Ο δικός μου Ολυμπιακός, ο Θρύλος μας

 

Όσο απλησίαστο κι αν είναι, θα ήταν αδύνατο να μην προσπαθήσω να γράψω δύο λόγια για αυτή τη μέρα, για αυτόν τον σπουδαίο αθλητικό σύλλογο, αυτή την ιδέα, αυτό το κίνημα, αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς που εορτάζει σήμερα τα 100 του χρόνια. Παρότι έχετε διαβάσει πολλά σχετικά αυτές τις ημέρες, έχετε δει πολλά αφιερώματα από πάρα πολλούς, παρότι είναι κόντρα στα θέματα που πραγματεύομαι μέσα από τη σελίδα μου, γράφω ερασιτεχνικά, γράφω για μένα, για την ψυχή μου και την ευχαρίστησή μου, οπότε θα προσπαθήσω να καταγράψω παρακάτω κάτι από τον δικό μου Ολυμπιακό, το Θρύλο μας.

 

- Η γέννηση

Ο Ολυμπιακός γεννήθηκε τυπικά στις 10 Μαρτίου 1925 στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, σε ένα καφενείο, από ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας του Πειραιά. Κόκκινο το χρώμα του πάθους για τη νίκη, λευκό για την αγνότητα. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία που τα βιβλία της αθλητικής ιστορίας καταγράφουν.

- Η σύνδεση

Είμαι από εκείνους που σέβομαι τη διαφορετικότητα του άλλου όπως κι αν αυτή εκδηλώνεται. Πολλές φορές με την οπτική που μου δίνουν οι γνώσεις μου ερμηνεύω κάποιες επιλογές που κάνουν οι άνθρωποι. Έτσι λοιπόν κι ο πατέρας μου, γεννημένος στο Κερατσίνι, από πολύ φτωχή οικογένεια, σε γειτονιές που μυρίζουν από παντού Ολυμπιακό δε γινόταν να ξεφύγει. Πειραιάς, εργατιά, περηφάνεια, μόχθος, καθημερινός αγώνας. Από παιδί αγάπησε τον Ολυμπιακό. Ως παλιός, είχε εικόνες από ομάδες μετά τη δεκαετία του 50’ μιας που γεννήθηκε το 1940. Γίνεται κατανοητό λοιπόν πως είχε δει πολλά. Ως παιδί κι εκείνος είχε τους δικούς του ήρωες όπως κι εγώ αργότερα, όπως κι όλοι μας.

Δε θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει “θα γίνεις Ολυμπιακός”, την “day one” που λέμε. Έγινε γιατί δε γινόταν να γίνει αλλιώς. Σε εμένα πέρασε προφανώς από τις ιστορίες του και τις εικόνες που έχω από εκείνον, να μιλάει για αυτά, να αγωνιά, να παρακολουθεί. Θυμάμαι να μου μιλάει για τους δικούς του παιδικούς ήρωες και θρύλους του συλλόγου, τον Μουράτη, τον Ρωσίδη, τον Υφαντή, τον Μπέμπη, τον Γιούτσο, τον Ντέταρι, τον Νοβοσέλατς, τον Θεοδωρίδη, τον Μπλαχίν, τον Αναστόπουλο, τον Δαρίβα, τον Μποτίνο και να βλέπω τα μάτια του να λάμπουν. Να μου μιλάει για τα κατορθώματα της ομάδας, τη νίκη επί της Σάντος του Πελέ, τη Μίλαν, τον Άγιαξ του Κρόιφ, τις μεγάλες νίκες, τις ατυχίες, τις αδικίες αλλά και τα χουνέρια που έκανε η ομάδα μας στους αντιπάλους. Όλα αυτά στο παιδικό μου μυαλό προσπαθούσα να τα κάνω εικόνα και φάνταζαν μαγικά. Ο ενθουσιασμός του όμως και το γλυκό του πάθος για αυτή την ομάδα ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό, κάτι που φύτευε το σπόρο μέσα μου.

Σε ηλικία 7-8 χρονών περίπου ο μπαμπάς με πήγε πρώτη φορά, μαζί με την αδελφή μου, στο παλαιό Στάδιο Καραϊσκάκη. Πριν κάνει οικογένεια και παιδιά είχε έντονη κοινωνική ζωή, φίλους παρέες, σχεδόν κάθε Κυριακή στο γήπεδο να στηρίξει την αγαπημένη του ομάδα,  όμως όταν παντρεύτηκε και έκανε κι εμάς αφιερώθηκε ολοκληρωτικά σε εμάς. Έτσι λοιπόν μετά από όλες αυτές τις περιγραφές, κάπως σαν αστραπή, διατύπωσα την επιθυμία να πάμε να δω τον Ολυμπιακό. Μετά από γκρίνια αρκετή ξεκίνησε να μας πηγαίνει κάτι Κυριακές μεσημέρι, με “μικρές” ομάδες ώστε να είναι ήσυχος ότι δε θα γίνουν φασαρίες. Μας πήγαινε στα ημίχρονα των αγώνων επειδή δεν είχαμε τα χρήματα για εισιτήρια, τότε στα ημίχρονα άνοιγαν οι θύρες κι έμπαινε ελεύθερα ο κόσμος. Ήταν αρχές δεκαετίας του 90’ στην ομάδα του Τσαλουχίδη, του Τσιαντάκη, του Προτάσοφ, του Λιτόφτσενκο, του Μητσιμπόνα. Εκείνα τα χρόνια θεωρούνταν “τα δύσκολα χρόνια” για την ομάδα όμως ο παιδικός μου ενθουσιασμός να δω το στάδιο Καραϊσκάκης, την ερυθρόλευκη φανέλα που τόσα άκουγα και να φωνάξω “Goal” δυνατά ήταν κάτι ξεχωριστό κι έντονο. Ωστόσο αυτό δε κράτησε και πολύ, καμιά δεκαριά αγώνες να είδαμε καθώς σταμάτησαν να ανοίγουν τις θύρες στα ημίχρονα, παράλληλα γκρεμίστηκε και το στάδιο κι ο Ολυμπιακός «ξεσπιτώθηκε» πηγαίνοντας μακριά από τα μέρη μας. Θυμάμαι να με παίρνει παιδάκι από το χέρι να πηγαίνουμε για περπάτημα για να διαβάσουμε τι έγραφαν οι εφημερίδες για τον χθεσινό αγώνα κι αυτό μας έδενε πιο πολύ.

- Η συνέχεια

Ο μπαμπάς μεγάλωνε όπως κι εγώ, πάντα όμως με ζωντανό ενδιαφέρον για την ομάδα. Έφηβος πια, άρχιζα να γίνομαι λίγο πιο ενεργός, να παρακολουθώ πιο συστηματικά, να ενημερώνομαι, να διαβάζω τις εφημερίδες, να παίρνω την πρώτη μου φανέλα, την πρώτη μου σημαία, το πρώτο μου κασκόλ (δώρο της αδελφής μου), να αρχίζω να πηγαίνω στο γήπεδο, να δημιουργώ τους δικούς μου παιδικούς ήρωες – αθλητές της αγαπημένης μου ομάδας. Μιλάγαμε για τους αγώνες, τα προγράμματα, τις κληρώσεις, βλέπαμε μαζί στις ειδήσεις τα goals, σχολιάζαμε. Θυμάμαι να του λέω να πάμε ξανά πάλι μαζί στο νέο μας γήπεδο και να μη θέλει πια γιατί είχε μεγαλώσει. Θυμάμαι ακόμα πώς χαιρόταν στις νίκες, στους θριάμβους, θυμάμαι να χάνει τον ύπνο του, να ξενυχτάει στη σκοτεινή κουζίνα με μία λάμπα αναμμένη από τη στεναχώρια του επειδή χάσαμε κι η μάνα μου να του φωνάζει “τι πράγματα είναι αυτά”, θυμάμαι τους αγώνες που άκουγε στο ραδιόφωνο, μετά που δεν ήθελε να βλέπει ή να ακούει γιατί φορτιζόταν και φοβόταν ότι κάτι θα πάθαινε από την αγωνία. Θυμάμαι καθόταν σα το σκυλάκι στην πόρτα να με περιμένει να γυρίσω από το γήπεδο ή την καφετέρια και μόλις άνοιγα την πόρτα να με κοιτάζει βαθιά στα μάτια και να με ρωτήσει “χάσαμε;;;”, προληπτικά, ψυχαναγκαστικά “χάσαμε”; Ενώ για εκείνον πάντα ήμασταν οι καλύτεροι, πάντα θα με ρωτούσε αν χάσαμε, ποτέ αν κερδίσαμε.

 

- Η αγνή αγάπη

Είμαστε στο μακρινό πλέον 2003, λίγες μέρες πριν το μεγάλο ντέρμπι με τον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη όπου συμπωματικά θα έκρινε και τον πρωταθλητή εκείνης της χρονιάς. Εκείνο το πρωτάθλημα αν το κατακτούσε η ομάδα θα ήταν το 7^ο συνεχόμενο για το Ολυμπιακό και θα ήταν αφιερωμένο στην μνήμη των θυμάτων της Θύρας 7, της μεγαλύτερης αθλητικής τραγωδίας στην Ελλάδα όπου σκοτώθηκαν 21 φίλαθλοι του Ολυμπιακού στο Στάδιο Καραϊσκάκης (08/02/1981), ένα ιερό τοτέμ για το σύλλογο. Μεγάλη ποδοσφαιρική αδυναμία τότε για τον μπαμπά αλλά και για όλους τους φιλάθλους του Ολυμπιακού ο Βραζιλιάνος μάγος του ποδοσφαίρου Giovanni. Λίγες μέρες λοιπόν πριν τον αγώνα ο μπαμπάς συναντά τυχαία τον Giovanni στο super market. Τον αγκαλιάζει, ο Gio ξαφνιάζεται κι ο μπαμπάς του λέει “για τα παιδιά της 7”! Ο Gio τον αγκαλιάζει και του γνέφει καταφατικά. Ο Giovanni σκόραρε το 1^ο γκολ στο 3^ο μόλις λεπτό, έκανε σπουδαίο παιχνίδι κι ο Ολυμπιακός έγραψε άλλον έναν θρίαμβο κατακτώντας και εκείνο το πρωτάθλημα.

