Είμαι 32 και μένω με τη μαμά και το μπαμπά μου
![Εικόνα](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU3mg4Xzh7JZDnLPE1mT0qGkmuSoD51F64OWHlKYlZ7Cv5rj0nnLTdOHwAeILv3-P1xK6gjlbsJMwNoGXkl7-EOlkLOqKa8tl7dyzxs_m29kf1-dxKvErx-0Cfm-IKEdDbOuDlmKGbl_Y/w334-h400/1623425124425.jpg)
Συχνά τίτλοι άρθρων, αριθμοί, έρευνες θα μου τραβήξουν την προσοχή και θα μου γεννήσουν την επιθυμία να ψάξω λίγο παραπάνω και να προβληματιστώ. “ Τα 2/3 των τριαντάρηδων μένει με τους γονείς τους ”, διάβασα πρόσφατα. Δεν είναι κάτι άγνωστο, δε το άκουσα για πρώτη φορά. Πολλοί φίλοι, πολλοί γνωστοί μου, η πλειοψηφία τώρα που το σκέφτομαι, υπό συνθήκες κι εγώ ο ίδιος ακόμα, ανήκουμε σε αυτή την ομάδα. Σύμφωνα με τη Eurostat λοιπόν, σχεδόν το 70% των ελληνόπουλων που βρίσκονται στην πιο δυναμική και παραγωγική ηλικία (18-35 ετών) συνεχίζει να μένει υπό τη γονική θαλπωρή και προστασία. Συνεχίζει να μένει “το παιδί”, για τους γονείς θα είναι πάντα “το παιδί”. Μένει οπότε παιδί ή ίσως για να το πω πιο καλά, δε γίνεται ώριμος ενήλικας. Τι συνέπειες έχει αυτό; Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα επιχειρήσω να εισχωρήσω στο μυαλό αυτής της γενιάς, της γενιάς μου, παραθέτοντας πληροφορίες, μαρτυρίες, συζητήσεις, σκέψεις και προβληματισμούς της. Ας τις ακούσουμε, ας τις διαβάσουμε μέσω ενός φανταστικού