Ανήσυχες Μέρες

  Δίχως αμφιβολία και δυστυχώς, αφορμή για τη συγγραφή αυτή είναι οι πρόσφατες καταγγελίες σε βάρος πολύ γνωστής δομής κοινωνικής φροντίδας. Από καρδιάς εύχομαι όλα να αποδειχθούν αναληθή. Στο παρόν άρθρο αποτυπώνω απόψεις κι εμπειρίες, που τυγχάνει να έχω για τα εν λόγω θέματα, εξ’ επαγγέλματος. Θα προσπαθήσω λοιπόν προσεκτικά να μοιραστώ μαζί σας όσα γυρνούσαν χρόνια στο κεφάλι μου σχετικά κι όσα από χθες που μαθεύτηκε το συμβάν, προστέθηκαν. Αρχικά, κύριος υπαίτιος, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, είναι το κράτος. Ένα κράτος ελλιπές, ένα κράτος ανεύθυνο, ένα κράτος που υποβαθμίζει την ζωή και την ποιότητα ζωής των πολιτών του, ένα κράτος που δεν έχει δώσει βαρύτητα εδώ και δεκαετίες στην κοινωνική φροντίδα, την κοινωνική προστασία και την στήριξη των αδυνάτων σε όλο τους το φάσμα. Ένα κράτος που εποπτεύει και ελέγχει ελλιπώς, που ενισχύει επιλεκτικώς και μεριμνά ειδικώς. Η ύπαρξη ιδιωτικών πρωτοβουλιών στο κομμάτι της κοινωνικής μέριμνας δεν είναι απευκταία. Ίσα ίσα που είνα...

Ζωή μου ακριβή, λέγαμε κάποτε, κάποιοι συνεχίζουν να το λένε, μα φαίνεται πως ζούμε την μετατροπή της ζωή μας από ακριβή, λόγω της αξίας της, σε ζωή ακριβή λόγω της αξίας των αγαθών που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε και να την απολαύσουμε. Όλα όσα συμβαίνουν, μία νέα οικονομική κρίση μέσα στην οικονομική κρίση, μία νέα επιδρομή στο πορτοφόλι, στο καλάθι, στην αγοραστική μας δύναμη συνδράμουν στο να Ανησυχώ, να προβληματίζομαι και να αμπελοφιλοσοφώ. Το δολάριο ανεβαίνει, το δολάριο κατεβαίνει, η ζωή μας ακριβαίνει, δε βαριέσαι Πολυξένη… Όλοι μας έχουμε γευτεί λίγο ή πολύ τις χαρές της ζωής. Όλοι μας έχουμε πιει από αυτό το νέκταρ των Θεών. Είδαμε το γαλάζιο του ουρανού, αναπνεύσαμε το καθαρό οξυγόνο, νιώσαμε το χάδι της αγάπης, τη δροσιά της θάλασσας, τη σύνδεση με τον ζωοποιό ήλιο και τις ακτίνες του, γευτήκαμε το φαγητό και το ποτό, ταξιδέψαμε, γελάσαμε. Η αξία μίας απλής αλλά συνάμα παραμυθένιας ζωής, χωρίς υπερβολές και χρυσάφια φαντάζει πως υπεροκοστολογήθηκε, πως υπερφορολογ...