Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2016

Το παγκάκι

Εικόνα
Πόσο απλό. Πόσο μόνο. Πόσο σοφό. Δυο στηρίγματα κάτω, μια βάση από πάνω και μια πλάτη. Και στέκει εκεί για μας. Είναι πάντα εκεί για μας. Σε κρύα, χιόνια, βροχή και ζέστη, νύχτα και μέρα. Ο χρόνος και οι συνθήκες το φθείρουν, όπως και εμάς. Και πόσα κάνει για μας. Και τι έχει ακούσει για μας. Είναι εκεί για τη μητέρα που θα σταθεί να θηλάσει, για να παίξει το παιδί, για το πρώτο φιλί, την πρώτη αγκαλιά του εφήβου, τους πρώτους προβληματισμούς των νέων, τα γέλια της παρέας, για το ζευγάρι που θα μιλήσει, θα καμαρώσει το παιδί του, θα τσακωθεί, θα κλάψει θα γελάσει, για τον περαστικό που θα ξαποστάσει, για αυτόν που αναζητά στιγμές ηρεμίας, για τη γριά που θα σχολιάσει, το γέρο που θα ξεκουραστεί, Είναι εκεί να στηρίξει τον χτυπημένο, τον δυστυχή, τον πονεμένο, αυτόν που έχασε άνθρωπό του, αυτόν που απέτυχε, που έχασε τη δουλειά του. Είναι εκεί για να αγκαλιάσει τον άστεγο. Συλλέγει τον πόνο και την αγάπη. Τη χαρά και τη λύπη. Δίνει πάντα χείρα βοηθε

Ξενιτεμένο μου πουλί (Συνέντευξη)

Εικόνα
Μια τεράστια εσωτερική ανάγκη που έχει γεννηθεί τα χρόνια της οικονομικής κρίσεως της χώρας μας με οδήγησε να πραγματοποιήσω συνέντευξη με θέμα τη μετανάστευση των νέων. Όσα έβλεπα, όσα παρατηρούσα, όσα άκουγα, όσα βίωνα, όσα ένιωθα και σκεφτόμουν. Την Ιωάννα την είχα γνωρίσει πριν περίπου πέντε χρόνια. Χαθήκαμε πολύ γρήγορα όμως, η δύναμη των social media να μικραίνουν τις αποστάσεις και να ενημερώνεσαι για τη ζωή των άλλων μας κράταγε ενήμερους. Ήξερα για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε εδώ, όμως όταν βλέπεις μια τέτοια μεγάλη απόφαση, μια τόσο μεγάλη αλλαγή ξαφνικά, πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία. Της ζήτησα και δέχθηκε με μεγάλη χαρά να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη. Μάλιστα συμφωνήσαμε πως θα ήταν προτιμότερο η συνέντευξη να γίνει μόλις ερχόταν στην Ελλάδα κι όχι μέσω Skype . Θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ξαναβλεπόμασταν και δια ζώσης μετά από χρόνια.  Όσο προετοίμαζα την συνέντευξη, τι ερωτήσεις θα της έκανα, ένα στιχάκι έβγαινε συνεχώς από τα χείλη μου: «Ξενιτεμένο μου πουλ

Ενισχύουν τα κινούμενα σχέδια το στιγματισμό των ψυχικά ασθενών;

Εικόνα
      Όλοι μας μεγαλώσαμε με τη συντροφιά των κινουμένων σχεδίων, οι παλαιότεροι με τους ήρωες των κόμικς και ούτω καθεξής. Πόσο αθώοι όμως είναι οι ήρωες αυτών των ιστοριών; Τι μηνύματα, αλήθεια, περνάνε στα παιδιά; Πόσο ευθύνονται για τη διαμόρφωση των στάσεων, των αντιλήψεων και των κοινωνικών προτύπων;    Ερωτήματα που πολύ δύσκολα θα βρουν απάντηση, ίσως να μη τα σκεφτήκαμε και ποτέ. Ας δώσουμε βάση όμως στις παρακάτω έρευνες και βιβλιογραφικές αναφορές που έχουν γίνει κατά καιρούς και που ίσως μας κάνουν να δούμε με διαφορετικό μάτι τους παιδικούς μας ήρωες αλλά και τους κακούς των ιστοριών.     Από την παιδική ηλικία λοιπόν, σύμφωνα με έρευνες, φαίνεται πως οι άνθρωποι βάζουν το στιγματισμό για τους ψυχικά ασθενείς στην κοινωνική τους ζωή.    Σε μελέτη που έγινε στην Νέα Ζηλανδία, βρέθηκε πως το 46% των παιδικών κινουμένων σχεδίων περιέχει κάποια αναφορά σε ψυχική ασθένεια. Αναλύοντας το λεξιλόγιο που χρησιμοποιήθηκε διαπιστώθηκε πως χρησιμοποιείτο κυρίως αρνητικό και

Είμαι δεντρίν ἁκούραστον και πάντα δακρυσμένον’’

Εικόνα
Παρατηρώ πως τα τελευταία χρόνια την αρθρογραφία ανοίγω με άρθρα που αφορούν την Χίο, τον αγαπημένο μου τόπο. Όχι, δεν έχει να κάνει τόσο με τοπικιστικά χαρακτηριστικά όσο με συναίσθημα. Βέβαια θα μου πείτε, για να είσαι τοπικιστής σημαίνει πως έχεις συναισθήματα για τον τόπο σου ωστόσο την υπερβολική – αρνητική απόχρωση του τοπικιστή δε θα τη δεχθώ όσο το καθαρό και γάργαρο αίσθημα της αγάπης και το δέσιμο για αυτόν τον τόπο θα κυριαρχεί. Πριν μερικά χρόνια ήταν το άρθρο «Χίος S . O . S » όπου μιλούσα για τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε η φωτιά, πέρσι ήταν το άρθρο «Και πού Θεός;» όπου έγραφα για αυτά που έζησα με τους μετανάστες στο νησί. Το φετινό άρθρο δε θα είναι στενάχωρο, ούτε καταγγελτικό όπως τα προαναφερθέντα. Θα είναι βαθιά συναισθηματικό για αυτόν τον μοναδικό τόπο. Τον Ιούνιο του 2016 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Μαστίχας στη Χίο, στα νοτιόχωρα, έξω από το Πυργί, το μεγαλύτερο μαστιχοχώρι εκ των 24 (Λιθί, Βέσσα, Ελάτα, Μεστά, Ολύμποι, Πυργί, Αρμόλια, Καλαμωτή,

Γηράσκω δ’ αιεί πολλά διδασκόμενος

Εικόνα
Γίνεται δάσκαλος με νοητική αναπηρία; Θα μου πείτε όχι. Γίνεται καθηγητής με νοητική αναπηρία; Θα μου πείτε όχι. Γίνεται πανεπιστημιακός κι οτιδήποτε άλλο, στο ανώτατο επίπεδο εκπαίδευσης και μόρφωσης; Θα μου πείτε όχι. Κι όμως. Μπορεί τα άτομα με νοητική αναπηρία να μη κατέχουν έδρες πανεπιστημίου, να μην έχουν μαθητές, να μένουν κοινωνικά αποκλεισμένα από πολλά κοινά όμως η μοναδική τους σοφία και η απλότητα που χειρίζονται ορισμένες καταστάσεις είναι μαθήματα σπουδαία για τη ζωή. Μαθήματα που όσα πτυχία και να χεις στον τοίχο σου, όσες βιβλιοθήκες και να διαβάσεις δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις. Οι περισσότεροι πιθανόν γνωρίζετε ότι εργάζομαι σε ένα Κέντρο για ΑμεΑ. Ένα πρωινό λοιπόν, σε ένα διάλειμμα, από ασυνεννοησία μεταξύ συναδέλφων δεν είχε ετοιμαστεί δεκατιανό για τους εκπαιδευομένους μας. Ένα μικρό γεύμα, που κόβει την όρεξη μέχρι το μεσημεριανό φαγητό. Τι να κάνουμε που δεν προλαβαίναμε να ετοιμάσουμε κάτι ώστε να διορθωθεί η παράληψη; Μοιραία, το δεκατιανό της ημέρας

Ο μόνος

Εικόνα
O άνθρωπος, όπως θα πουν οι κοινωνιολόγοι, είναι «ον κοινωνικό». Δηλαδή ζει και εξελίσσεται αλληλεπιδρώντας με ομοειδή. Αυτή η βιολογική ανάγκη ήταν η αιτία δημιουργίας των πρώτων σχέσεων και μετέπειτα των πρώτων κοινωνιών. Παρακάτω θα αναπτύξω το συλλογισμό μου του πόσο πρωτογενής και βαθύτερη είναι αυτή η κατάσταση μέσα στον κύκλο της ζωής μας. Μια αέναη πάλη του ανθρώπινου είδους ενάντια στη μοναξιά, το θάνατο. Η μοναξιά είναι θάνατος.   Η δημιουργία του ανθρώπου, του γονιμοποιημένου ωαρίου, είναι αποτέλεσμα δύο. Ενός ἀνήρ  και μιας γυναικός ή αλλιώς ενός σπερματοζωαρίου και ενός ωαρίου. Συνύπαρξη και αναγκαία προϋπόθεση δύο. Μιας σχέσης, μιας συσχέτισης, μιας συνεύρεσης δυο. Η ένωση αυτή δημιουργεί το θαύμα, τη ζωή. Το ζυγωτό (γονιμοποιημένο ωάριο), ο άνθρωπος στην πρώτη του μορφή, ο νέος άνθρωπος ποτέ δεν είναι μόνος του. Για όσο διαρκέσει η εγκυμοσύνη υπάρχει κι αναπτύσσεται αυτή η “Άγια Σχέση” με τη μητέρα. Η μητέρα δίνει πνοή, η μητέρα δίνει τροφή, η μητέρα προστατε