Λόγια του δρόμου

   Για να πάω στην δουλειά μου, καθημερινά συνηθίζω να χρησιμοποιώ λεωφορείο. Αγαπημένη συνήθεια των νέων – και δική μου – από την ώρα που θα βγω από το σπίτι μέχρι να φτάσω στην δουλειά μου, να έχω ακουστικά στα αφτιά μου και να ακούω μουσική.

   Τελευταία όμως συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Σχεδόν καθημερινά (για να μην πω καθημερινά και φανώ υπερβολικός) όλο και κάτι θα συμβεί στο λεωφορείο που με αναγκάζει – για να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει – να σταματάω τη μουσική που παίζει στα αφτιά μου. Τσακωμοί, λογομαχίες, κόντρες, σκουντήματα, βρισιές είναι πλέον καρποί που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να παραχθούν στη διάρκεια της διαδρομής. Δείγμα της συναισθηματικής κατάστασης που βρίσκονται πλέον οι άνθρωποι. Νευρικοί και σκυθρωποί όλοι. Σαν να ψάχνουν για ένα ξέσπασμα.

   ‘’Πηγαδάκια’’ από το πουθενά, θα στηθούν σίγουρα από αγνώστους ανθρώπους μεταξύ τους ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να πουν κάπου τον πόνο και τον καημό τους για την κρίση που βιώνουν, τις οικονομικές και επαγγελματικές τους δυσκολίες.

   Η συνομιλία δυο γυναικών που έλαβε χώρα πριν λίγες ημέρες μέσα στο λεωφορείο κυριολεκτικά με καθήλωσε τόσο που στα μάτια τους θεωρώ πως φαινόμουν σαν παρατηρητής της συνομιλίας τους και όχι σαν κάποιος που άκουγε διακριτικά αυτά που έλεγαν. Τα λεγόμενα της 75χρονης η οποία είχε τη μερίδα του λέοντος στην συνομιλία ήταν πραγματικά τόσο σοφά και τόσο ρεαλιστικά…Αναφέρω κάποια από τα σημαντικότερα σημεία των λεγομένων της: «Η νεολαία πρέπει να ξεσηκωθεί, να επαναστατήσει, να πάρει το μέλλον της στα χέρια της. Το δικό της μέλλον καταστρέφουν. Αν ξεσηκωθούν αυτοί θα ακολουθήσουμε και εμείς οι μεγαλύτεροι. Τα εγγόνια μου με πτυχία και μεταπτυχιακά και είναι άνεργα. Πλέον οι δουλειές που υπάρχουν είναι για τρεις - τέσσερις ώρες με 300-400 ευρώ. Αν έχεις σήμερα μια κανονική δουλειά και παίρνεις 800 ευρώ θεωρείσαι τυχερός και προνομιούχος. Εκεί μας κατάντησαν… Αλλά φταίμε και εμείς. 20 χρόνια δε τα βλέπαμε; Έχουν φάει του κοσμάκη τα χρήματα και γυρίζουν όλοι τους ελεύθεροι. Ήθελα να ήξερα, κάνουν προεκλογικούς αγώνες και ξοδεύουν τα λεφτά του λαού. Γιατί; Μη μου πεις ότι είναι δικά τους λεφτά. Πόσα βγάζουν πια; Αυτοί χαλάνε εκατομμύρια ευρώ. Ο κόσμος δεν έχει να φάει. Εγώ δραστηριοποιούμε πολύ στην ενορία μου. Παλιά στο συσσίτιο είχαμε 20-25 άπορους. Τώρα κοντεύουν τους 70. Έχω πολύ καλές σχέσεις με άτομα που βοηθάνε την εκκλησία και μου έδιναν χρήματα. Μάζευα από αυτούς περίπου 100 ευρώ την εβδομάδα και τα έδινα στην εκκλησία. Τώρα, με το ζόρι να μαζέψω 10 ευρώ και αν…Εδώ ο δίσκος που γυρίζει στην εκκλησία και υπάρχουν μέρες που είναι σχεδόν άδειος. Ποτέ δεν έχει γίνει αυτό. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις όταν τελειώνουν οι λαϊκές αγορές ανθρώπους να μαζεύουν ότι έχει απομείνει από κάτω, ότι είναι για πέταμα, σαπισμένο – μάλιστα βαστάνε και μαχαιράκια για να τα καθαρίζουν όπου είναι σάπια. Η νύφη μου δουλεύει σε σούπερ μάρκετ. Ξέρεις τι δεν προλαβαίνουν πλέον να γεμίζουν στα ράφια; Τα όσπρια! Ο κόσμος πλέον τρώει φτηνά πράματα. Μας κατάντησαν σαν την κατοχή (βρίζει) που τρώγαμε μόνο όσπρια και μετράγαμε μέχρι και την τελευταία μας δεκάρα. Εγώ που πολέμησα την χούντα, μπορείς να καταλάβεις ότι έχω φτάσει στο σημείο να λέω και να πιστεύω πως μόνο μια χούντα θα μας συμμαζέψει και θα τιμωρήσει όσους ευθύνονται για όλα αυτά; Ντρέπομαι που το λέω (βουρκώνει). Η Ελλάδα κυβερνάτε όλα αυτά τα χρόνια από ανθέλληνες που δεν αγαπάνε την Ελλάδα. Κοιτάνε μόνο την τσέπη τους και όχι το λαό». Κάπου εκεί έφτασα στον προορισμό μου…

   Από αυτά και άλλα πολλά καταλαβαίνουμε ότι η κοινωνία βράζει…Το άσχημο είναι πως με τον βρασμό έχουμε και εξάτμιση…

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas