Ιερό ασυδοσίας

Ο Αμερικανός ποιητής Robert Frost (1874-1963) είχε πει πως “η ελευθερία υπάρχει όταν αισθάνεσαι άνετα με το χαλινάρι σου”. Σίγουρα το παραπάνω γνωμικό δεν ακούγεται ωραία στα αφτιά. Ωστόσο, εκτιμώ την ουσία του κι εκεί αξίζει να σταθούμε. Χρόνια τώρα ήθελα να γράψω κάποιες σκέψεις μου για ένα θέμα που αρκετά συχνά απασχολεί και προβληματίζει, το θέμα του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

Αρχικά, είναι μια πανανθρώπινη αλήθεια πως μόνο σε ουτοπική κοινωνία θα υπήρχε κοινωνική ειρήνη ελλείψει νόμων ή πιο ορθολογικά, δε θα μπορούσε να υπάρξει ανθρώπινη κοινωνία ελλείψει νόμων. Οι νόμοι υπάρχουν ώστε να υποδεικνύουν την πρέπουσα και την ανάρμοστη συμπεριφορά καθώς και να τονίζουν την συνέπεια μιας πράξης. Όπου δεν υπάρχει νόμος και σύνταγμα επικρατεί το χάος, η ζούγκλα, ο νόμος του ισχυρού.

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο αναγνωρίστηκε ουσιαστικά από τον ν.1286/1982 όμως προϋπήρχε από το 1975 άρθρο 16§1 του ισχύοντος Συντάγματος περί προστασίας της ακαδημαϊκή ελευθερίας. Επί της ουσίας, με αυτόν τον νόμο προστατεύεται και δεν παρεμποδίζεται από οποιονδήποτε κι οποιαδήποτε αρχή η ελευθερία της έκφρασης, της γνώμης, η ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητας, η εκπαίδευση, η έρευνα και η διδασκαλία εντός του Πανεπιστημιακού Κέντρου. Ένας νόμος που θεσπίστηκε έχοντας σε μεγάλο βαθμό πολλούς συμβολισμούς.

Ο ισχύον νόμος (ν.4485/2017, άρθρο 3§2) ορίζει ότι «επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των Πανεπιστημίων επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση». Η αστυνομία δηλαδή, μπορεί να επεμβαίνει σε κάθε εγκληματική πράξη κατά της ζωής ή κακουργήματα. Στην περίπτωση των πλημμελημάτων, δεν επιτρέπεται η αυτεπάγγελτη δίωξη και είσοδος στον Πανεπιστημιακό χώρο παρά μόνον μετά από απόφαση και κλίση από το Πρυτανικό Συμβούλιο. Ωστόσο, η παραβατική πράξη εφόσον δηλωθεί, δεν παραγράφεται και οι αρχές μπορούν να επέμβουν εκτός όμως του Πανεπιστημίου.

Ο νόμος ήταν και είναι σαφής. Με τον καιρό ατονεί ή προσαρμόζεται στις ανάγκες, τα συμφέροντα ή τις αδυναμίες κάποιων. Όλοι γνωρίζουν και με την ανοχή τους έχουν συμβάλει στην παρακμή πολλών Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων της χώρας μας.

Λίγο πολύ, τις τελευταίες δεκαετίες η πλειοψηφία των πολιτών μας έχει φοιτήσει σε κάποιο Ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σε αυτούς απευθύνω τα ερωτήματα. Είδατε προπηλακισμούς; Είδατε να ακμάζει το παραεμπόριο; Είδατε να γίνεται φθορά δημόσιας περιουσίας; Είδατε να γίνεται διακίνηση ουσιών; Να πλουτίζουν κάποιοι στις πλάτες άλλων; Να απειλούνται καθηγητές; Να ασκείται βία; Να γίνονται κλοπές; Οι αμαρτωλές και άχρηστες κομματικές νεολαίες (κάποτε θα ασχοληθώ και με δαύτους) να λειτουργούν συχνά ως imperium in imperio (κράτος εν κράτει); Εγκλήματα που έμειναν και μένουν ατιμώρητα. Τι από αυτά θα έμενε ατιμώρητο εκτός Πανεπιστημίου; Υπό φυσιολογικές συνθήκες τίποτα.

Σε εσάς τους ίδιους απευθύνω μερικά ακόμα ερωτήματα. Νιώσατε ποτέ, όχι από παραβατικά στοιχεία αλλά από την καθαρή δομή του Πανεπιστημίου, να απειλείται η ελευθερία της έκφρασής σας; Να επηρεάζεστε και να εξελίσσεστε αρνητικά; Εξαιρουμένων των πανελληνίων διαχρονικών οικονομικών δυσκολιών της παιδείας μας - ένα μεγάλο και σημαντικό θέμα – αισθανθήκατε να απειλείται η εκπαίδευση, η έρευνα και η διδασκαλία εντός του πανεπιστημιακού κέντρου;

Εν κατακλείδι, εκτιμώ πως ο συμβολικός χαρακτήρας που θέλησε να δοθεί στο Πανεπιστημιακό Άσυλο έχει γίνει βορά στους αναρχικούς, παραβατικούς, παρανόμους και γενικότερα σε στοιχεία που ουδεμία σχέση έχουν με την κρυστάλλινη και ιερή παρουσία των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων.

Η ελευθερία της έκφρασης και το υπέρτατο αγαθό της εκπαίδευσης ουδεμία σχέση έχει (και ποτέ δεν είχε) με την ελευθερία των πράξεων, την παραβατικότητα και την ασυδοσία. Το Πανεπιστήμιο είναι κι αυτό μια κοινωνία, για την ακρίβεια το εκλεκτό κομμάτι της και το μέλλον της. Επιτρέπουμε σε ότι πολυτιμότερο διαθέτει η ελληνική κοινωνία να συνυπάρχει με το τέρας και να το συνηθίζει. Επιτρέπουμε στο φοιτητή να βιώνει, να αναπτύσσεται, να διαμορφώνεται και να εξελίσσεται εντός ενός περιβάλλοντος νοσηρού που επικρατεί η αναρχία και η παρανομία.

Κάπως έτσι την κούτρα μου κατανοείται σε σημαντικό βαθμό το πρόσφατο αμαρτωλό εθνικό παρελθόν, το καταστροφικό παρόν και το ζοφερότερο μέλλον. Ένα θέμα ετών που κάποιοι δυσκολεύονται, για τους δικούς τους λόγους, να τελειώσουν οριστικά και να επικεντρωθούν στην αναβάθμιση του Ελληνικού Πανεπιστημίου.

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός
MSc "Επαγγελματικής και Περιβαλλοντικής Υγείας - 
Διαχείρισης και Οικονομικής Αποτίμησης"

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com

Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/

Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)

Follow us on Twitter: Depastas Charalampos

@Ch_Depastas