Οικονομική κρίση - Επιπτώσεις στην κοινωνική πρόνοια

   Η χώρα μας βιώνει μια από τις δυσκολότερες στιγμές της ιστορίας της και σίγουρα τη δυσκολότερη στη σύγχρονης ιστορίας της. Απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, παροχών, υπηρεσιών κτλ φέρνουν σαν αποτελέσματα ανεργία, φτώχεια, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, με δυο λέξεις φέρνουν κοινωνικά προβλήματα. Ο κόσμος βιώνει απίστευτη καταπίεση, φόβο, τρομοκρατία θα έλεγα και ταπείνωση.

   Περικοπές λοιπόν παντού (σχεδόν !) και η ακρίβεια σε βασικά είδη (είδη πρώτης ανάγκης και όχι μόνο) σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Θέτω εδώ το ερώτημα. Ναι, να κάνουμε όλοι μας την υπομονή, την προσπάθεια, τις θυσίες κτλ, κτλ. (φυσικά ούτε σε αυτό είμαι υπέρ καθώς αν υπήρξε κακοδιαχείριση και ελλιπείς έλεγχοι, ανομία κτλ φταίχτης είναι πάλι το κράτος και όχι ο πολίτης. Όμως μιλάμε για θυσίες, υπομονή και προσπάθεια ή για κατάρρευση του κράτους; 

   Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η εύκολη λύση, η εύκολη λεία, ο πρώτος στόχος που «ανώδυνα» για την τσέπη της πολιτείας θα μπορούσε να έρθει εις πέρας. Επιδόματα, κρατικές επιχορηγήσεις σε κοινωνικούς φορείς, κέντρα που παρέχουν υπηρεσίες σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες – η ήδη προβληματική και ελλειμματική κοινωνική πρόνοια πλήττεται. Μαχαίρι, ψαλίδι όπως θέλετε μπορείτε να το αποκαλέσετε, πάντως πληγώνει πολύ κόσμο…Αποτέλεσμα;

   Λουκέτο ήδη σε δεκάδες κέντρα – πρόβλημα για εξυπηρετούμενους - οικογενειακό περιβάλλον εργαζόμενους – κοινωνία. Ακολουθεί το κλείσιμο και άλλων κέντρων.

   Συγχωνεύσεις δομών, όπερ μεθερμηνευόμενο πολλαπλασιασμός φόρτου εργασίας για το ήδη λειψό προσωπικό, σε συνδυασμό με την αλλοίωση της εξειδίκευσης των κέντρων. Υπάρχουν δομές που λόγω των δυσκολιών στη λειτουργία τους για να κλείσεις ραντεβού ήθελες περίπου 4-5 μήνες. Η κατάσταση αυτή θα χειροτερέψει.

   Μειώσεις των επιχορηγήσεων του βασικού χρηματοδότη (κράτος). Συγκεκριμένα στο κέντρο που τυγχάνει να εργάζομαι τα τελευταία δύο χρόνια οι μειώσεις φτάνουν το 50%! Αποτέλεσμα αυτού; Μείωση παροχών, ποιότητας και πολλά ακόμη.

   Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω ξεχωριστή αναφορά για κάτι που έφτασε στα αφτιά μου λίγες μόλις ημέρες πριν. Στο τέλος της δεκαετίας του 90’ – αρχές 2000 (με καθυστέρηση όπως πάντα) ξεκίνησε δειλά – δειλά στη χώρα μας η λεγόμενη ανοιχτή περίθαλψη για τους ψυχικά ασθενείς. Η αποασυλοποίηση – αποιδρυματισμός τους. Η έξοδός τους δηλαδή από τις δομές όπου τους κράταγε εσώκλειστους και η θεραπεία τους – παρακολούθησή τους στην κανονική τους ζωή, στην αλληλεπίδρασή τους με την κοινωνία. Ένα από πιο τα πιο σπουδαία βήματα στο κομμάτι της ψυχιατρικής (ψυχιατρική μεταρρύθμιση) και με σπουδαία αποτελέσματα κατά την άποψη πολλών και ασφαλώς και την δική μου. Δημιουργήθηκαν ξενώνες, οικοτροφεία και άλλες δομές που έφεραν την επανάσταση και την ανατροπή στα μέχρι τότε δεδομένα (πρόγραμμα Ψυχαργώς). Το άσυλο, ο εγκλεισμός και το φαινόμενο της αποβολής από την κοινωνία μας των ψυχικά ασθενών και της περιθοριοποίησής τους έδειχνε να ανήκει οριστικά στο παρελθόν και να θάβεται βαθιά σαν μια παλιά μεγάλη αμαρτία μας. Σήμερα, τα οικοτροφεία, οι ξενώνες και οι δομές εκείνες που υλοποιούσαν αυτά τα προγράμματα κλείνουν η μία μετά την άλλη και η επιστροφή στην ασυλοποίηση και τον εγκλεισμό των ψυχικά ασθενών λέγεται ότι επέστρεψε…    

  

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas