O κοινωνικός λειτουργός στα σχολεία

   Πριν 6 περίπου χρόνια έκανα πρακτικό εργαστηριακό μάθημα στο Στ’ (Κατσαμπά) Κ.Α.Π.Η του δήμου Ηρακλείου Κρήτης – επ’ ευκαιρίας στέλνω την αγάπη μου. Εκεί, η κοινωνική λειτουργός που με επόπτευε με είχε ρωτήσει σε τι πλαίσιο θα ήθελα να απασχοληθώ ως αυριανός επαγγελματίας. Απάντησα πως αν και ξέρω πως οι θέσεις εργασίας αυτές δεν υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα θα ήθελα να εργαστώ ως κοινωνικός λειτουργός σε σχολείο. Η απάντησή της ήταν: «Αχ, και εγώ αυτό ήθελα. Σκέψου πως από το 1985 (ίσως και πιο πριν) που μπήκα φοιτήτρια ακούγεται πως θα ανοιχτούν αυτές οι θέσεις αλλά ακόμα τίποτα…».

   Στην χώρα μας, (όπως πλέον μας έχουν κάνει) έχουμε συνηθίσει να είμαστε ουραγοί των εξελίξεων. Ο τομέας της κοινωνικής πρόνοιας είναι ένας πολύπαθος τομέας στη χώρα μας, με πολλές ελλείψεις και με υπηρεσίες που υπολειτουργούν λόγων των φτωχών παροχών, του μικρού αριθμού προσωπικού αλλά και άλλων προβλημάτων.

   Ο χώρος της εκπαίδευσης είναι ένας από τους σπουδαιότερους που υπάρχουν μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία. Από τα σχολεία δημιουργούνται οι άνθρωποι του αύριο. Οι μελλοντικοί γονείς και επαγγελματίες και γενικότερα η αυριανή κοινωνία. Το σχολείο είναι και αυτό μια κοινωνία όπου μέσα της ζουν καθημερινά εκατοντάδες διαφορετικοί άνθρωποι (μαθητές και δάσκαλοι). Όπου άνθρωπος το φυσιολογικό είναι να υφίστανται και δυσκολίες διαφόρων ειδών από πίσω, είτε μικρές, είτε μεγάλες. Εκεί έρχεται ο κοινωνικός λειτουργό να δράσει και να προσπαθήσει να βοηθήσει στις δυσκολίες. Να βρει λύση στα αδιέξοδα που μπορεί να εμφανιστούν στα μέλη αυτής της μικρής κοινωνίας και στις οικογένειές τους.

   Όπως είναι λογικό και αυτονόητο στις μεγάλες και προηγμένες χώρες της Ευρώπης (όπου θέλουμε να θεωρούμαστε μέλη) αλλά και του κόσμου, ο κοινωνικός λειτουργός έχει μπει στα σχολεία εδώ και πολλά χρόνια. Στην Ελλάδα όμως, εν έτη 2013 και ενώ νόμος για την ύπαρξη κοινωνικών λειτουργών σε σχολεία υπάρχει (έχει θεσμοθετηθεί από το Ν.Δ. 195/1974 και τα Π.Δ. 891/1978 και 50/1985), δεν ανοίγονται θέσεις εργασίας σε αυτά τα πλαίσια. Έτσι αφήνουμε τα προβλήματα να μεγεθύνονται, δεν τα προλαμβάνουμε και φτάνουμε στο σημείο να εργαζόμαστε σχεδόν αποκλειστικά για την αντιμετώπιση τους. Κάτι ανάλογο ασφαλώς μπορούμε να πούμε και για την ύπαρξη ψυχολόγων στα εκπαιδευτικά πλαίσια.

   Αν σκεφτούμε τι συνθήκες βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια και τι μέρες έρχονται, είναι σχεδόν βέβαιο πως το όνειρό μου να εργαστώ στο χώρο της εκπαίδευση δεν θα πραγματοποιηθεί…Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να διεκδικούμε και να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο…

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas