Big Brother is watching us

Προτού περάσω στο κυρίως θέμα της σημερινής αρθρογραφίας, οφείλω να απολογηθώ για πολλοστή φορά. Πλέον, ως διδακτορικός φοιτητής, σχεδόν όλος ο ελεύθερος χρόνος μου αφιερώνεται στο διάβασμα και τη συγγραφή. Δυστυχώς, δυστυχώς, δυστυχώς, αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να παραμελώ την αγαπημένη μου αρθρογραφία στο blog, εκεί όπου ξεκίνησε η σχέση μας δηλαδή, και να περιορίζομαι σε σύντομους και γρήγορους σχολιασμούς με αναρτήσεις στη σελίδα στο Facebook και στο Twitter. Υπόσχομαι να προσπαθώ να αρθρογραφώ καθώς αυτός είναι και ο κύριος λόγος ύπαρξης του blog και της σελίδας. Μέχρι να ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου λοιπόν και να αποφοιτήσω με το καλό, δεν ξαναπολογούμαι για αυτό!

Στο θέμα μας τώρα που είναι κι ιδιαίτερο. Η σελίδα μου στο Facebook αριθμεί περίπου 2.500 ακολούθους. Το blog μου επισκέπτονται καθημερινά 20-30 άτομα (χτυπήματα) στην καλύτερη των περιπτώσεων κι αν αναρτήσω κάποιο άρθρο, άντε να φτάσει τις 80 περίπου αναγνώσεις. Ένα μικρό κι άσημο, πολύ μικρό και πολύ άσημο blog και σελίδα ενός ερασιτέχνη αρθρογράφου που βρήκε έναν τρόπο να εκφράζεται και να απασχολείται δημιουργικά.

Με έκπληξη συνειδητοποιώ, χωρίς ωστόσο να πέφτω από τα σύννεφα ή να με αποθαρρύνει, μα με γεμίζει ΑνΗσΥχΕίΕς πόσο ο “μεγάλος αδελφός” έχει μπει στη ζωή μας, σε πράγματα μάλιστα που ίσως ποτέ δεν φανταζόμασταν. Πόσο ελεγχόμενη είναι η ζωή μας; Υπάρχει πλέον απόρρητο; Μήπως πλέον έχει όρια η ελευθερία; Υπάρχουν προσωπικά δεδομένα; Κι αν μέσω της δημόσιας προβολής της προσωπικής μας ζωής προσυπογράφουμε πλέον για τη συρρίκνωση αυτής της ιδιωτικότητας (μέσα κοινωνικής δικτύωσης), τι γίνεται με την ετικετικοποίηση, το σκανάρισμα, τον έλεγχο προσώπων κι απόψεων; Ένα είδους φακέλωμα, ένα προστάδιο, μια πρώτη γνωριμία με τις αρχές; Ποιες αρχές όμως; Ακούγονται λίγο όλα αυτά σαν μέρος ψυχωτικού επεισοδίου ή ότι μου σάλεψε από το πολύ διάβασμα των τελευταίων μηνών μα ευτυχώς θα αναπτύξω παρακάτω κι ευτυχώς με αποδείξεις.

Με έναν φίλο που συζήτησα αυτά που θα αναπτύξω παρακάτω, του θύμισα ένα περιστατικό και μου το διηγήθηκε, πρέπει να το είχαν προβάλει και τα αμερικανικά μέσα. Μία απλή καθημερινή οικογένεια λοιπόν,  κάπου στην Αμερική, έκανε αναζητήσεις στο διαδίκτυο, από τον ίδιο υπολογιστή, ο καθένας για τα ενδιαφέροντά του. Μία ημέρα, τους χτύπησε την πόρτα του σπιτιού το FBI ως ύποπτοι για τρομοκρατική οργάνωση. Αυτό που είχε συμβεί είναι πως μαμά, μπαμπάς, παιδιά, σύμφωνα με τις διαφορετικές, τυχαίες και φυσικά αθώες αναζητήσεις τους στο διαδίκτυο, κίνησαν τις υποψίες με αποτέλεσμα να δεχθούν την επίσκεψη της αστυνομίας. Φυσικά η υπόθεση οδηγήθηκε σε φιάσκο.

1^η Σεπτεμβρίου 2019 και δημιουργώ αυτή τη σαρκαστική, χιουμοριστική φωτογραφία για να σηματοδοτήσω την επάνοδο των Ανήσυχων Ημερών για τη νέα περίοδο (μετά το καλοκαίρι το συνηθίζω) που ξεκινούσε.

Το blog παρέχει στατιστικά επισκεψιμότητας και αναγνωσιμότητάς, έτσι, μπορώ να γνωρίζω πόσοι μπαίνουν καθημερινά, από ποιο μέρος του πλανήτη είναι και τι διαβάζουν (πχ. ποιο άρθρο). Εκείνη την ημέρα συνέβη ένας καταιγισμός επισκέψεων στο blog μου από τις Η.Π.Α. Ομιλούμε για χιλιάδες επισκέψεις έχοντας αναρτήσει απλώς αυτή τη φωτογραφία στη σελίδα του Facebook (ούτε καν στο blog) με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους. Δυστυχώς για το εν λόγω περιστατικό δεν κράτησα αποδεικτικά στοιχεία, που ευτυχώς προνόησα να κάνω τώρα μπας και γίνω πιστευτός και δε καταλήξω (από καταγγελία σας) σε κάποια νευροψυχιατρική κλινική με τάσεις καταδίωξης.

3^ης Ιουνίου 2020 κι αναρτώ ένα video που κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο εκείνες τις ημέρες σχετικά με τις ρατσιστικές συμπεριφορές εναντίων των μαύρων όπου έδειχνε κάποιους αστυνομικούς στις Η.Π.Α να συλλαμβάνουν αναίτια έναν μαύρο που καθόταν και κάπνιζε ως ύποπτο (υποθέτω κάποιοι από εσάς θα το είδατε τότε). Εν τέλει ο μαύρος ήταν μυστικός πράκτορας του FBI κι εντέλει κατέληξε να τους παίρνει τις αστυνομικές τους ταυτότητες και υποθέτω να τους καταγγέλλει ή να τους θέτει σε διαθεσιμότητα. Μετά από μερικές ημέρες το Facebook μου αποστέλλει αυτά τα μηνύματα κοινοποιώντας μου ότι το video αποδείχτηκε ψευδές, ότι η σελίδα έχει διαπράξει παράβαση και πως αυτός ήταν ο λόγος όπου το video το είδαν λιγότερα μέλη της σελίδας (!).

Κι αν αυτό εντέλει δεν ακούγεται κακό (να προστατεύεις δηλαδή το κοινό από κάτι που είναι παραπλανητικό ή ψευδές), δε κατάλαβα, λογοκρισία στο τι θα αναρτώ στη σελίδα (από τη στιγμή που δεν είναι κάτι ακατάλληλο) αλλά και στο σε πόσους θα φτάνει η ανάρτηση; Προφανώς δε γνώριζα ότι το video ήταν ψευδές (αν ήταν, τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα του Facebook). Το video μπλοκαρίστηκε, δεν ήταν εμφανές στη σελίδα μου, με αποτέλεσμα να το σβήσω.

Σα να μην έφτανε λοιπόν αυτό, την ίδια ημέρα το blog μου δέχτηκε σχεδόν 9.000 επισκέψεις από τη Μεγάλη Βρετανία και διαβάστηκαν και καμιά ψωροπεντακοσαριά φορές τα τελευταία οκτώ άρθρα μου. Περίεργα πράγματα…Εκτός αν έζησα να δω να γίνεται viral την εποχή του κορωνοϊού το blog μου στην Γηραιά Αλβιώνα…

Το περίεργο είναι, φίλοι μου, πως αν αυτό συμβαίνει στις μικρές κι ασήμαντες Ανήσυχες Μέρες, δε μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να συμβαίνει σε μεγάλες σελίδες, σε μεγαλοδημοσιογράφους, σε άτομα που ξέρουν πολλά και σημαντικά πράγματα και σε άτομα που κινούν τα νήματα…Μάλλον κάποιοι ξέρουν πολλά περισσότερα για εμάς από όσα νομίζουμε…

Κλείνω με ένα παράπονο. Στην Ελλάδα πότε θα διαβαστούν οι Ανήσυχες Μέρες κατά χιλιάδες;;;

Σίγουρα #ΑνΗσΥχΕίΤε!!!

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός
MSc "Επαγγελματικής και Περιβαλλοντικής Υγείας - 
Διαχείρισης και Οικονομικής Αποτίμησης"

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas