Η δική μου ημέρα των ερωτευμένων

«Υπέροχη μέρα η σημερινή. Ακόμη και οι “σκληροί” άντρες θα αγοράσουν γλυκά, λουλούδια, λούτρινα και θα κάνουν κράτηση σε κάποιο εστιατόριο για να γιορτάσουν μαζί με εκείνη που είναι ερωτευμένοι, εκείνη που αγαπούν. Μα εγώ δεν θα γιορτάσω σήμερα. Θα περάσω την ημέρα μου στη δουλειά και όταν φτάσει το βράδυ, θα κοιμηθώ μόνος στο σπίτι που έζησα μ’εκείνη που αγάπησα με όλη μου την καρδιά.

Έχει προβλήματα η αγάπη. Καταρχήν δεν παρέχεται με εγγύηση. Όσο και αν αγαπήσεις κάποιον, κανείς δεν εγγυάται πόσο θα σε αγαπήσει πίσω, ούτε καν αν θα σε αγαπήσει ποτέ. Έδωσα την αγάπη μου για σχεδόν 9 χρόνια. Αν ήταν 100 όσα μπορούσα να προσφέρω, της τα έδωσα όλα. Σίγουρα κάτι θα πήρα πίσω από εκείνη όμως πια δεν μπορώ να τα υπολογίσω.

Η μόνη καθαρή ανάμνηση αγάπης που έχω είναι μια μακρινή βροχερή βραδιά στην “Απανεμιά” όταν ήμουν νευριασμένος που είχα γίνει μούσκεμα και εκείνη με κοιτούσε στα μάτια και σιγοτραγουδούσε μαζί με τον τραγουδιστή το “ανάθεμά σε”. Είναι μόνο μία η ανάμνηση που έχω γιατί η αγάπη μου δηλητηριάστηκε από τα άλλα 2 προβλήματά της. Αυτά της “όρασης” και της ειλικρίνειας.

Όταν αγαπάς είσαι τυφλός. Βλέπεις τα πάντα μα κλείνεις τα μάτια σου. Βλέπεις την εκμετάλευση, την αδιαφορία, την απιστία, τις αδικίες και τα ψέματα εναντίον σου μα κλείνεις τα μάτια. Δικαιολογείς, κωυέβεις, συγχωρείς, προστατεύεις μα τίποτα δεν είναι αρκετό. Παλεύεις έναν αγώνα που όση δύναμη και αν έχεις, όση ψυχή και αν βγάλεις από μέσα σου, είναι στημένος για να ηττηθείς. Όλα αυτά γιατί τυφλώνεσαι από ένα λαμπερό αστέρι που σου δείχνει το μέλλον που ποθείς με εκείνη που αγαπάς. Ενώ βλέπεις πως δεν θέλει την οικογένεια σου, τους φίλους σου, την ομάδα και ότι άλλο σε κάνει να χαμογελάς δεν μπορείς να δεις κατάματα πως πολύ απλά δεν θέλει εσένα…

Κάπου εκεί έρχεται η ειλικρίνεια. Όταν αγαπάς είσαι αληθινός, είσαι γυμνός μπροστά στον άλλο, τόσο που μπορεί να βλέπει μέσα στην καρδιά σου. Τα μάτια της  με έβλεπαν γυμνό και ήξερε τι ποθούσα. Να την έχω δίπλα μου για μια ζωή να προσφέρω σ’εκείνη και τα παιδιά που θα μου χάριζε ετούτα τα 100 που είχα δικά μου. Μα εκείνη δεν  με αγάπησε ποτέ ειλικρινά. Ένιωθε αδύναμη να πορεύεται μόνη της στη ζωή και προτιμούσε να είναι κοντά μου ώστε να πετύχει τους προσωπικούς της στόχους έχοντας την παρουσία μου ως αναγκαίο κακό πλάι της. Σπουδές, καριέρα και η “μεγάλη” ζωή στην πρωτεύουσα απέναντι σε ένα αβέβαιο μέλλον στην επαρχία. Φυσικά είχε και εκείνη τα όνειρά της, χωρίς να συμπεριλαμβάνει εμένα μέσα. Ήμουν για εκείνη το καλύτερο μεταφορικό μέσο προς αυτά. Φρόντισε να χτίσει ένα τοίχος μεταξύ μας για να προστατευτεί από το ψέμα στο οποίο ζούσαμε.

Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου όταν εκείνη ένιωσε ότι μπορεί να σταθεί στα δικά της. Ενώ την έβλεπα σα τον ήλιο και το φεγγάρι μου, εκείνη με κοιτούσε σαν κλεψύδρα που τελειώνει. Η άμμος τελείωσε όταν βρήκε την ευκαιρία της. Βρήκε εκείνον που της πρόσφερε 101 και ας ήταν εφοδιασμένος με 1000.

Μετά τον χωρισμό κλείστηκα και ξέσπασα στον εαυτό μου. Ενώ έκανα ότι ήταν δυνατόν για να βλάψω την υγεία μου, δέχτηκα κύματα αγάπης από τους φίλους και την οικογένεια μου. Ακόμη, σαν σταλμένοι από μία ανώτερη δύναμη μπήκαν καινούργιοι άνθρωποι στην καθημερινότητα μου και ρίζωσαν εκεί. Όλοι αυτοί  με κράτησαν όρθιο στις πολλές περίεργες μέρες που πάλευα με όση δύναμη μου χε απομείνει να πάρω μία ανάσα, όλες εκείνες τις μέρες που αδυνατούσα να αποκοιμηθώ για περισσότερο από 35 λεπτά συνεχόμενα δίχως να πεταχτώ στο πόδι από μαύρες σκέψεις ή μαύρα όνειρα. Όταν έχεις σπασμένη καρδιά και το μοναδικό κομμάτι που σου χει απομείνει άφθαρτο μέσα σου είναι η ψυχή σου, τότε μόνο μαθαίνεις αν είσαι μαχητής ή ένας δειλός. Οι μαχητές μάχονται ενώ οι δειλοί παραιτούνται.

Παράλληλα, μεγάλη βοήθεια πήρα από δύο άυλους φίλους του ανθρώπου, τον χρόνο και την υγεία.  Ο χρόνος λένε πως είναι ο καλύτερος γιατρός. Αλήθεια είναι αυτό αν και σε κάποιους η αγάπη περνάει με 4 μέρες αντιβίωση και σε άλλους με μεταμόσχευση καρδιάς. Προσωπικά με βοήθησε ακόμη περισσότερο το άλλο κλισέ που λέγεται συχνά, “την υγειά μας να χουμε”. Δεν χρειάστηκε να πάω μακρύτερα από την οικογένειά μου για να το διαπιστώσω αυτό. Νομίζω σε όλες τις οικογένειες έχουν υπάρξει τροχαία, απώλειες, “μαύρα πρόβατα” που παλεύουν με τους δαίμονες τους καθημερινά.

Υπέροχη μέρα η σημερινή. Δεν θέλω να μελαγχολήσετε με τις δικές μου ξένες στεναχώριες. Θέλω να πάρετε εκείνη που αγαπάτε και να κάνετε την βραδιά δικιά σας. Να βγάλετε φωτογραφίες με τον άνθρωπό σας και να θυμάστε για καιρό το εντυπωσιακό εστιατόριο που είχατε το δείπνο σας.  Μην σκεφτείτε όμως ποτέ να αγαπήσετε σαν μπακάληδες, 5 μου έδωσε, 5 θα δώσω. Να αγαπήσετε τον άλλον τυφλά,  αληθινά και να του δώσετε όσα εσείς θέλετε, μα είτε 100 είτε 1000 έχετε, κρατήστε 1 για τον εαυτό σας. Γιατί και τον εαυτό σας αξίζει να τον αγαπήσετε…»

Άρθρο απεσταλμένο στις “Ανήσυχες Μέρες” από έναν ανώνυμο αναγνώστη για την ημέρα των ερωτευμένων. Τον ευχαριστώ.

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

MSc "Επαγγελματικής και Περιβαλλοντικής Υγείας - 
Διαχείρισης και Οικονομικής Αποτίμησης"

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas