Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2018

Ερωτήσεις Χριστουγέννων

Εικόνα
Για όσους έχουν την τύχη η ζωή τους να βρίσκεται σε μια σχετική αρμονία, οι ημέρες των εορτών ενδείκνυνται για να ξεκουράζονται, να κάνουν όμορφα πράγματα, να διασκεδάζουν, να αφιερώνουν χρόνο στην οικογένεια, στα παιδιά. Ειδικά οι εορτές των Χριστουγέννων, είναι μια χρονική περίοδος που έχει μετατραπεί κατεξοχήν σε εορτή του καπιταλισμού και του καταναλωτισμού. Το “ marketing ” των Χριστουγέννων λοιπόν εστιάζει ιδιαίτερα στα παιδιά. Δείτε τις διαφημίσεις, τα στολίσματα, τους ΑγιοΒασίλιδες, τα δώρα, τα κάλαντα, τα φώτα, τα δέντρα και γενικά το όλο κλίμα που επικρατεί. Βεβαίως αυτά εκπορεύονται από μια παράδοση ετών όμως επιδέξια προσαρμόζονται και εξελίσσονται. Το παιδί θα κοιτά εκστασιασμένο όλες τις διαφημίσεις παιχνιδιών, θα ξετρελαθεί από τα κτίρια και τους τόπους με τα έντονα φώτα και τους όμορφους στολισμούς και θα θέλει να τα επισκεφθεί, θα ζητάει δώρα, θα ανυπομονεί και θα προσμένει τον ΑγιοΒασίλη και το δώρο του, θα πάει να πει τα κάλαντα για να μαζέψει χρήματα κι όχι

Ιερό ασυδοσίας

Εικόνα
Ο Αμερικανός ποιητής Robert Frost (1874-1963) είχε πει πως “ η ελευθερία υπάρχει όταν αισθάνεσαι άνετα με το χαλινάρι σου ”. Σίγουρα το παραπάνω γνωμικό δεν ακούγεται ωραία στα αφτιά. Ωστόσο, εκτιμώ την ουσία του κι εκεί αξίζει να σταθούμε. Χρόνια τώρα ήθελα να γράψω κάποιες σκέψεις μου για ένα θέμα που αρκετά συχνά απασχολεί και προβληματίζει, το θέμα του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Αρχικά, είναι μια πανανθρώπινη αλήθεια πως μόνο σε ουτοπική κοινωνία θα υπήρχε κοινωνική ειρήνη ελλείψει νόμων ή πιο ορθολογικά, δε θα μπορούσε να υπάρξει ανθρώπινη κοινωνία ελλείψει νόμων. Οι νόμοι υπάρχουν ώστε να υποδεικνύουν την πρέπουσα και την ανάρμοστη συμπεριφορά καθώς και να τονίζουν την συνέπεια μιας πράξης. Όπου δεν υπάρχει νόμος και σύνταγμα επικρατεί το χάος, η ζούγκλα, ο νόμος του ισχυρού. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο αναγνωρίστηκε ουσιαστικά από τον ν.1286/1982 όμως προϋπήρχε από το 1975 άρθρο 16§1 του ισχύοντος Συντάγματος περί προστασίας της ακαδημαϊκή ελευθερίας. Επί της ουσίας,

Για το φως το αληθινόν

Εικόνα
Αρχικά, η φωτογραφία που παραθέτω, από όπου κι αν την πιάσεις, ζέχνει υπερρεαλισμό. Μετά το χθεσινό κοινό ανακοινωθέν ελληνορθόδοξης εκκλησίας – ελληνικού κράτους ή αλλιώς αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος – Έλληνα πρωθυπουργού ή αλλιώς Ιερώνυμου – Τσίπρα θα μπορούσαμε να πούμε λυρικά πως άλλο ένα θαύμα (αυτή τη φορά σύγχρονο) ετελέσθη. Το θαύμα αυτό όμως δε θα έχει τη μορφή, τη διδαχή και την αλήθεια των θαυμάτων του Ιησού αλλά των «σημερινών Μεσσίων». Αυτών που βαφτίζουν το κρέας – ψάρι, αυτών που ανακοινώνουν το τέλος των μνημονίων με μνημόνια, αυτών που σε βγάζουν από την κρίση ενώ εσύ παραμένεις σε αυτή, αυτών που εχθές προχώρησαν σε μια “ιστορικη” ανακοίνωση και συμφωνία διαχωρίζοντας την ελληνορθόδοξη εκκλησία από το ελληνικό κράτος. Είναι αληθές κι αναμφισβήτητο. Η συμβολή της ελληνικής εκκλησίας (με τα καλά της και τα κακά της) στη συγκρότηση και τη διαμόρφωση του νεοελληνικού κράτους είναι κυρίαρχη. Ο νεοελληνισμός (με τα καλά του και τα κακά του) έχει στηθεί πά

Κοίτα γύρω σου

Εικόνα
Χριστιανοί Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Προτεστάντες, Αγγλικανοί κι άλλοι, Ισλαμιστές Σιίτες, Σουνίτες, Σουφίτες κι άλλοι, Ινδουιστές, Κομφουκιανιστές, Ταοϊστές, Σαμανιστές, Ιουδαϊστές, Βουδιστές κι άλλοι, Δωδεκαθεϊστές, Ειδωλολάτρες κι άλλοι, είναι μονάχα κάποιες από τις περίπου 3.000 χιλιάδες θρησκείες που υπολογίζεται πως έχουν δημιουργηθεί από ανθρώπου. Η λέξη - κλειδί -   στην παραπάνω πρόταση είναι το ρήμα «δημιουργώ». Οι θρησκείες είναι δημιούργημα του ανθρώπου, μιας εκ φύσεως ανάγκης του που εκφράστηκε, μετουσιώθηκε και εξελίχθηκε, έχοντας σήμερα τις μορφές που γνωρίζουμε. Επί της ουσίας, οι θρησκείες δηλώνουν στάση ζωής και δημαγωγούν απομακρύνοντας τον άνθρωπο από την ανθρώπινη φύση του και την αλήθεια (α-λήθη). Τον ωθεί στο φανταστικό και τον απομακρύνει από το πραγματικό, το επιστημονικό, το φυσικό. Ο μεγάλος Ελβετός παιδαγωγός Ζαν-Ζακ Ρουσσώ (Jean-Jacques Rousseau, 28/07/1712 - 02/07/1778) είχε πει μια τόσο απλή φράση που αν τη διδασκόμασταν όλοι από μικροί δε θα υπήρχε

Βάλαμε το χέρι μας και βγάλαμε το Μάτι μας

Εικόνα
Ο τίτλος του άρθρου εκτιμώ θα μπορούσε να σταθεί και μόνος του. Χωρίς κείμενο, χωρίς καμία άλλη λέξη. Άλλωστε μετά από τέτοια γεγονότα πόσο φτωχά φαίνονται τα λόγια και οι λέξεις πόσο άχαρες; Τώρα που το θυμικό κατασταλάζει και ο ευεργέτης χρόνος περνά, είπα να γράψω κάποια πράγματα προς ενημέρωση και κυρίως προς σκέψη. Γίναμε μάρτυρες άλλης μιας εθνικής τραγωδίας. Πυρκαγιά. Κάθε καλοκαίρι ένας τόπος τουλάχιστον θα καεί ολοκληρωτικά με ανυπολόγιστες καταστροφές μέχρι και νεκρούς. Φέτος (προς το παρόν) ήταν η σειρά της Βορειοανατολικής Αττικής. Αρχικά η Κινέττα, Πεντέλη, Νέος Βουτζάς, Ραφήνα, Μάτι, ήταν οι οικισμοί που χτυπήθηκαν.   Η επίσημη ενημέρωση προς το παρόν μιλάει για πάνω από 80 νεκρούς, εκατοντάδες στρέμματα έγιναν στάχτη ενώ τα καταστρεμμένα σπίτια υπολογίζονται από τις αρχές περίπου στα 1200. Άκουσα ένα σχόλιο περί τούτου. Έλεγε πως ακόμα και σε θερμό πολεμικό επεισόδιο να εμπλεκόμεθα, τόσους νεκρούς σε τόσο λίγη ώρα δε θα είχαμε. Ανυπολόγιστη περιβαλλοντική καταστρο

Γλυκός αποχωρισμός

Εικόνα
Γλυκός και αποχωρισμός γίνεται; Η πλειοψηφία θα πει όχι. Τα φιλαράκια μου όμως οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλυτές, με βλέμμα ευθύ και επιβλητικό, με τα γυαλάκια τους χαμηλά στη μύτη και συμπάθεια θα έλεγαν: «Όταν θες πραγματικά το καλό του άλλου πρέπει να μπορείς να τον αποχωριστείς αν έτσι πρέπει» . Κι όλα αυτά τα λέω γιατί άλλη μια “Ανήσυχη” χρονιά έφτασε στο τέλος της. Πρέπει και θέλω πολύ να φύγω, να ξεκουραστώ, να αδειάσω, να γεμίσω και να επιστρέψω δριμύτερος για ακόμα μια χρονιά (φέτος είπα να μη μετρήσω πόσα χρόνια συντροφιάς κλείνουμε). Οι παλαιοί ακόλουθοι της σελίδα και του blog μου ασφαλώς γνωρίζουν ότι δεν εξαφανίζομαι. Όλο και κάτι θα γράψω, θα αναρτήσω, θα σχολιάσω καθώς την θέλω και την επιζητώ αυτή τη διάδραση που υπάρχει μεταξύ μας. Όμως είναι εμφανές πως οι ρυθμοί και οι προτεραιότητες για αυτή την χρονική περίοδο αλλάζουν. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για ακόμη μια χρονιά που “ανησυχήσαμε” παρέα. Ζήσαμε, ζούμε και θα ζούμε “Ανήσυχες Μέρες”. Το πόσο σημαντικό ε

Γονεϊκότητα, ομοφυλοφιλία και ελληνική κοινωνία

Εικόνα
Ο άνθρωπος εις τους αιώνες των αιώνων διεκδικούσε με αγώνα και αίμα πολλά από αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Άρα, ως κρατούμενο να θέσουμε ότι μπορούμε να ομιλούμε σήμερα για κεκτημένα δικαιώματα καθώς μέχρι πρότινος δεν ήταν δεδομένα πολλά από αυτά. Οι ανθρωποκεντρικές προσεγγίσεις που σε σημαντικό βαθμό διαμορφώνουν το πλαίσιο αυτό πλέον, στοχεύουν στην ομαλή εξέλιξη του ανθρώπου αποσκοπώντας στην κοινωνική ευημερία. Κανόνας και νόμος και ευαγγέλιο. Δικαίωμα δεν είναι ό,τι θέλω. Δικαίωμα είναι ό,τι χρειάζομαι για την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη, εξέλιξη καθώς και την προαγωγή της υγείας. Ας το κρατήσουμε ως δεύτερο κρατούμενο κι αυτό. Μέρες τώρα, ακούω ξώφαλτσα τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί για το αν δικαιούνται ή όχι ομοφυλόφιλα ζευγάρια να υιοθετούν, να γίνονται θετοί ή ανάδοχοι γονείς. Μάλιστα, πριν λίγες ημέρες το ελληνικό κοινοβούλιο υπερψήφισε το νομοσχέδιο αυτό. Νιώθω την ανάγκη καιρό τώρα να γράψω στην αγαπημένη μου σελίδα την άποψή μου για ένα θέμα ιδιαίτερα

Το μνημονιακό σύνδρομο

Εικόνα
Τοποθετώντας στο μυαλό μου την ηλικιακή ομάδα των ατόμων που διαβάζουν τα άρθρα μου, υπολογίζω ότι οι γονείς ή οι παππούδες των περισσοτέρων βίωσαν την γερμανική κατοχή στην Ελλάδα του 1941. Μια περίοδος δύσκολη, σκληρή, με πολλές κακουχίες, φόβο, στερήσεις, πείνα, νεκρούς. Τα χρόνια πέρασαν, η κατοχή κράτησε σχεδόν τρία χρόνια κι όπως κάθε έντονα αρνητικό βίωμα, άφησε το ανεξίτηλο σημάδι του στις ψυχές των ανθρώπων. Τα βιώματα μας συνοδεύουν και μας διαμορφώνουν. Ποιος από εμάς δεν άκουσε από αυτούς τους ανθρώπους εκφράσεις ή δεν παρατήρησε συμπεριφορές όπως: «Φάε όλο το φαΐ σου», «κοίτα αδύνατο που είσαι», «δε πετάμε ποτέ φαγητό, είδη ρουχισμού, αντικείμενα», «κάνε οικονομία» ; Αυτές είναι νοοτροπίες, συμπεριφορές και τρόποι ζωής ανθρώπων που μια εποχή τους χάραξε βαθιά ψυχοσυναισθηματικά. Ο τρόμος βίωσης ανάλογων συνθηκών τους οδήγησε στην ανάπτυξη αμυντικών μηχανισμών που χαρακτηρίστηκαν ως «κατοχικό σύνδρομο». 2009-2018 κι ακόμα το τέλος δεν έχει έρθει. Η οικονομική κρί