Η πιθανή απιθανότητα

 

Τις μέρες εκείνες που το μυαλό παίρνει περίεργες στροφές, τις μέρες εκείνες που φιλοσοφείς μοναχός και ψάχνεις το νόημα της ζωής, της ζωής σου, που αξιολογείς και διερωτάσαι κι απορείς, που ψάχνεις κι αναζητάς.

Όποιος πιστεύει στο Θεό έχει μέσα του ένα νεκρό Θεό, όποιος δεν πιστεύει, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο. Όποιος ζει μέσα στην αμφιβολία, ζει το θαύμα του κόσμου, ζει το νόμο της φύσης.

Όποια κι αν είναι η αλήθεια, από τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) και την εξέλιξη των ειδών, μέχρι τον Αδάμ, την Εύα, τα μήλα, το “κοσμικό αυγό” μέχρι τα χαοτικά νερά του Νουν και το Χάος, έχει βασανίσει ανθρώπους και ανθρώπους αιώνες τώρα κι απάντηση δε βρίσκεται (τουλάχιστον κοινά αποδεκτή).

Όποια κι αν είναι η ζωή μας, μα καλή, μα κακή, μα άσχημη, μα όμορφη, μα υποφερτή, μα ανυπόφορη, η απόλυτη μοναδικότητα κάθε ύπαρξης κάνει όλες τις μορφές ζωής ξεκάθαρα ανεκτίμητες, θεοποιημένες.

Δείτε γύρω και συνειδητοποιήστε τη μοναδικότητα των έμβιων όντων. Κάθε μία παρουσία, καθετί που συναντάτε, εσείς οι ίδιοι, είναι τόσο ακραία μοναδικό και τόσο ακραία απίθανο να υπάρξει, που ίσως θα μπορούσε να είναι ακόμα μικρότερο κι από τη μικρότερη μονάδα μέτρησης του χρόνου.

Έστω ότι είμαστε εξέλιξη είδους, η πρώτη μορφή ζωής υπολογίζεται ότι είναι δισεκατομμύρια έτη πίσω. Μα κι ας πάμε πιο κοντά στο χρόνο, στα πιο “σίγουρα”, αρκεί να σκεφτούμε αυτό:

Σύμφωνα με τη βιολογία το ωάριο, γονιμοποιείται από το σπερματοζωάριο και ακολουθεί η γνωστή διαδικασία για αιώνες, αιώνες, αιώνες κτλ. Σκεφτείτε κάτι, μία γυναίκα αν υποθέσουμε ότι παράγει ωάρια από τα την ηλικία των 12 κι αν υποθέσουμε ότι μπορεί να παράγει ωάρια μέχρι τα 45 της περίπου έχουμε περίπου 12 ωάρια ετησίως άρα περίπου 400 ωάρια σε όλη της τη ζωή. Από την άλλη ο άνδρας, αν υποθέσουμε ότι είναι ικανός να γονιμοποιήσει από την ηλικία των 12 και με την υπόθεση ότι εκσπερματώνει 2 φορές εβδομαδιαίως κατά μ/ο μέχρι τα 65 του, συμβαίνει μία αμέτρητη παραγωγή σπερματοζωαρίων, αν συνυπολογίσουμε πως κάθε εκσπερμάτιση αποτελείται από εκατομμύρια σπερματοζωάρια.

Στις τόσες θηλυκές προγόνους μας και στους τόσους αρσενικούς προγόνους μας από τα τόσα αμέτρητα ωάρια που είτε δε γονιμοποιήθηκαν είτε γονιμοποιήθηκαν κι από τα τόσα αμέτρητα σπερματοζωάρια που είτε δε γονιμοποίησαν είτε γονιμοποίησαν κι από ανθρώπους που άντεξαν τόσους και τόσους αιώνες κακουχίες, έτυχε να συναντηθούν και το συγκεκριμένο τους ωάριο μεταξύ απείρων ανά τους αιώνες γονιμοποιήθηκε από το συγκεκριμένο σπερματοζωάριο μεταξύ απείρων, προκύψαμε εμείς κι όλοι κι όλα. Είναι τόσο συγκεκριμένη και μοναδική στην ιστορία του κόσμου και της ανθρωπότητας η συγκεκριμένη στιγμή που μοιάζει με απίθανη πιθανότητα.

Πάντα θα λέω πως είναι δώρο η ζωή και πως το μεγάλο στοίχημα του ανθρώπου είναι να καταφέρει να το αναγνωρίσει αυτό, να την εκτιμήσει και να τη χαρεί. Ίσως όταν γίνουμε “σκόνη αστρική” να έχουμε πρόσβαση στο βιβλίο της ζωής και τα αιώνια ερωτήματα να μας απαντηθούν, μέχρι τότε όμως να ανοίξουμε το δώρο της ζωής, ας μη ξεχάσουμε να ζήσουμε.

 

Για να θυμάμαι τη στιγμή, έγραψα το άρθρο με το “Νυχτέρι”

του Θ. Παπακωνσταντίνου.

 

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός
MSc "Επαγγελματικής και Περιβαλλοντικής Υγείας - 
Διαχείρισης και Οικονομικής Αποτίμησης"

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@anisihesmeres