Γιε μου, να εύχεσαι μην αρρωστήσεις


Σάββατο. Στο κρεβάτι ακόμα, ανοίγω τα μάτια μου αισθανόμενος πως κάποιος είναι στο χώρο μου, από πάνω μου. «Θέλω να σου πω ότι δεν αισθάνομαι καλά, μπορείς να με πας στο νοσοκομείο»; Ήταν τα πρώτα λόγια της ημέρας μου από τον αγχωμένο πατέρα μου. Η μέρα ξεκίνησε κάπως απότομα. Ψάξαμε ποιό νοσοκομείο της περιοχής εφημερεύει και άμεσα αναχωρήσαμε ελπίζοντας πως όλα θα ήταν περαστικά.

Στάση 1η: «επείγοντα περιστατικά»
Φτάνοντας στο νοσοκομείο θα έπρεπε ως γνωστόν να ακολουθηθεί μια διαδικασία ώστε να μπορέσει να εξετασθεί ο ασθενής. Φτάνουμε στον εν λόγω χώρο όπου αντικρίζουμε μια απερίγραπτη κατάσταση την οποία θα κάνω μια προσπάθεια να περιγράψω. Πρώτη αίσθηση: ΣΟΚ. Φωνές, φασαρία, μια συνεχόμενη κίνηση σε ένα χώρο κατακλυσμένο από 200 περίπου άτομα που ανακυκλωνόταν συνεχώς από όλες τις φυλές του Ισραήλ, με όλων των ειδών τις παθήσεις, ασθενείς, συγγενείς, συνοδοί, σε ράντζα, αμαξίδια, παγκάκια και όρθιοι. Ρωτάω να μάθω τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσουμε. «Παίρνεις τον αριθμό σου και όταν έρθει η σειρά σου θα πας στον υπάλληλο ώστε να κρατήσει τα στοιχεία σου και να φτιάξει την καρτέλα (όπου θα περιγράφεται πάνω τι συμπτώματα έχεις)». Πατάω το κουμπί, βγαίνει το μαγικό χαρτάκι. Νούμερο 195. Σηκώνω βλέμμα στο ταμπλό. Νούμερο 87. Έχω προνοήσει πού θα πήγαινε η μέρα και έχω πάρει μαζί μου ένα βιβλίο αγγλικών ώστε να μη πάει εντελώς χαμένη και να διαβάσω και λίγο – όπως σχολίασε ένα φίλος «μόνο εσύ θα μπορούσες να το κάνεις». Η κίνησή μου αποδείχθηκε σοφή ωστόσο γιατί το διάβασμά μου τελείωσε και ακόμα η σειρά του πατέρα μου δεν είχε έρθει. Με μια υπάλληλο να δέχεται και να καταγράφει τα περιστατικά και άλλους δύο στις καταγραφές των περιστατικών που φέρνουν τα ασθενοφόρα είχαμε ακόμα μέλλον. Εντέλει δύο ώρες μετά ο πατέρας μου καταγράφηκε ως περιστατικό για να μπει αυτόματα σε μία άλλη σειρά όπου ανέμενε να μάθει ποιά είναι η κατάλληλη ιατρική ειδικότητα να τον εξετάσει. Και αφού πέρασε και αυτή η αναμονή, ήρθε η αναμονή έξω από το ιατρείο.

Στάση 2η: «παρατήρηση»
Νιώθοντας σαν από σκηνή πολεμικής ταινίας με το κενό βλέμμα του πρωταγωνιστή και γύρω να πέφτουν βόμβες, παρατηρούσα τον κόσμο και το προσωπικό. Ήρωες πραγματικοί, σκεφτόμουν, οι εργαζόμενοι υπό αυτές τις συνθήκες. Υπαλληλικό προσωπικό και επαγγελματίες υγείας με ένα, θαρρείς κοινό, καταθλιπτικόμορφο προσωπείο, μια εξουθένωση, μια εξάντληση συναισθηματική και σωματική, με Ιώβεια υπομονή να ανέχονται και να υπομένουν απίστευτες καταστάσεις και συμπεριφορές ανήμποροι να κάνουν κάτι για αυτό το χάος. Όλες οι μελέτες που διάβαζα αυτά τα χρόνια για burnout και επαγγελματική εξουθένωση ήταν μπροστά στα μάτια μου. Άλλωστε οι προαναφερθέντες επαγγελματίες βρίσκονται συνεχώς στις πρώτες θέσεις σε ανάλογες έρευνες.
Από την άλλη πλευρά, ένας κόσμος εξαντλημένος, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, θυμωμένος, θεωρώ υποτιμημένος  - για το επίπεδο υγειονομικής περιθάλψεως που λάμβανε, έμοιαζε σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί με το παραμικρό. Τσακωμοί, γκρίνια, βρισιές, αναστεναγμοί, κλάματα. Πάντοτε θα υπάρχουν και ο πολυμήχανοι όπου για να κερδίσουν μια μικρή εύνοια ή δυο-τρεις θέσεις μπορούν να σκαρφιστούν απίθανα πράγματα.
Μια αρρωστημένη, βαθιά δυσλειτουργική, απάνθρωπη κατάσταση.

Στάση 3η: «παραπομπή στην παραπομπή»
Μετά από ένα μαραθώνιο αναμονής και υπομονής η γιατρός εξέτασε τον πατέρα μου για λίγα λεπτά για να μας αναφέρει πως καλό θα ήταν να τον δει και κάποια άλλη ειδικότητα, καρδιολόγος συγκεκριμένα. Οπότε αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να πάμε από την άλλη πλευρά του νοσοκομείου και μαντέψτε! Να αναμένουμε τη σειρά μας…

Στάση 4η: «Η κάθοδος στον Άδη»
Μπαίνοντας λοιπόν στον νέο χώρο αναμονής, φίλοι μου, δε πίστευα στα μάτια μου. Ντρεπόμουν να απαθανατίσω τη στιγμή. Δεκάδες συνάνθρωποι γύρω – γύρω ξαπλωμένοι σε ράντζα και άλλοι σε καρέκλες. Προσωπικό του νοσοκομείου να εξετάζει παντού και να βρίσκεται σε μια συνεχή κίνηση. Βοή ασταμάτητη, πρόσωπα απεγνωσμένα, πρόσωπα που πονάνε και υποφέρουν και που τίποτα δε συμβαίνει για αυτούς. Περνάει μια νοσηλεύτρια από δίπλα μου. Της εξηγώ πως έχει η κατάσταση και μου απαντά πως πρέπει να περιμένουμε περίπου 4-5 ώρες το λιγότερο (!!!) για να εξεταστεί ο πατέρας μου που ευτυχώς εκ πρώτης όψεως δεν ήταν από τα πολύ σοβαρά περιστατικά.

Στάση 5η: «Η απόφαση»
Δίχως να το σκεφτώ, είπα στη νοσοκόμα πως θα φύγουμε και εξήγησα στον πατέρα μου πως δεν είναι δυνατόν να μείνουμε άλλο σε αυτό το χώρο. Του εξήγησα πως ίσως θα ήταν η καλύτερη, αξιοπρεπέστερη και αμεσότερη λύση το να απευθυνθούμε σε ιδιωτική κλινική. Όντως επιστρέψαμε στο σπίτι, έκανα μια μικρή έρευνα και καταλήξαμε στην κλινική με την προσθήκη της μητέρας σε ρόλο υποστηρικτικό, γεμάτη την τσέπη, απεγνωσμένοι, ταλαιπωρημένοι και με αγωνία για το τι μας περιμένει. 

Στάση 6η: «Η λύτρωση»
Ειρηνικό και φιλικό περιβάλλον. Αυτές οι πρώτες σκέψεις. Άμεση η εξυπηρέτηση, ελάχιστη αναμονή. Ένας εφιάλτης που μετατρέπεται σε γλυκό όνειρο, μια επιστροφή από την κόλαση. Σίγουρα το ποσό που κληθήκαμε να πληρώσουμε ήταν αρκετά μεγάλο (μιας που χρειάστηκαν να γίνουν πολλές εξετάσεις) και πολύ σημαντικό για τους γονείς μου ιδιαιτέρως τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε όλοι. Όμως μπροστά στην υγεία και την αξιοπρέπεια δε λογαριάζεις.

Γυρνώντας αργά, βράδυ πια, οδηγώντας σκεφτόμουν αυτά που είχα βιώσει το πρωί στο νοσοκομείο. Ρωτάω τη μάνα μου: «Αν δεν είχαμε τα χρήματα να καλύψουμε το ποσό της κλινική, τι θα κάναμε»; για να μου απαντήσει με τον τίτλο του άρθρου…

  Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός


Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: depastascharalampos.blogspot.gr
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas

Σχόλια

  1. Το βιωσα προσφατα με την μητερα μου οπου δυστυχως και εχασα. Οντως αλοιμονο αν καποιος αρρωστησει σε αυτη την χωρα του πολιτισμου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου