Η λέξη που δεν υπάρχει
Είχα την τύχη το φετινό καλοκαίρι να αφιερώσω αρκετό χρόνο σε μακροσκελείς και άκρως ενδιαφέρουσες συζητήσεις με σημαντικούς ανθρώπους και καλούς φίλους, συνοδεία συνήθως κρασιού, κάποια όμορφα ξένοιαστα βράδια. Από αυτές τις συζητήσεις που σε κάνουν να νιώθεις άνθρωπος. Μοιράζεσαι τους προβληματισμούς σου, ακούς μια διαφορετική οπτική, αναθεωρείς ή κάνεις τον άλλο να αναθεωρήσει. Συζητήσεις με τόσο όμορφη ροή και φυσικότητα που με ένα ξεχωριστό τρόπο μπορεί να ξεκινούσαν από το σχόλιο για το νόστιμο μεζέ που είχαμε μπροστά μας και να κατέληγαν στο τι όμορφα που ζούμε στο νησί αφού όμως είχαμε περάσει πρώτα από τα θέματα της οικονομικής κρίσεως, της ιστορίας, της παράδοσης, της ψυχολογίας, του τουρισμού, της γλώσσας, της θρησκείας, της αστρονομίας. Ένα βράδυ λοιπόν, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσης. Την αρτιότητά της, τη ζωντάνια της, τον πλούτο της, τη δύναμή της. Ρωτάει ένας καλός φίλος – και το μοιράζομαι μαζί σας καθώς με εντυπωσίασε (με κά