Εμείς τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία
Δε με βασανίζει πια το ερώτημα αν η
κοινωνία μας είναι καλή ή όχι, μου χει απαντηθεί με τον πιο εμφατικό τρόπο πια.
Είναι όντως αδόκιμο να συγκρίνουμε την ελληνική κοινωνία με άλλες ανθρώπινες
κοινωνίες, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές πορείες στο χρόνο, διαφορετικές
κουλτούρες και βιώματα, περιβάλλοντα και συνθήκες. Ίσως όντως να είναι, ίσως
πάλι κι όχι.
Το διαδίκτυο μας έχει φέρει το έξω πιο
κοντά μας, μα ίσως και οι εικόνες από τα αγαπημένα μου ταξίδια στο εξωτερικό όλα
αυτά τα μεγεθύνουν. Επίσης μαρτυρίες ξένων, μαρτυρίες Ελλήνων που ζουν πια
μακριά, απογοητευμένοι από όλους κι όλα αυτά που μας έχουν ποτίσει βαθιά πια.
Μα όχι μόνο αυτό, η σύγκριση με χώρες και κοινωνίες του εξωτερικού, ας δούμε και
το παρελθόν μας ως κοινωνία, το πιο πρόσφατο αλλά και το πιο μακρινό. Πως
γίναμε έτσι; Τι μας αλλοίωσε τόσο πολύ στο χρόνο την ποιότητά μας, τη δική μας και
κατ’ επέκταση της ζωής μας; Δε περιμένω απαντήσεις σε αυτά, μόνο γράφω τις σκέψεις
μου τώρα που το μυαλό μου είναι σχετικά πιο καθαρό, λίγο πριν μου το σκοτίσουν
πάλι οι υποχρεώσεις.
- Έχουμε
γίνει καχύποπτοι με τους γύρω μας: Θυμάμαι ιστορίες από το χωριό που πριν
από δεκαετίες κοίμιζαν και τάιζαν διαβάτες στα σπίτια τους. Πόσο ξένο,
απίστευτο φαντάζει αυτό στις μέρες μας; Ακόμα σκέφτομαι με πόση επιφύλαξη και
φοβία αντιδρούμε όταν μας πλησιάζει κάποιος άγνωστος να μας ρωτήσει κάτι, το
έχετε νοιώσει κι εσείς. Κρατάμε απόσταση, απομακρυνόμαστε, δεν απαντάμε, μαζεύουμε
τα πράγματά μας, φυλαγόμαστε, τον αποφεύγουμε, δεν ανοίγουμε πόρτες, δεν
απαντάμε. Παλιότερα θυμάμαι συναγωνίζονταν για το ποιος θα βοηθήσει, ποιος θα
απαντήσεις σε αυτόν που θα ρωτήσει.
- Έχουμε
γίνει παθητικοί: Η κοινωνία βιώνει την πλήρη αποχαύνωση, έχουμε εισπράξει
τόσο πολύ δηλητήριο που ακόμα μία σταγόνα δε μας κάνει αίσθηση. Το βλέπουμε
ολοφάνερα ότι μας κλέβουν, μας αδικούν, μας καταπατούν δικαιώματα και
ελευθερίες κι εμείς το θεωρούμε δεδομένο. Είναι δεδομένο ότι ο πολιτικός θα
κλέψει, το ξέρουμε και το λέμε, ΔΕΔΟΜΕΝΟ και η μέρα κυλά. Είναι δεδομένο ότι ο εγκληματίας,
πλούσιος, με γνωριμίες κτλ θα αθωωθεί εντέλει και το βιώνουμε με γέλιο, μια
βρισιά και «reactions» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θεωρούμε αντίδραση
την κάθε ανοησία που θα γράψουμε στα status μας
κι επανάσταση το να έχουμε άποψη για όλα. Παλιά οι αγώνες δίνονταν στους δρόμους
και τις πλατείες και μάλιστα οι περισσότερες κερδίζονταν. Θυμάστε μία “μάχη”
που δόθηκε τις τελευταίες δεκαετίες και κερδήθηκε από το λαό; Καμία, Κ Α Μ Ι Α
!!! Όλα θα περάσουν, υπάρχει ο τρόπος.
Εμβόλιμα, σε συνδυασμό των δύο παραπάνω
μου έρχονται εικόνες από αγορές. Ακρίβεια, καχυποψία και παθητικότητα. Δε διερωτάται
κανείς γιατί αυτή η ακρίβεια ρε παιδιά; Το παραμύθι του πολέμου στη Ρωσία το
φάγαμε αμάσητο αλλά φαίνεται τόσο πολύ μόνο η χώρα μας επηρεάστηκε γιατί στις υπόλοιπες
ευρωπαϊκές χώρες ο επηρεασμός δε ήταν τόσος. Το σουβλάκι που θυμάμαι πριν 25
χρόνια να το αγοράζω 300 δραχμές (και οι παλαιότεροι και πιο φτηνά – περίπου 0,90
λεπτά του ευρώ δηλαδή) σήμερα φτάνει τα 4-5 ευρώ (δηλαδή περίπου 1.300 δραχμές).
Με τους μισθούς στα ίδια επίπεδα. Παράλληλα, βάζουμε βενζίνη και κοιτάμε το μηχάνημα
μη μας κλέψει ο υπάλληλος, να μας βάλει όση βενζίνη θα πληρώσουμε, κοιτάμε στα «μάτια»
το ζύγι μη μας ρίξει ο υπάλληλος και πληρώσουμε παραπάνω, γιατί τον έχουμε
ικανό. Έχουμε ικανό και θεωρούμε πιθανό κάποιος να μας εξαπατήσει, να μας κλέψει,
έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας αυτό, βίωμα. Μας κλέβουν στο ρεύμα, μας
κλέβουν στο νερό, μας κλέβουν στις τηλεπικοινωνίες, μας κλέβουν οι εργοδότες, μας
κλέβουν οι πολιτικοί, μας κλέβει ο περιπτεράς, ο μαγαζάτορας, ο μανάβης, ο μπακάλης,
μας κλέβουν την υγεία, την παιδεία, τη δικαιοσύνη και ούτω καθεξής κι εμείς
απαθείς κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στο μικρόκοσμό μας αγοράζοντας το φόβο
που μας πουλάνε σε αφθονία γιατί έτσι μας χειραγωγούν.
Κλείνοντας θέλω να παραθέσω τη φράση που
ξεχώρισα το φετινό μου καλοκαίρι. Συνομιλώντας με μία συμπατριώτισσα που ζει
και δουλεύει στο εξωτερικό, τη ρωτάω πώς είναι η ζωή εκεί:
«Ζω σε
μία χώρα που θέλει το καλό σου, θέλει να σε βοηθήσει, θέλει να εξελιχθείς,
είναι δίπλα σου σε ό,τι κι αν χρειαστείς και δε σου βάζει τρικλοποδιές, δε σου
κάνει τη ζωή δύσκολη».
Απίστευτο,
ουτοπικό, ξένο!
Πείτε μου ανησυχομερίτες μου, θα λέγατε
ποτέ ή έστω έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σας κάτι κοντινό με την παραπάνω
δήλωση για τη χώρα μας;
Ευχαριστώ για την ανάγνωση, δε ξέρω πάλι
πότε θα καταφέρω να ξαναγράψω! #ΑνΗσΥχΕίΤε!!!
Δεπάστας Χαράλαμπος
Κοινωνικός Λειτουργός
MSc "Επαγγελματικής και Περιβαλλοντικής
Υγείας -
Διαχείρισης και Οικονομικής Αποτίμησης"
Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@anisihesmeres
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου