Ρακοσυλλέκτες εν έτη 2011

   Είναι ένα φαινόμενο όχι καινούργιο, ωστόσο οι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που μπαίνουν στη διαδικασία συλλογής σκουπιδιών, πεταμένων τροφών, άχρηστων (για κάποιους) αντικειμένων αλλά και «θησαυρών των σκουπιδιών» είναι ένα ακόμα μήνυμα που μας έρχεται από το σήμερα.

   Παλαιότερα ήταν μια σχετικά σπάνια εικόνα – όχι όμως ξένη – του ανθρώπου του εξαθλιωμένου, του άπορου, του άστεγου που γυρίζει τους δρόμους και ανοίγοντας τους κάδους των σκουπιδιών ψάχνει να βρει ένα κομμάτι πεταμένης τυρόπιτας για να φάει, ένα σκισμένο μπουφάν για να έχει να φοράει το χειμώνα και ότι άλλο «άχρηστο» για κάποιους, «χρήσιμο» για εκείνον.

   Είναι πραγματικότητα πλέον. Εκπληκτικά θλιβερή εικόνα. Δεκάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των εθνοτήτων και των φυλών, ανεξαρτήτου φύλου να μαζεύονται στο τέλος των λαϊκών αγορών για να μαζέψουν ότι έχει μείνει – συνήθως τα σαπισμένα και άχρηστα προϊόντα που παρατάνε οι πωλητές ώστε να πεταχτούν από τους οδοκαθαριστές. Να πηγαίνουν έξω από εστιατόρια και να περιμένουν πότε θα πεταχτούν τα σκουπίδια τους για να περισυλλέξουν «ότι πιο καλό» για να φάνε αυτοί και τα παιδιά τους. Ακόμα και σε κρεοπωλεία για να πάρουν λίγο κρέας, φυσικά εξαιρετικά αμφιβόλου ποιότητας. Όπου αυτό το φαινόμενο λαμβάνει χώρα ομαδικά ή μαζικά δεν λείπουν και οι σκηνές βίας για το ποιος θα πάρει το πιο «καλό κομμάτι», το περισσότερο κτλ.

   Οι παραπάνω εικόνες φέρνουν στο μυαλό μου σκηνές ζούγκλας. Από την μία οι γύπες και τα τσακάλια που πέφτουν πάνω στα κουφάρια και τα ψοφίμια για να τραφούν και από την άλλη ο νόμος του δυνατού που θα πάρει το καλύτερο και μεγαλύτερο κομμάτι.

   Ανακύπτουν πολύ σημαντικά κοινωνικά προβλήματα από το παραπάνω φαινόμενο, απόρροια της κοινωνικής εξαθλίωσης (δεν αναφέρομαι στη συνήθεια του να ζεις ως ρακοσυλλέκτης που ασφαλώς και υφίσταται και παραπέμπει σε ψυχιατρική διαταραχή). Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αυτών αναδεικνύει την κατάσταση που κάποιοι άνθρωποι έχουν φτάσει ώστε να σκαλίζουν κάδους για να ζήσουν – κάτι που προδίδει πολλά για τη όλη λειτουργία του κράτους. Από την άλλη, είναι εξίσου σημαντικό και το υγειονομικό ζήτημα. Άνθρωποι τρέφονται με τρόφιμα πεταμένα στο δρόμο, από τους κάδους, σαπισμένα. Πολύ συχνά οι πτέρυγες των νοσοκομείων γεμίζουν από ρακοσυλλέκτες με δηλητηριάσεις και όχι μόνο.

   Η βοήθεια των συσσιτίων είναι όντως σημαντική και προσφέρουν χρόνια τώρα, όμως δεν είναι λύση στο πρόβλημα. Μια κινέζικη παροιμία λέει «Σε κάποιον που πεινάει μη του δώσεις ποτέ να φάει το ψάρι. Μάθε του να το πιάνει…».

  

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas