Μετά τον θάνατο των γονέων Ατόμων με Αναπηρία, τι;

 
  Είναι το μεγαλύτερο ερώτημα, η μεγαλύτερη σκέψη, η μεγαλύτερη έννοια και η πιο βασανιστική στο μυαλό των γονέων ατόμων με αναπηρία. Από την πρώτη στιγμή που διαγιγνώσκεται η αναπηρία στο παιδί και περνώντας τα χρόνια, γίνεται ολοένα και εντονότερο. Είναι αυτό που θα τους απασχολεί μέχρι το θάνατό τους.
   Μια κατηγορία γονέων, η περισσότερο ‘’ξέγνοιαστη’’, είναι αυτή που ξέρει πως το παιδί τους μετά το θάνατό τους θα το φροντίσει είτε ο αδερφός-η του είτε κάποιος συγγενής είτε κάποιο πλαίσιο – οικοτροφείο. ‘’Έρευνα’’ η οποία έχει γίνει για χρόνια και που τις περισσότερες φορές συνοδεύεται με το αζημίωτο…Ασφαλώς και υπάρχουν αδέρφια ή συγγενείς που με όλη τους τη δύναμη, την αγάπη και την ψυχή θα συνεχίσουν το έργο των γονέων.
   Μια άλλη κατηγορία γονέων είναι εκείνη που θεωρούν την αναπηρία του παιδιού τους ως κάτι που ‘’στάλθηκε’’ για εκείνους – δικό τους ‘’βάρος’’ και που εκείνοι πρέπει να το επωμιστούν ες αεί με πιο σύνηθες το φαινόμενο μετά το θάνατο των γονιών το άτομο με την αναπηρία να γίνεται είτε ‘’μπαλάκι’’ από τον ένα συγγενή στον άλλο είτε να καταλήγει τρόφιμος σε κάποια μονάδα είτε να εμφανίζεται κάποιος ‘’άγγελος’’ που θα του ανοίξει την πόρτα. «Μετά το θάνατό μας δε θα θέλαμε σε καμία περίπτωση να φορτώσουμε την (Χ) στα παιδιά μας. Όχι ότι δε θα την φρόντιζαν αλλά είναι πρόβλημα δικό μας και όχι των παιδιών μας» ήταν μια φράση που θυμάμαι από ένα γονέα.
   Συχνό είναι επίσης το φαινόμενο οι γονείς που έχουν την οικονομική δυνατότητα, με ένα αρκετά σημαντικό ποσό, αποκαθιστούν το μέλλον του παιδιού τους σε κάποιο οικοτροφείο που θα βρουν.
   Τέλος, υπάρχει και η κατηγορία εκείνων που ούτε την οικονομική ευχέρεια έχουν, ούτε συγγενείς όπου θα συνεχίσουν το έργο τους. Κάπου εδώ η ανάγκη του λεγόμενου κράτους – πρόνοιας γίνεται επιτακτική. Σε όλα τα παραπάνω, με τον καλό ή τον κακό τρόπο μια άκρη βρίσκεται (άποψή μου είναι ότι και στις παραπάνω περιπτώσεις η ύπαρξη ισχυρού προνοιακού κράτους θα έπρεπε να παίζει ρόλο καθοριστικό, ρυθμιστικό και εποπτικό). Τι συμβαίνει όμως σήμερα; Στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε ως κράτος – όχι ότι παλαιότερα ήταν πολύ καλύτερες οι συνθήκες - όπου η μία δομή κλείνει μετά την άλλη, το μέλλον αυτών των παιδιών κρίνεται αβέβαιο. Η ιστορία αυτό έχει διδάξει, η λύση του προβλήματος είναι η ασυλοποίηση τους… Θυμάμαι συζήτηση με μια έμπειρη συνάδελφο για ένα περιστατικό όπου επρόκειτο να έχει τέτοια κατάληξη, αμφέβαλε ακόμα και για το αν το συγκεκριμένο παιδί κατάφερνε να επιβιώσει στις συνθήκες που θα αντιμετώπιζε…


«Σας εύχομαι να έχετε καλό Πάσχα, με υγεία, αγάπη και δύναμη».


Δεπάστας Χαράλαμπος
Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: 
http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook:
Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas

Σχόλια