 

- Αιώνια αγάπη

Και η ζωή συνεχιζόταν με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο να ζει μέσα μας κι ανάμεσά μας καθημερινά, να είναι στην καθημερινότητά μας. Ακόμα κι όταν αρρώστησε ο μπαμπάς το ενδιαφέρον του δεν έπαψε, δε μειώθηκε. Παρακολουθούσε, ενημερωνόταν. Λίγες μέρες πριν φύγει, θυμάμαι να του λέω στο νοσοκομείο για τον Ολυμπιακό, να ακούει τα νεότερα των ομάδων μας με ενδιαφέρον, να ρωτάει, να ανησυχεί ακόμα και στις τελευταίες στιγμές.

29 Μαΐου 2024, ο Ολυμπιακός έχει ραντεβού με την πιο χρυσή σελίδα της ιστορίας του. Το “όνειρο τρελό”, το μεγάλο απωθημένο, έναν ευρωπαϊκό τίτλο στο ποδόσφαιρο. Οι μέρες εκείνες περνούσαν με πολύ άγχος για τον μεγάλο τελικό ενώ τα εκατομμύρια των φιλάθλων μας ζούσαν κι ανέπνεαν κυριολεκτικά για αυτή τη μεγάλη στιγμή. Εκείνο το πρωί ξύπνησα με ένα γλυκό χαμόγελο και τη μεγάλη αγωνία των ημερών να κορυφώνεται. Είχα δει τον πατέρα μου στον ύπνο μου, δε τον έβλεπα συχνά, όσο κι αν παρακαλάς να έρχεται ο άνθρωπος σου στον ύπνο σου για να τον βλέπεις. Καθόμασταν κάπου ψηλά, στα κίτρινα καθίσματα του γηπέδου που θα γινόταν ο μεγάλος αγώνας το βράδυ. 1-0 μου είπε και ξύπνησα. Όποτε έβλεπα κάποιο αποτέλεσμα αγώνα στον ύπνο πάντα κάτι δε πήγαινε καλά και ποτέ δεν έβγαινε, οπότε σκέφτηκα πως μάλλον κάτι δε θα πάει καλά κι εκείνο το βράδυ. Ωστόσο κράτησα το θετικό, ότι τον είχα δει μετά από πολλού μήνες στο όνειρό μου.

Το βράδυ ετοιμάστηκα για τον αγώνα. Απέκλεισα κάθε φίλο, συγγενή και γνωστό. Ήθελα να ζήσω εκείνη τη στιγμή, εκείνη την υπέρτατη στιγμή της αγαπημένης μας ομάδας όπως τότε, μαζί με τον πατέρα μου κι ας ήταν σε φωτογραφία. Η λήξη του αγώνα με βρήκε να νιώθω σαν τον πιο ευτυχισμένο, τον πιο χαρούμενο, τον πιο δυνατό, τον πιο γεμάτο, τον πιο πλούσιο (συναισθηματικά) άνθρωπο στον κόσμο. Το μόνο που μου έλειπε εκείνη τη στιγμή ήταν ο πατέρας μου. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους εκείνο το βράδυ να πανηγυρίσουν, να χαρούν. Όλοι κατανοούσαμε αυτό το συναισθηματικό ξέσπασμα. Δε μπορώ να θυμηθώ κάποιο άλλο γεγονός που έβγαλε στους δρόμους κι ένωσε τόσο μαζικά κόσμο.

“Στιγμές της δόξα σου χαρές δικές μας” λέει ένα σύνθημα κι έτσι είναι. Στιγμές, συναισθήματα. Κάθε αγνός φίλαθλος αυτής της ομάδας έχει να διηγηθεί σίγουρα παρόμοιες εμπειρίες κι αναμνήσεις. Ο Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του, είναι τα ιδανικά που πρεσβεύει, είναι οι ιστορίες μας, είναι τα συναισθήματα που μας προκάλεσε και μας προκαλεί, η μεγάλη μας αγάπη. Ανήκει σε όσους τον αγαπούν, είναι οι άνθρωποί μας, η γειτονιά μας, το σπίτι μας, κάτι δικό μας, κάτι βαθύ. Ένας συνοδοιπόρος στο μάταιο τούτο κόσμο που του δίνει νόημα και τον ομορφαίνει.

 

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

 

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός
MSc "Επαγγελματικής και Περιβαλλοντικής Υγείας - 
Διαχείρισης και Οικονομικής Αποτίμησης"

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@anisihesmeres