Στα μικρά-μικρά οι μεγάλες χαρές της ζωής

Οι λίγο μεγαλύτερες γενιές από τη δικιά μου και όσες ακολούθησαν μετέπειτα, είμαστε γενιές που είχαμε σχεδόν τα πάντα εύκολα, στο χέρι μας και δεδομένα (τουλάχιστον οι περισσότεροι). Ευτυχίσαμε να ζήσουμε σε ένα ειρηνικό και ασφαλές περιβάλλον, σε μια χώρα που μεγάλωνε και αναπτυσσόταν και που είχε μια δυναμική, κακά τα ψέματα. Τέλος πάντων. Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής ούτε θέλω να σταθώ σε αυτό. Μεγαλώσαμε σχετικά καλά ωστόσο, σε σύγκριση με γεγονότα και καταστάσεις που συνέβαιναν και συμβαίνουν σε χώρες. Ακόμα θυμάμαι τα εφηβάκια από τη Σερβία που μας είχαν επισκεφθεί όταν ήμουν μαθητής δημοτικού λόγω του πολέμου στην πατρίδα τους. Αυτή τη θλίψη και το φόβο στα μάτια τους… Αλλού θέλω να καταλήξω στο άρθρο αυτό. Ζούμε σε εποχές που όλοι μας λίγο -πολύ έχουμε επηρεαστεί αρνητικά ψυχολογικά αλλά και βιοποριστικά. Το βίωσα ως ένα βαθμό και μάλιστα εντονότερα από τις συνθήκες που πραγματικά βίωνα. Ήταν μια μορφή «εσωτερικού πέ...