Για κάθε Ελένη

Είναι κάποιες στιγμές που συνειδητοποιείς πως όντως δεν υπάρχουν λόγια ούτε να περιγράψεις τα γενόμενα, ούτε να περιγράψεις συναισθήματα, σκέψεις, ανθρώπους, συμπεριφορές. Μέσα σε αυτόν το μαύρο καπνό, θα κάνω μία προσπάθεια κι εγώ να μαζέψω ότι κομμάτια μπορώ και να εκφραστώ όσο πιο ανθρώπινα και διακριτικά.

Αρχικά θα ήθελα νοερά μέσα από αυτό το άρθρο, το βήμα μου, να πω ένα αντίο σε όλα αυτά τα όμορφα νιάτα αλλά και γενικά στους άτυχους συνανθρώπους μας που σκοτώθηκαν το βράδυ της 28^ης Φεβρουαρίου με την αμαξοστοιχία. Έπειτα, να σφιχταγγαλιάσω έναν-έναν τους ανθρώπους τους και πρώτα αυτές τις μάνες, τις μάνες…, τους πατεράδες, τα αδέλφια, τους συντρόφους, τα παιδιά τους, τους παππουδολαλάδες τους, τους φίλους τους.

Στον απόηχο της πρώτης ημέρας, με κατέκλισαν σκέψεις και προβληματισμοί, όπως εκτιμώ τους περισσοτέρους μας. Τι έγινε; Πώς έγινε; Πώς είναι δυνατόν να έγινε; Γιατί έγινε; Ομολογώ, εκείνο το πρωινό που ξύπνησα κι άνοιξα το κινητό μου, η πρώτη μου σκέψη όταν είδα τα νέα ήταν: «Πού έγινε πάλι αυτό; Τέμπη;;; Εδώ στην Ελλάδα;;;» Μου ήταν αδιανόητο ότι κάτι τέτοιο συνέβη εδώ.

Αδιανόητο μου φαντάζει επίσης ότι εν έτη 2023, στην προηγμένη κι αναπτυγμένη Ευρώπη (τι να σου κάνουν κι αυτοί; Και λεφτά για βελτιώσεις μας έδωσαν και μας τα έλεγαν και πρόστιμα μας έριχναν), την ώρα που η ανάπτυξη των τεχνολογιών επιτρέπει πλέον στην ανθρωπότητα με το πάτημα ενός κουμπιού να μπορεί να αυτοκαταστραφεί, την ώρα που μπορεί να ταξιδεύει εκατομμύρια χιλιόμετρα σε άλλους πλανήτες και να ανακαλύπτει σύμπαντα κι ήλιους, την ώρα που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορώ να γνωρίζω σε ποιο σημείο βρίσκεται στο χάρτη μέχρι το φαγητό που παραγγέλνω, την ώρα που μπροστά από μία οθόνη μπορώ να παρακολουθώ ζωντανά οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη θέλω, την ίδια ώρα δύο τρένα στην Ελλάδα του 2023 συγκρούονται από “ανθρώπινο λάθος” και σκορπάνε το θάνατο. Είναι αδιανόητο! Κι εδώ έγκειται η πολιτική ευθύνη. Αλήθεια, πόσο τίποτα έκφραση; “Πολιτική ευθύνη”, δηλαδή; Τι ορίζεται; Τι σημαίνει; Ποιο το νόημά της; Εδώ να αναφέρω πως χρόνια τώρα, δεκαετίες, έχουν αναπτυχθεί μέσα και τεχνολογίες για Μ.Μ.Μ που πάνε στον αυτόματο, χωρίς οδηγό κι εδώ συζητάμε για “ανθρώπινο λάθος” και επικοινωνίες με κινητά και κλειδιά που δε γύρισαν...

Φωτογραφία από το πρώτο βαγόνι του μετρό της Κοπεγχάγης. (2019)

Σκεφτόμουν τι έχει κάνει αυτή η χώρα για τα παιδιά της, για τους νέους της; Τους νέους, το φιλέτο της κοινωνίας! ΤΙ; Πτώχευσε, τους προσέφερε και συνεχίζει απλόχερα να τους προσφέρει κακής ποιότητας παιδεία, κακής ποιότητας υγεία, ανεργία, πείνα, μισθούς εξευτελιστικούς, ακρίβεια, απαξίωσε τα πτυχία τους, εξύψωσε τους έχοντες, φτωχοποίησε, ταπείνωσε, κατέστρεψε, έδιωξε στο εξωτερικό ή τους αυτοκτόνησε, δε τους απογαλάκτισε κλείνοντάς τους στο κλουβί του πατρικού σπιτιού ή τους ανάγκασε να δουλέψουν σκληρά για να ζήσουν και την πατρική οικογένεια. Κι όσους έμειναν εδώ τώρα τι, τι άλλο; Τους σκοτώνει κι άμεσα; Τους δολοφονεί με κάθε τρόπο;

Το κύμα οργής κι αγανάκτησης, το τεράστιο πέπλο πένθους που κάλυψε από άκρη ως άκρη τη χώρα μας ήταν πρωτόγνωρο αλλά κι απολύτως λογικό κι ερμηνεύσιμο. (Εν)συναισθανθήκαμε την τραγωδία αυτή καθώς στη θέση των νεκρών αλλά και των συγγενών τους θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμαστε όλοι. Ένα μέσο μεταφοράς, όπως το τρένο (που στη συνείδηση όλων μας κατέχει τη θέση του ασφαλέστερου μέσου μεταφοράς - στατιστικά δεν ισχύει αυτό) αποδείχθηκε ότι για τη χώρα μας εντέλει δεν είναι (και φαίνεται ότι ποτέ δεν ήταν κιόλας) ασφαλές. Όλοι μας το έχουμε χρησιμοποιήσει και θα το ξαναχρησιμοποιούσαμε άρα, στη θέση αυτών που σήμερα βλέπουμε στην τηλεόραση θα μπορούσε να ήμασταν/είμαστε εμείς, όπως αντίστοιχα δικοί μας άνθρωποι, τα δικά μας παιδιά. Υπήρξε μεγάλη ταύτιση της κοινωνίας μας με τα πρόσωπα και τα γεγονότα καθώς συνειδησιακά “η μπίλια απλά έπεσε σε άλλους” κι όχι σε εμάς.

Αναρωτιέμαι αν δουλειά του δημοσιογράφου είναι να αβαντάρει την εκάστοτε κυβέρνηση ή κόμμα ή επιχειρηματία ή λόμπι ή δε ξέρω εγώ τι ή είναι να αναδεικνύει τα (κοινωνικά) προβλήματα και την αλήθεια; Είναι δυνατόν {είναι (!)} να υπάρχει στρατολογημένη δημοσιογραφία; Αν ένα από τα βασικά γρανάζια του ελεγκτικού μηχανισμού μίας πολιτείας είναι “πιασμένο”, εύλογα διερωτάσαι γιατί να μην είναι κι άλλοι θεσμοί (πχ. δικαιοσύνη) και ποιος ξέρει τι άλλη τραγωδία θα ξημερώσει σε αυτή η χώρα. Τι έχει ειπωθεί όμως, Θεέ μου, από δαύτους πάλι…Απάνθρωπα πράγματα, σκέψεις, ερμηνείες που αρρωστημένα μυαλά δε θα μπορούσαν να κάνουν.

Επιστρατεύουν επικοινωνιολόγους {άκουσον-άκουσον επικοινωνιολόγους (!!!)} για να παίζουν με τα μυαλά μας! Να εξαπατούν το συναίσθημα, τη λογική, τη σκέψη, να δίνουν “αυτό που πρέπει”, αυτό που η επιστήμη εκτιμά ότι χρειάζεται ο λαός τη δεδομένη στιγμή! Χρειάζεται οδηγία για να σκύψεις το κεφάλι σε μία εθνική τραγωδία! Οδηγία;;; Πιο χαμηλά το κεφάλι! Οδηγία;;; Και διαρρέουν φωτογραφίες από υπουργικά συμβούλια δήθεν με σκυφτά κεφάλια και απογοητευμένα πρόσωπα για να δούμε τη θλίψη τους! Γελοιότητες! Για πόσο ανόητους μας περνούν πια (από τις πιο ρητορικές ερωτήσεις)…; Δε σας προσβάλλουν όλα αυτά; Αν δεν είναι αυτά αποδείξεις του πόσο υποτιμούν την νοημοσύνη του λαού τότε τι;

Κάτι «πολύ καλό», «πολύ επιθυμητό», «πολύ θελκτικό» κρύβεται πίσω από το βουλευτιλίκι. Τους ξέρετε, προεκλογική περίοδος είναι πάλι. Πόσο αξιοθρήνητοι μπορούν να γίνουν ορισμένοι, πόσο μπορεί να ευτελιστούν, να γελοιοποιηθούν για τις ψήφους, για την καρέκλα κι όλα τα υπόλοιπα; Η “δουλειά” βέβαια θα γίνει στο τέλος κι αυτό είναι που μετράει. Αν δε πάψει όμως αυτό το "πολύ καλό" να υπάρχει, άνθρωποι κοινωνικά και πολιτικά ευσυνείδητοι δε πρόκειται ποτέ να εμφανιστούν και να κυβερνήσουν, παγκοσμίως, όχι μόνο στη χώρα μας. Όσο “βαλτός”, άρα κι ακατάλληλος, ήταν στη θέση του ο σταθμάρχης με αποτέλεσμα την τραγωδία, άλλο τόσο είναι και αυτοί στους βουλευτικούς θώκους με αποτέλεσμα τις εθνικές τραγωδίες. Άνθρωποι ακατάλληλοι χωρίς αξίες, προσόντα και δεξιότητες, σε πολιτειακές θέσεις! Οι μεν δημοσιογράφοι (δεξί χέρι του συστήματος) δημαγωγούν, οι δε κυβερνούν.

Με τους πολιτικούς δε θέλω, δε τους αξίζει να ασχοληθώ περισσότερο, τα χω γράψει τόσες φορές και νομίζω πια ξέρουμε, πάντα ξέραμε. Έχουμε μία κοινωνία ημιμαθών, φιλοτόμαρων, ευκολόπιστων, βολεψάκιδων, ωχαδερφιστών, παραμελημένων, φοβισμένων κι εν γένει ανώριμων, μία ανώριμη κοινωνία με βασικότατες ελλείψεις παιδείας και κατά επέκταση κακή νοοτροπία και ψυχολογία.

Την «πολιτική ευθύνη» λοιπόν ας μη την προσπερνάμε τόσο εύκολα, κι εμάς, έναν-έναν βαραίνει. Αίμα στα χέρια έχουμε όλοι! Δείτε κατάματα την αλήθεια και μη θεωρήσετε τους εαυτούς σας άμοιρους ευθυνών, να κάνουμε την αυτοκριτική μας! Δείτε πόσοι θα τους ξαναψηφίσουν τους μεν και για τους δημοσιογράφους, δείτε πόσοι τους παρακολουθούν/τους διαβάζουν (τους δίνουν νούμερα). Εμείς, ο λαός, η κοινωνία μας “ταΐζουμε” τους μεν με ψήφους, τους δε με νούμερα, αλλιώς δε θα υπήρχαν!

Αυτή η φράση του οδηγού της αμαξοστοιχίας, αυτή η συγκλονιστική φράση, συγκεντρώνει μέσα της τόση, μα τόση Ελλάδα… «Πάμε κι όπου βγει»! Αν θέλουμε καλύτερο μέλλον αυτό πρέπει να αλλάξει. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε!

Κλείνω το άρθρο αυτό με στίχους του Μπάμπη Τσικληρόπουλου που “έντυσε” ο Θάνος Μικρούτσικος κι ερμήνευσε μαγικά η Χαρούλα Αλεξίου. Πόσο ταιριάζει…  

 

Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη

της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη.

Η ζωή σου, να το ξέρεις είναι επικηρυγμένη.

Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει!

Χαράλαμπος Δεπάστας

Κοινωνικός Λειτουργός
Υποψήφιος Διδάκτωρ Κοινωνικής Εργασίας

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Charalampos Depastas
@Ch_Depastas