Η κοινωνική χύτρα

 

Στυγερά εγκλήματα, ακραίες εκδηλώσεις θυμού, επιθετικότητα, βία, ψυχοφάρμακα, αδικήματα, παραμέληση, εξαθλίωση κάθε μορφής, ένα ευρύ φάσμα. Μη πάμε πολύ μακριά, ας βυθιστούμε στους εαυτούς μας κι ας αναλογιστούμε τις αντιδράσεις μας και το συναίσθημά μας στην τελευταία δυσκολία που αντιμετωπίσαμε. Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει;

Εδώ και αρκετά χρόνια η ελληνική κοινωνία στεγανοποιείται, περιορίζεται. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν την ποιότητα ζωής τους, αρχής γενομένης με τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000. Άρα, ας τοποθετήσουμε ένα χρονικό φάσμα περίπου 20ετίας. Όχι ότι τα προηγούμενα χρόνια η ελληνική κοινωνία άκμαζε ιδιαίτερα αλλά υπήρχε μία κάποια προοπτική και τουλάχιστον μία γενιά που εργάστηκε κι εξελίχθηκε σχετικά ικανοποιητικά.

Φτωχοποίηση, capital control, δάνεια, χρέη, μαυροντυμένοι κουστουμάτοι που μας εποπτεύουν, έλεγχοι, ανεργία, λιτότητα, διχασμός, αβεβαιότητα, ακρίβεια, πολιτική αστάθεια, κοινωνική αναταραχή, φόβος, στρες, όνειρα κατακερματισμένα, πληγές. Συνθήκες εξαιρετικά επιβλαβείς για την ανθρώπινη ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη. Ο πεπιεσμένος ατμός της “κοινωνικής χύτρας”, άρχισε να αποβάλλεται από την ειδική βαλβίδα με αρκετές κοινωνικές αναταραχές, μα κυρίως με την “τιμωρία” των πολιτικών υπευθύνων της πτώσης αυτής, των πολιτικών της που η ίδια η ελληνική κοινωνία εξέλεγε επί χρόνια. Έφερε λοιπόν δίπλα στους κυβερνόντες, την απόλυτη εκπροσώπηση της βίας και του μίσους. Ανθρώπους που γνώριζαν από μπράτσα, όπλα, σφαλιάρες και τραμπουκισμούς, μια τιμωρία του συστήματος αλλά παράλληλα κι αυτοτιμωρία της ίδιας της κοινωνίας και της ανθρώπινης φύσης.

Παράλληλα πείθομαι μέρα με τη μέρα, πως η καθημερινή παρουσία αυτών των πολιτικών μαριονετών, όλα αυτά τα χρόνια στην οθόνη της τηλεόρασης, εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό, την αποσυμπίεση της κοινωνίας μας. Βλέπουμε το κόκκινο πανί και διοχετεύουμε καθημερινά τον εσωτερικό μας θυμό μπροστά στην οθόνη μας κι όχι κάπου αλλού. Κάπου εκεί η ελληνική κοινωνία καλείται να επωμιστεί ένα δυσανάλογο βάρος διαχείρισης μίας τεράστιας μεταναστευτικής κρίσης. Όσοι άντεχαν ή τους ταίριαζε βοήθησαν. Οι υπόλοιποι αποσυμπίεζαν τον συσσωρευμένο τους ατμό πάνω στο απλωμένο χέρι συνανθρώπων για ζωή. Το αποτέλεσμα, να τους “καίνε” με τον ατμό τους, εμμέσως ή αμέσως. Επίσης, εντέχνως, σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα εξυπηρετεί, εθνικιστικές κραυγές περί αλλοίωσης, ξεπουλήματος, προδοτών κτλ., βοηθούσαν πάντα τον καυτό ατμό να βγαίνει από τη χύτρα και να απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα.  

Κι ενώ συμπληρώνεται περίπου μία δεκαετία τέτοιων συνθηκών με ήδη ανυπολόγιστες απώλειες και συνέπειες, έρχεται μία πανδημία. Η αντλία αποσυμπίεσης της κοινωνίας κλείνει ακόμα περισσότερο. Τρομοκρατία, αόρατος κίνδυνος, θάνατος, ανικανότητα διαχείρισης, έλλειψη ελπίδας, απαγόρευση, νέα οικονομική κρίση, αποξένωση, όλοι μπορεί να αποτελούν απειλή. Και νέες κοινωνικές αναταραχές, αρνητές, επιστήμονες του διαδικτύου, επαναστάτες του εαυτού τους, ψυχοφάρμακα, άνθρωποι φτωχοποιούνται, άνθρωποι που ψάχνουν τον τρόπο να αποβάλουν την πίεση αυτή, τις ατμόσφαιρες που τους βαραίνουν. Τα Μέσα αποτελούν πάντα το μέσο για αυτή την σύνδεση. Κόκκινα πανιά πλέον είναι και η επιστημονική κοινότητα, πέραν από τους διαχειριστές αυτής της κρίσης. Ωστόσο και πάλι ζημιωμένη, ταλαιπωρημένη και πεπιεσμένη βγαίνει η κοινωνία.

Κι ενώ από την κοινωνική μας χύτρα δεν έχει αποσυμπιεστεί ο ατμός ούτε της οικονομικής κρίσεως, ούτε της πανδημίας, η θερμοκρασία αυξάνει ακόμα πιο πολύ σήμερα. 8,9% ο πληθωρισμός, ο υψηλότερος εδώ και 27 χρόνια! Κύμα ακρίβειας στα πάντα! Η ενεργειακή και η επισιτιστική κρίση είναι εδώ! 79% αύξηση στους λογαριασμούς του ρεύματος! 68% στο φυσικό αέριο! 58,5% στο πετρέλαιο θέρμανσης! 20% στα λάδια! 13% στα λαχανικά! 59% στα αεροπορικά εισιτήρια και 16% στα πλοία! Περιττό να αναφέρω πως οι μισθοί παραμένουν στα ίδια επίπεδα ενώ σε πολλές περιπτώσεις μισθωτοί παραμένουν απλήρωτοι! Η ανεργία στο 13%! Τα ενοίκια σε πρωτόγνωρα επίπεδα ακρίβειας ενώ έχουν αρχίσει να φαίνονται και κάποιες ελλείψεις στην αγορά. Άνθρωποι αλλόφρονες γεμίζουν τις αποθήκες τους προμήθειες. Παράλληλα, στη γειτονιά μας, ξεσπάει πόλεμος, η Ελλάδα εμπλέκεται όχι με καλό τρόπο σε όλο αυτό, ο πόλεμος φέρνει ακόμα μεγαλύτερες συνέπειες σε ανθρωπιστικό επίπεδο ενώ αιωρείται η απειλή παγκοσμίου πολέμου έως και πυρηνικού ολέθρου! Η Γερμανία εξοπλίζεται βαρέως, πρώτη φορά μετά τον ΒΠΠ ενώ στις γαλλικές εκλογές που πλησιάζουν το ακροδεξιό κόμμα είναι σε απόσταση αναπνοής από τη λήψη της εξουσίας. Οι άνθρωποι αναζητούν απεγνωσμένα διεξόδους, ευημερία!

Δολοφονίες για το τίποτα, αποτρόπαια εγκλήματα, μεσαιωνικές συμπεριφορές, αιμοδιψής όχλος. Η χύτρα της ελληνικής κοινωνίας “χορεύει”. Όσο δυσοίωνος κι αν δε θέλω να είμαι, τα δεδομένα δε με αφήνουν. Σκέφτομαι πολλές φορές την πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι μας θέλουν ή έτσι θέλουμε εμείς την κοινωνίας μας, αυτό είμαστε; Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή την κοινωνία; Μία κοινωνία τόσο πιεσμένη, μία κοινωνική χύτρα που οδηγείται με γεωμετρική ακρίβεια στην έκρηξη.

Φτάνοντας στο τέλος, παραθέτω μία ρητορική ερώτηση που μου έθεσε μία εξαίρετη καθηγήτρια. Συναντώντας την, πιάνουμε για λίγο στο πόδι την κουβέντα ανταλλάσσοντας τις κλασσικές, τυπικές ερωτήσεις επικοινωνίας. Τη ρωτάω λοιπόν: «Όλα καλά;» για να μου απαντήσει: «Είναι;».


#ΑνΗσΥχΕίΤε

 

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός
Υποψήφιος Διδάκτωρ Κοινωνικής Εργασίας

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: 
http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas


Σχόλια