Η γενιά των 10

 

Προαυλιζόμενος σε μία κοινωνία – φυλακή, έχοντας πάρει όλα τα μέτρα προφύλαξης κι άδεια ορισμένου χρόνου, περπατώ, παρατηρώ και θέτω σε σειρά σκέψεις, προβληματισμένος για το πρόσφατο παρελθόν, το ζοφερό παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Κι αν όσα συνέβησαν ανήκουν στα παλιά κι αν το τώρα είναι δύσκολο τι να περιμένουμε για το αύριο; Το αύριο είναι τα παιδιά. Τι έχει ζήσει η “γενιά των 10”, τα παιδιά, τα προεφηβάκια, αυτά τα πρώτα κι εξαιρετικά σημαντικά για την ανάπτυξη και τη διαμόρφωσή τους χρόνια της ζωής τους στη χώρα μας αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου;

Αυτή η γενιά παιδιών βίωσε ήδη και βιώνει μία βίαιη και σκληρή, κοντά δεκαπενταετή, οικονομική κρίση με άμεσες κι έμμεσες συνέπειες στη ζωή τη δική τους, των οικείων τους αλλά και του κοινωνικού τους περιβάλλοντος γενικότερα. Με τη μαμά και το μπαμπά να μάχονται καθημερινά για το μεροκάματο και την ανεργία, με τις συντάξεις των παππούδων να μειώνονται και να μη μπορούν να συνεισφέρουν, με στερήσεις και ενδοοικογενειακές δυσκολίες, με περιορισμούς, με ελλείψεις στην εκπαίδευση, στην υγεία και αλλού. Μια εμπόλεμη κατάσταση που επιφέρει τραυματικά βιώματα για την ομαλή ανάπτυξη κι εξέλιξη του παιδιού. Κι αν είναι νωρίς να αποτιμήσει η ανθρωπότητα τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στα παιδιά πόσο νωρίς είναι να μιλήσουμε σχετικά για την νέα κοινωνική, υγειονομική κρίση και τις συνέπειες που έφερε η πανδημία του κορωνοϊού σε αυτά;

Η ανθρώπινη κοινωνία πλησιάζει στα δύο έτη αυστηρών κοινωνικών περιορισμών ως μέτρο πρόληψης απέναντι σε μία αόρατη απειλή. Κι αν για τους ενηλίκους ο εχθρός αυτός προκαλεί σημαντικά πλήγματα στον κοινωνικό ιστό, στη λειτουργία της κοινωνίας μα κυρίως στην υγεία (σωματική και ψυχική), τότε τι συμβαίνει με τα παιδιά, την ομαλότητα στα εξελικτικά στάδια κι αυτά που αντιλαμβάνονται για τις συνθήκες που βιώνουν; Μαμά και μπαμπάς να ασφυκτιούν επαγγελματικά, οι παππούδες σε απόσταση ασφαλείας, ελάχιστες έως καθόλου κοινωνικές επαφές, όχι φίλοι, όχι σχολείο και δάσκαλος. Τα παιδιά ηλικίας 7-8 ετών δεν έχουν κάτσει σε θρανίο, δεν έχουν τρέξει σε προαύλιο και γειτονιά, δεν έχουν κάνει φίλους, δεν έχουν σχετιστεί κι αλληλεπιδράσει. Παιδιά που μιλούν και επικοινωνούν από γυάλινες οθόνες. Τετράχρονα και πεντάχρονα που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως βιώνουν σε έναν κόσμο που η ζωή τους απειλείται από “κάτι” και που αυτό το “κάτι” απειλεί και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Παιδιά που πρέπει να καλύπτουν το στόμα και τη μύτη τους και που διακρίνουν ένα πανί στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων στο δρόμο και τη γειτονιά, που ότι αγγίζουν πρέπει να απολυμάνουν τα χέρια τους για να σκοτωθεί το κακό που μπορεί να μεταφέρουν. Παιδιά που μεγαλώνουν κι εξελίσσονται μεταξύ κυρίως των γονέων και μετρημένων στα δάχτυλα άλλων ανθρώπων. Παιδιά που χαρακτηρίζονται ως κίνδυνος μετάδοσης του ιού και απειλής για τη ζωή παππούδων, γειτόνων, συγγενών ή ευπαθών ομάδων γενικότερα, μελών που κάθε οικογένεια διαθέτει. Ο συνάνθρωπος αποτελεί πλέον μία πηγή μετάδοσης κινδύνου για τη ζωή, είναι απειλή. Πόσο αυτό το συνειδητό ή υποσυνείδητο μήνυμα επιβαρύνει, διαμορφώνει προσωπικότητες και εντέλει πλήττει την ομαλή ανάπτυξη κοινωνικοσχεσιακών δεσμών και κοινωνικών ρόλων που στην ηλικία αυτή αναπτύσσει ένα υγιώς αναπτυσσόμενο παιδί;

Η γενιά αυτή ζει οικονομική και υγειονομική κρίση, εξαιρετικά στρεσσογόνες και βίαιες συνθήκες, συνθήκες που οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν δεκαετίες να βιώσουν, πόσο μάλλον όταν βιώνονται ταυτόχρονα, ανατρέποντας σταθερές. Μία γενιά που ζει χειρότερα από αυτή των γονέων της και που το παρόν και το μέλλον της είναι ασαφώς κι αόριστα απειλητικό κι αβέβαιο.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες, πέραν από την αντιμετώπιση των κρίσεων, καλούνται να αναπτύξουν άμεσα παρεμβάσεις υποστήριξης, ενίσχυσης και κοινωνικής ένταξης των παιδιών. Παρεμβάσεις για την εκπαίδευση, την έκφραση, τη δημιουργικότητα, την προαγωγή της υγείας, την ενίσχυση των κοινωνικών δικτύων, του αθλητισμού και δη του ομαδικού αλλά και ψυχοσυναισθηματικής υποστήριξης. Χρειαζόμαστε άμεσα παρεμβάσεις για αυτή την ηλικιακή ομάδα! Αν δεν υπάρξει μαζική κινητοποίηση, εκφράζω την ανησυχία μου πως η παγκόσμια κοινότητα θα καταγράψει άλλη μία μαύρη σελίδα, χαρακτηρίζοντας ως “χαμένη” μία γενιά ανθρώπων, θα είναι μία τραγωδία. Με προβληματίζει αυτή η γενιά.

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Υποψήφιος Διδάκτωρ Κοινωνικής Εργασίας

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: 
http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook:
Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas

Σχόλια