως άνθρωπο, μετά σαν επιστήμονα και μετά ως εργαζόμενο.

   Η ελληνική κοινωνική πολιτική, πρόνοια και περίθαλψη ανέκαθεν δε ήταν πρωτοπόρος. Ίσως ούτε καν σε μεσαίο επίπεδο. Υστερούσε, υστερεί και όπως φαίνεται θα υστερεί για πολύ ακόμα σε πολλούς τομείς. Τρανταχτές ελλείψεις σε μονάδες φροντίδας όλων των ευπαθών ομάδων.  Αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που ‘’άκμασαν’’ ιδιωτικές πρωτοβουλίες, σύλλογοι κτλ στον χώρο της φροντίδας, της μέριμνας, της απασχόλησης, της περίθαλψης και άλλα. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες τάχθηκαν δίπλα στο κοινωνικό κράτος θέλοντας να σκεπάσουν τις ελλείψεις του και να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της κοινωνίας.

   Το κράτος στις περισσότερες από αυτές τις προσπάθειες ήταν δίπλα επιχορηγώντας με κάποιο ποσό ετησίως τις οικονομικές εισφορές των Κέντρων – σε πολλά από αυτά όντας ο βασικός χρηματοδότης τους. Τα τελευταία χρόνια είχαν παρατηρηθεί γενέες μειώσεις στη κρατική επιχορήγηση ελέω οικονομικής κρίσης. Μειώσεις που σήμερα υπολογίζονται συνολικά περί το 50%.

   Σήμερα λοιπόν φτάνουμε να μιλάμε για την διακοπή της κρατικής επιχορήγησης σε πολλά από αυτά τα Κέντρα που για την συντριπτική πλειοψηφία αυτών μεταφράζεται ως κλείσιμο, μιας που δεν θα μπορούν να καλύψουν ούτε καν τις βασικές τους ανάγκες. Αποτέλεσμα; Χιλιάδες άτομα με ανάγκες, κυριολεκτικά και μεταφορικά στο δρόμο. Χιλιάδες οικογένειες σε σύγχυση, αναστάτωση και προβληματισμό. Χιλιάδες εργαζόμενοι άνεργοι. Η κοινωνία σε ένα ακόμα αδιέξοδο.

   Μη θέλοντας να γίνω μάντης κακών, θεωρώ πως μια τέτοια κίνηση στην ήδη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα θα φέρει μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Είναι ένα ισχυρότατο χτύπημα με πολλούς αποδέκτες και με σοβαρές και άμεσες συνέπειες στην ελληνική κοινωνία.

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas