Ανήσυχες Μέρες

   Εύχομαι ολόψυχα σε όλο τον κόσμο υγεία και ευτυχία. Το 2014 ας είναι μια χρονιά που όλοι μας θα προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και όλοι μαζί την κοινωνία που ζούμε.    Εκμεταλλευτείτε στο έπακρο τις πολυήμερες ή ολιγοήμερες διακοπές των εορτών καθώς οφείλουμε να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για την δύσκολη συνέχεια.    Τονίζω και θα τονίζω: ‘’Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για να περάσουμε καλά. Σίγουρα η φτώχεια φέρνει γκρίνια, στεναχώρια και κατήφεια. Όμως δεν είναι το παν! Το παν είναι είμαστε μαζί και να περνάμε όμορφα με αγαπημένα άτομα που είναι κοντά μας!’’    Τέλος η φλυαρία! Αυτές τις γιορτές ας υποσχεθούμε στους εαυτούς μας ένα χαμόγελο παραπάνω από ότι προσφέραμε τα προηγούμενα χρόνια και τότε και η ζωή μας θα ομορφύνει κι άλλο  και η ζωή αυτών που μας αγαπάνε θα φωτιστεί περισσότερο. Καλές γιορτές! Δεπάστας Χαράλαμπος Κοινωνικός Λειτουργός Επικοινωνία : anisihesmeres@gmail.com Blog:   http://depastascharalampos.blogspot.gr/ Like us on Faceboo

Μια από τις σημαντικότερες και πιο εξέχουσες τεχνικές και θεωρίες της λαμπρής επιστήμης της ψυχολογίας αναφέρει πως αν θες να αντιληφθείς το δυνατόν περισσότερο το πώς νιώθει κάποιος, θα πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του. Πολλές εκπαιδεύσεις μάλιστα, επαγγελματιών υγεία και ψυχικής υγείας, βασίζονται στην απόκτηση εμπειριών ανάλογων με των μελλοντικών τους εξυπηρετούμενων υπό πραγματικές συνθήκες. Τι βιώνει,  τι μηνύματα εισπράττει, πως μπορεί να είναι η ζωή του. Αυτό που λέει ο λαός «να μπω στα παπούτσια σου». Ασφαλώς, το να υιοθετήσεις αυτή την «συνήθεια» δεν προϋποθέτει να χεις γνώσεις ψυχολογίας. Χρειάζεται να έχεις μπολιαστεί με τη φιλοσοφία αυτής της τεχνικής και όλα όσα συμβαίνουν στο συνάνθρωπό σου να είναι τουλάχιστον «κοντά» στα δικά σου βιώματα. Κι έρχομαι στο σήμερα και σε όλα αυτά που έχουμε περάσει και που περνάμε όλα αυτά τα χρόνια με την οικονομική κρίση. Το φως ακόμα δε φαίνεται, κάνοντας το μέλλον να δείχνει πια για τα καλά ζοφερό. Και διερωτώμα

Είχα την τύχη το φετινό καλοκαίρι να αφιερώσω αρκετό χρόνο σε μακροσκελείς και άκρως ενδιαφέρουσες συζητήσεις με σημαντικούς ανθρώπους και καλούς φίλους, συνοδεία συνήθως κρασιού, κάποια όμορφα ξένοιαστα βράδια. Από αυτές τις συζητήσεις που σε κάνουν να νιώθεις άνθρωπος. Μοιράζεσαι τους προβληματισμούς σου, ακούς μια διαφορετική οπτική, αναθεωρείς ή κάνεις τον άλλο να αναθεωρήσει. Συζητήσεις με τόσο όμορφη ροή και φυσικότητα που με ένα ξεχωριστό τρόπο μπορεί να ξεκινούσαν από το σχόλιο για το νόστιμο μεζέ που είχαμε μπροστά μας και να κατέληγαν στο τι όμορφα που ζούμε στο νησί αφού όμως είχαμε περάσει πρώτα από τα θέματα της οικονομικής κρίσεως, της ιστορίας, της παράδοσης, της ψυχολογίας, του τουρισμού, της γλώσσας, της θρησκείας, της αστρονομίας. Ένα βράδυ λοιπόν, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσης. Την αρτιότητά της, τη ζωντάνια της, τον πλούτο της, τη δύναμή της. Ρωτάει ένας καλός φίλος – και το μοιράζομαι μαζί σας καθώς με εντυπωσίασε (με κά

       Οι λίγο μεγαλύτερες γενιές από τη δικιά μου και όσες ακολούθησαν μετέπειτα, είμαστε γενιές που είχαμε σχεδόν τα πάντα εύκολα, στο χέρι μας και δεδομένα (τουλάχιστον οι περισσότεροι).    Ευτυχίσαμε να ζήσουμε σε ένα ειρηνικό και ασφαλές περιβάλλον, σε μια χώρα που μεγάλωνε και αναπτυσσόταν και που είχε μια δυναμική, κακά τα ψέματα. Τέλος πάντων. Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής ούτε θέλω να σταθώ σε αυτό. Μεγαλώσαμε σχετικά καλά ωστόσο, σε σύγκριση με γεγονότα και καταστάσεις που συνέβαιναν και συμβαίνουν σε χώρες. Ακόμα θυμάμαι τα εφηβάκια από τη Σερβία που μας είχαν επισκεφθεί όταν ήμουν μαθητής δημοτικού λόγω του πολέμου στην πατρίδα τους. Αυτή τη θλίψη και το φόβο στα μάτια τους…    Αλλού θέλω να καταλήξω στο άρθρο αυτό. Ζούμε σε εποχές που όλοι μας λίγο -πολύ έχουμε επηρεαστεί αρνητικά ψυχολογικά αλλά και βιοποριστικά. Το βίωσα ως ένα βαθμό και μάλιστα εντονότερα από τις συνθήκες που πραγματικά βίωνα. Ήταν μια μορφή «εσωτερικού πένθους».    Ο χρόνος γιατρεύει πολλά κ

   Ω Θεέ μου…! Τέταρτη χρονιά…!!! Πως περνάνε τα χρόνια…Κι όμως, τέσσερα ολόκληρα χρόνια, 68 άρθρα μου στην εφημερίδα μας και στο blog μου. Μου φαίνονται πολλά και τα χρόνια και ο αριθμός των άρθρων.    Το να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί μέρος της καθημερινότητάς σου είναι επιτυχία. Αυτό έχω καταφέρει κι εγώ λοιπόν με την αρθρογραφία μου. Η διαδραστικότητα που υπάρχει μεταξύ εμού και των αναγνωστών αυτής της στήλης μέσω των e - mails και των σελίδων της σε facebook και twitter είναι πολύ σημαντική και την εξαργυρώνω σε όμορφα συναισθήματα και δύναμη να συνεχίσω.      Από πέρσι όμως ο ελεύθερος χρόνος μου μειώθηκε αρκετά καθώς παράλληλα με τα επαγγελματικά μου ξεκίνησα να φοιτώ σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Ιατρικής σχολής Αθηνών. Σήμερα είμαι στην τελική ευθεία εκπονώντας την διπλωματική εργασία. Όλα αυτά και άλλα τόσα μοιραία περιορίζουν το χρόνο μου για αυτή την αγαπημένη ασχολία. Όμως μέχρι τώρα θαρρώ πως τα κουτσοβόλεψα όλα τα καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Για να δούμε κα

   Κοιτάζω τον τίτλο και μου φαίνεται πολύ παράξενο. Κι όμως. Σήμερα ολοκληρώνεται η τρίτη μου χρονιά αρθρογραφώντας. Τρεις χρονιές πολύ γεμάτες, ευχάριστες, με άψογη συνεργασία με την εφημερίδα, τους συνεργάτες αλλά και πολύ καλή επαφή και επικοινωνία με τους αναγνώστες.      Φέτος ήταν μια ξεχωριστή χρονιά. Η στήλη μου και τα άρθρα μου λάβαν περισσότερης προβολής μέσω του προσωπικού μου blog στο οποίο τα αναρτώ αλλά και μέσω της σελίδας της στήλης στο facebook και στο twitter . Σας περιμένω όλους και εκεί!    Αρκετά από τα άρθρα μου αναγνώστηκαν δεκάδες, ορισμένα και εκατοντάδες φορές μέσω του διαδικτύου σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Μάλιστα υπήρξαν εφημερίδες, sites και blogs που ζήτησαν να αναδημοσιεύσουν κάποια από αυτά, κάτι που πέραν εμού, θεωρώ πως τιμά και την εφημερίδα μας.    Όπως προείπα, φέτος ήταν μια ξεχωριστή χρονιά, γεμάτη υποχρεώσεις και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Αυξημένες υποχρεώσεις στη δουλειά, στο μεταπτυχιακό, σε προσωπικό επίπεδο. Ακόμα στην α

     Τα χρόνια που η μνήμη μου έχει τεθεί σε λειτουργία μπορώ να θυμηθώ πολλά «στραβά» του ελληνικού συστήματος. Απόδειξη ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν έχουμε έρθει τυχαία στην κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Ευθυνόμαστε όλοι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Τη μερίδα του λέοντος ασφαλώς κατέχουν οι εκάστοτε πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές κτλ.,κτλ…    Σε αυτό το άρθρο ήθελα να θίξω ένα «στραβό» που συμβαίνει δεκαετίες στην ελληνική πολιτική σκηνή και όχι μόνο όμως. Παρά όλα αυτά δεν έχω ακούσει ποτέ ούτε και έχω διαβάσει ποτέ κάποιον να αναφέρεται για αυτό. Θέλω να πιστεύω πως δεν έτυχε να το ακούσω ή να το διαβάσω.    Βλέπουμε επί παραδείγματι, ο Χ1 βουλευτής του Χ κόμματος της εξουσίας ο οποίος είναι νομικός στο επάγγελμα, να του δίνεται το υπουργείο Παιδείας. Τι πιο λογικό, σε έναν άνθρωπο που προφανώς κατέχει τα νομικά να τον τοποθετήσεις στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Άλλο παράδειγμα. Ένας οικονομολόγος αναλαμβάνει το υπουργείο Εθνικής Άμυν

   Κι όμως τελείωσε…τουλάχιστον προς το παρόν. Μετά από 54 συναντήσεις με την ομάδα μου, την αγαπημένη μου «ομάδα δημοσιογραφίας» ή όπως πιθανόν θα την έχετε γνωρίσει εσείς μέσα από αυτή την εφημερίδα, τη στήλη «Η ψυχή μιας ομάδα».    Ήταν πέρσι τέτοια σχεδόν εποχή όταν μου κατέβηκε η ιδέα να δημιουργηθεί αυτή η ομάδα με εκπαιδευομένους – ΑμεΑ της Ε.Ψυ.Με. Ενήλικες με αυτισμό, νοητική αναπηρία και ήπια ψυχιατρικά θα αρθρογραφούσαν και θα παρέθεταν τις απόψεις τους δημοσίως. Θεωρούσα κι ακόμη θεωρώ πως είναι κάτι πρωτότυπο και αρκετά πρωτοποριακό, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα.    Συνέγραψαν 12 άρθρα: - Οικονομική κρίση - Πολυτεχνείο - Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ (03/12) - Χριστούγεννα 2012 - Η ανεργία στην Ελλάδα - Οι εκπαιδευόμενοι της Ε.Ψυ.Με στα βραβεία Π.Σ.Α.Π - Ο.Π.Α.Π 2012 - Ημέρα των ερωτευμένων - 14 Φεβρουαρίου - Οι άστεγοι - Η ληστεία στην Ε.Ψυ.Με - Ρύπανση του περιβάλλοντος - 2ος Ημι-μαραθώνιος ΑμεΑ - Special Olympics - Η γιορτή της μητέρας    Όλα τα θέμ

    Όλοι γνωρίζουμε πόσο πίσω βρίσκεται η χώρα μας στην εργασία για τα ΑμεΑ. Ανέκαθεν, ο στιγματισμός και η αρνητική προκατάληψη συνόδευαν τις περισσότερες επιχειρήσεις και τους εργοδότες. Ευτυχώς, με κάποια επιδοτούμενα προγράμματα αλλά και με τους Κοι.Σ.Π.Ε (Κοινωνικός Συνεταιρισμός Περιορισμένης Ευθύνης – εργασία για ΑμεΑ) που δημιουργήθηκαν με την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στη χώρα μας, ανοίχτηκε αυτή η πολύ σημαντική πόρτα.    Σήμερα, στις δύσκολες εποχές που βιώνει η ελληνική κοινωνία και με την έκρηξη της ανεργίας που ίσως ξεπερνάει πλέον το 20%, αλλά και την κατακρεούργηση των κοινωνικών υπηρεσιών, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε πόσο δύσκολος έχει γίνει ο εν λόγω τομέας.    Σε αυτές τις δύσκολες εποχές λοιπόν, υπάρχουν (και υπήρχαν) Φορείς που υλοποιούν επιδοτούμενα σεμινάρια εργασία για ΑμεΑ. Παρακολούθηση δηλαδή σεμιναρίου και πρακτική άσκηση με θέμα μια «επαγγελματική εξειδίκευση» όπου ο καταρτιζόμενος θα πληρωθεί για τις ώρες παρακολούθησης. Κακά τα ψέματα, είναι ένα

    Είναι το μεγαλύτερο ερώτημα, η μεγαλύτερη σκέψη, η μεγαλύτερη έννοια και η πιο βασανιστική στο μυαλό των γονέων ατόμων με αναπηρία. Από την πρώτη στιγμή που διαγιγνώσκεται η αναπηρία στο παιδί και περνώντας τα χρόνια, γίνεται ολοένα και εντονότερο. Είναι αυτό που θα τους απασχολεί μέχρι το θάνατό τους.    Μια κατηγορία γονέων, η περισσότερο ‘’ξέγνοιαστη’’, είναι αυτή που ξέρει πως το παιδί τους μετά το θάνατό τους θα το φροντίσει είτε ο αδερφός-η του είτε κάποιος συγγενής είτε κάποιο πλαίσιο – οικοτροφείο. ‘’Έρευνα’’ η οποία έχει γίνει για χρόνια και που τις περισσότερες φορές συνοδεύεται με το αζημίωτο…Ασφαλώς και υπάρχουν αδέρφια ή συγγενείς που με όλη τους τη δύναμη, την αγάπη και την ψυχή θα συνεχίσουν το έργο των γονέων.    Μια άλλη κατηγορία γονέων είναι εκείνη που θεωρούν την αναπηρία του παιδιού τους ως κάτι που ‘’στάλθηκε’’ για εκείνους – δικό τους ‘’βάρος’’ και που εκείνοι πρέπει να το επωμιστούν ες αεί με πιο σύνηθες το φαινόμενο μετά το θάνατο των γονιών το άτο

   Παχυσαρκία θεωρείται η κατάσταση εκείνη όπου η περίσσεια λίπους ή λιπώδους ιστού εναποθηκεύεται στον οργανισμό. Η αιτία της παχυσαρκίας είναι κυρίως κοινωνικοοικονομικοί και γενετικοί παράγοντες. Αποτελεί ένα σύγχρονο και ραγδαία αυξανόμενο πρόβλημα για την δημόσια υγεία και τις κοινωνίες. Είναι ακόμα ένα θέμα που η ενημέρωσης του κοινού, η ευαισθητοποίησης και ασφαλώς  η πρόληψης λειτουργούν ευεργετικά.    Αυξάνεται ολοένα και περισσότερο στις ανεπτυγμένες χώρες τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά. Η αύξηση είναι τόσο σημαντική που δε θα ήταν υπερβολικό αν χαρακτηρίζαμε πως έχει πάρει μορφή επιδημίας. Έρευνες δείχνουν πως περίπου το 65% των αμερικάνων είναι υπέρβαροι και παχύσαρκοι μαζί. Φοβερό ποσοστό πραγματικά…Αναμένεται μάλιστα σε είκοσι περίπου χρόνια τα στοιχεία να είναι ακόμα πιο απογοητευτικά με τις τάσεις να δείχνουν αύξηση. Δεν είναι τυχαίο ότι από τους πιο βασικούς παράγοντες καρδιαγγειακών προβλημάτων είναι η παχυσαρκία. Παγκοσμίως, από τις κυριότερες αιτίες θ

   Πριν 6 περίπου χρόνια έκανα πρακτικό εργαστηριακό μάθημα στο Στ’ (Κατσαμπά) Κ.Α.Π.Η του δήμου Ηρακλείου Κρήτης – επ’ ευκαιρίας στέλνω την αγάπη μου. Εκεί, η κοινωνική λειτουργός που με επόπτευε με είχε ρωτήσει σε τι πλαίσιο θα ήθελα να απασχοληθώ ως αυριανός επαγγελματίας. Απάντησα πως αν και ξέρω πως οι θέσεις εργασίας αυτές δεν υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα θα ήθελα να εργαστώ ως κοινωνικός λειτουργός σε σχολείο. Η απάντησή της ήταν: «Αχ, και εγώ αυτό ήθελα. Σκέψου πως από το 1985 (ίσως και πιο πριν) που μπήκα φοιτήτρια ακούγεται πως θα ανοιχτούν αυτές οι θέσεις αλλά ακόμα τίποτα…».    Στην χώρα μας, (όπως πλέον μας έχουν κάνει) έχουμε συνηθίσει να είμαστε ουραγοί των εξελίξεων. Ο τομέας της κοινωνικής πρόνοιας είναι ένας πολύπαθος τομέας στη χώρα μας, με πολλές ελλείψεις και με υπηρεσίες που υπολειτουργούν λόγων των φτωχών παροχών, του μικρού αριθμού προσωπικού αλλά και άλλων προβλημάτων.    Ο χώρος της εκπαίδευσης είναι ένας από τους σπουδαιότερους που υπάρχουν μέσα σε μια

   Τρεις είναι οι βασικές μορφές κακοποίηση των παιδιών (από άτομα εντός η εκτός του οικογενειακού τους περιβάλλοντος). Η σωματική , η σεξουαλική και η συναισθηματική κακοποίηση.    Όλοι οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής τους θα εκτεθούν λιγότερο ή περισσότερο σε κάποια από τις προαναφερθέντες μορφές βίας. Στο μυαλό του μέσου ανθρώπου, αναμφισβήτητα, αν μπαίναμε στο ανώφελο τρυπάκι της ιεράρχησης των παραπάνω μορφών βίας από τη δυσμενέστερη μορφή της στην λιγότερο, αυτή θα ήταν με πρώτη την σεξουαλική κακοποίηση, μετά την σωματική και τρίτη την συναισθηματική. Ασφαλώς, η κακοποίηση σε οποιαδήποτε μορφή και αν εκδηλώνεται δεν παύει να είναι κακοποίηση με αρνητικές συνέπειες για το θύμα.    Η συναισθηματική κακοποίηση είναι η πιο διαδεδομένη μορφή κακοποίησης, ταυτόχρονα όμως είναι και η πιο επικίνδυνη μιας που είναι περισσότερο δυσδιάκριτη και περισσότερο αποδεκτή από την κοινωνία. Προσδιορίζεται ως η συναισθηματική κατεδάφιση όπου επηρεάζει ή και αναστέλλει την άρτια και

   Είναι κάποιες στιγμές που μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου. Κάποιες στιγμές που θαρρείς πως μόνο μέσα στα χαζοκούτια της τηλεόρασης και στο πανί του σινεμά μπορεί να υπάρχουν.    Πριν λίγους μήνες βίωσα την τραγωδία της τεράστιας πυρκαγιάς και καταστροφής στη Χίο. Απολογισμός, περίπου 80.000 στρέμματα καμένης γης, το 40% περίπου της μαστιχοπαραγωγής κατεστραμμένο, φυσικός πλούτος και ομορφιά έμεινε μόνο στάχτη. Χωριά όπως Ανάβατος, Αυγώνυμα, Ολύμποι, Αρμόλια, Πυργί, Ελάτα, Βέσσα, Λιθί (ίσως να ξεχνάω και καναδυό), από τα πιο όμορφα και ιστορικά, υπέστησαν ανυπολόγιστες οικολογικές αλλά και οικονομικές ζημιές, ευτυχώς ωστόσο χωρίς να θρηνήσουμε θύματα ή καταστροφές σπιτιών.    Είναι ένα θέμα που θα μπορούσα να δώσω αρκετά άρθρα ώστε να προβληθούν κάποια θέματα που θεωρώ σημαντικά και που θα ήθελα να δημοσιοποιηθούν από τα μέσα που έχω πρόσβαση. Και αυτό επειδή δύο μέρες που η φωτιά έκαιγε το χωριό μου, τα Αρμόλια, έζησα τις φωτιές «από μέσα»…και εδώ κυριολεκτώ… Έτρ