Ο μόνος


O άνθρωπος, όπως θα πουν οι κοινωνιολόγοι, είναι «ον κοινωνικό». Δηλαδή ζει και εξελίσσεται αλληλεπιδρώντας με ομοειδή. Αυτή η βιολογική ανάγκη ήταν η αιτία δημιουργίας των πρώτων σχέσεων και μετέπειτα των πρώτων κοινωνιών.
Παρακάτω θα αναπτύξω το συλλογισμό μου του πόσο πρωτογενής και βαθύτερη είναι αυτή η κατάσταση μέσα στον κύκλο της ζωής μας. Μια αέναη πάλη του ανθρώπινου είδους ενάντια στη μοναξιά, το θάνατο. Η μοναξιά είναι θάνατος.  
Η δημιουργία του ανθρώπου, του γονιμοποιημένου ωαρίου, είναι αποτέλεσμα δύο. Ενός ἀνήρ και μιας γυναικός ή αλλιώς ενός σπερματοζωαρίου και ενός ωαρίου. Συνύπαρξη και αναγκαία προϋπόθεση δύο. Μιας σχέσης, μιας συσχέτισης, μιας συνεύρεσης δυο. Η ένωση αυτή δημιουργεί το θαύμα, τη ζωή.
Το ζυγωτό (γονιμοποιημένο ωάριο), ο άνθρωπος στην πρώτη του μορφή, ο νέος άνθρωπος ποτέ δεν είναι μόνος του. Για όσο διαρκέσει η εγκυμοσύνη υπάρχει κι αναπτύσσεται αυτή η “Άγια Σχέση” με τη μητέρα. Η μητέρα δίνει πνοή, η μητέρα δίνει τροφή, η μητέρα προστατεύει από κάθε κίνδυνο. Μέσα στο γυναικείο σώμα το έμβρυο μεγαλώνει σχετιζόμενο μαζί της. Το χτύπο της καρδιάς της, την ανάσα της, τη φωνή της, τα συναισθήματά της. Αλλά κι αυτό από μέρους του, θα κλωτσήσει, θα μετακινηθεί, θα παραπονεθεί, θα χαρεί. Ο μεν είναι σε θέση να κάνει καλό ή και κακό στον δε. Έχουμε δηλαδή μια ύψιστη, καθολικά εξαρτητική σχέση μεταξύ δύο.
Κι έρχεται ο πρώτος θάνατος. Η βίαιη διακοπή αυτής της σχέσης, μαχαίρι. Η γέννηση, ο ερχομός σε μια νέα πραγματικότητα και το κλάμα. Κάθε τέλος μιας σημαντικής σχέσης συνοδεύεται από θλίψη και κλάμα. Η νέα πραγματικότητα που τρομάζει. Το άγνωστο. Το νεογέννητο αποσυνδέεται από το περιβάλλον που ζούσε και βγαίνει στο νέο του περιβάλλον.
Στο νέο του περιβάλλον το μωρό δεν είναι μόνο του. Εκεί συνήθως έχει τη μητέρα του χτίζοντας μια νέα, διαφορετική σχέση, συνέχεια όμως της πρώτης και υπό φυσιολογικές συνθήκες η σχέση με άλλους όπως ο πατέρας και οι λοιποί. Το μωρό δε θα επιβιώσει μόνο του καθώς ασυνείδητα διακατέχεται από το φόβο του θανάτου, για αυτό και στους πρώτους μήνες ζωής δε μπορεί να μείνει μόνο του.
Μεγαλώνοντας, ο άνθρωπος επιδιώκει τη δημιουργία σχέσης κι αλληλεπίδρασης με άλλους ανθρώπους. Θυμηθείτε στο νήπιο τα αθώα πλησιάσματα με τα παιδάκια όπως και στο δημοτικό και μετέπειτα. Στη γειτονιά, τις διακοπές. Η ανάγκη για συνύπαρξη υπάρχει και γίνεται μεγαλώνοντας ολοένα και εντονότερη.
Γιατί γίνεται εντονότερη; Διότι μεγαλώνοντας ολοένα και απομακρυνόμαστε από την προστατευμένη αγκαλιά της μητέρας και της ισχυρότατης σχέσης που (υπό φυσιολογικές συνθήκες) δομήθηκε τους μήνες της εγκυμοσύνης και τους πρώτους μήνες ως νεογέννητο. Κάπου εκεί έρχονται οι ερωτικές σχέσεις. Ο έφηβος-η θα αναζητήσει έρωτες ώστε να έρθει πιο κοντά σε αυτή την πρώτη του σχέση. Για αυτό κι ερχόμαστε κοντά με το έτερον ήμισυ, το μυρίζουμε, το κοιτάμε, το αγγίζουμε, το φιλάμε, το χαϊδεύουμε, το αναζητάμε, το προστατεύουμε. Όπως περίπου γίνεται στη σχέση μητέρας – παιδιού. Για αυτό και πονάνε τόσο οι χωρισμοί. Γιατί η μοναξιά πονάει και δε μπορεί να την υποφέρει εύκολα το άτομο. Μετά τους χωρισμούς ποιά είναι η συνηθέστερη αντίδραση του ατόμου; Έρχεται πιο κοντά στους φίλους, την οικογένεια ή αναζητά ευθύς νέο σύντροφο. Η μοναξιά είναι διαδικασία θανάτου.
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μου, μια είναι η στιγμή της πορείας του είδους όπου είσαι μόνος. Από τη στιγμή της ενώσεως των σωμάτων που μας παρήγαγαν, το ζυγωτό και μετέπειτα, μία μόνον είναι η στιγμή που ο άνθρωπος είναι μόνος. Ολομόναχος. Είναι η στιγμή του θανάτου του.

Αφιερωμένο στην Μ.Σ



Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός
MSc "Επαγγελματικής και Περιβαλλοντικής Υγείας - 
Διαχείρισης και Οικονομικής Αποτίμησης"

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: 
http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook:
Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas

Σχόλια