Μη ρωτάς πότε θα Φλεβαρίσει



   Λίγες ημέρες πριν, επισκεφθήκαμε με τους ωφελούμενους της Εταιρίας Ψυχοκοινωνικών Μελετών (Ε.Ψυ.Με) - (ενήλικοι με αναπηρία) το μουσείο της Ακρόπολης. Βλέπετε, όσο μας αφήνουν και όσο θα αντέξουμε, εμείς, οι άνθρωποι που λειτουργούμε στους χώρους ψυχικής υγείας , θα συνεχίζουμε το έργο μας και την στήριξή μας για το καλύτερο των ατόμων αυτών. Μη φανταστείτε τίποτα πολυτέλειες κατά τη μεταφορά μας. Πολύ απλά, με τα ποδαράκια μας, το τρόλεϊ, τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το μετρό φτάσαμε στον προορισμό μας. Εκπαιδευτικά και οικονομικά.
   Στο δρόμο, η πρώτη εικόνα μου μένει στο νου. Ω, τι σύνηθες πια. Ένας άνδρας περίπου 35 ετών να σκαλίζει τα σκουπίδια. Παίρνω ανάσα, κλείνω τα μάτια μου και συνεχίζω την πορεία μου.
   Η επιβίβαση στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο δεν άργησε. Εικόνα δεύτερη. Άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι να παρακαλάνε τον κόσμο για 50 λεπτά του ευρώ. Άλλοι θέλοντας να πουλήσουν κάτι, άλλοι παίζοντας μουσική, άλλοι έτσι απλοί, άλλοι θέλοντας χρήματα για τη δόση τους. Μην απορείτε. Δικά μας «δημιουργήματα» είναι και αυτοί οι άνθρωποι. Δημιουργήματα της κοινωνίας μας. Ναι, έτσι έχουμε γίνει πια. Η εργασία σαπίζει και η επαιτεία ανοίγει τον άνθος της…
   Είχαμε φτάσει στα Πετράλωνα όταν οι πόρτες του τραίνου δεν κλείναν και βαρούσε η προειδοποιητική σειρήνα. Περίεργο…Επικράτησε ανησυχία. Ανακοίνωση: «Όλοι οι συρμοί θα παραμείνουν ακινητοποιημένοι λόγω αυτοκτονίας στο σταθμό του Αγίου Νικολάου». Ένα πρωτόγνωρο μείγμα συναισθημάτων θαρρώ πως εμφανίστηκε στα πρόσωπα όλων. Στην αρχή η αναστάτωση, ο φόβος, η θλίψη και έπειτα η κατανόηση…Ήταν απίστευτο. Σαν όλοι οι επιβάτες μέσα σε δευτερόλεπτα να κατανόησαν το λόγο που προέβη το άτομο αυτό στην αυτοχειρία. Αμέσως ξεκίνησαν οι μονόλογοι της απόγνωσης και η αυτοεξομολόγηση για την κατάσταση που βιώνει ο καθένας. Μόνος του. Ο καθένας μιλούσε μόνος του, δε χρειάστηκε να ανοιχθεί διάλογος. Η νέα ανακοίνωση μίλησε για απόπειρα αυτοκτονίας και πως σε λίγο, όπως και έγινε, θα ξεκίναγαν τα δρομολόγια ως το σταθμό Αττική. Εντύπωση μου κάνει ωστόσο ότι την είδηση την συνάντησα μετέπειτα μόνο σε κάτι blogs και όχι σε τηλεοπτικά κανάλια…
   Μπήκαμε στο μουσείο. Και ω του θαύματος, οι σκέψεις και τα συναισθήματα με πλημμυρίζουν. Ελλάδα η μία, Ελλάδα και η άλλη…Ελλάδα η μία Ελλάδα και η άλλη;;; Όχι. Το πιστεύω. Δεν είναι Ελλάδα αυτό το πράμα και δεν είμαστε Έλληνες εμείς. Κάποια γενετική αλλοίωση στο χρόνο πραγματοποιήθηκε, κάτι έγινε που δε μπορώ σίγουρα να το απαντήσω εγώ και αυτή η μαγεία χάθηκε. Σαν την όμορφη έφηβη που σφύζει από υγεία, ζωή, είναι γερή, έξυπνη και δυνατή και μετά από πολλά πολλά χρόνια, μαζεύει, σουρώνει, κακογερνάει, είναι ασθενική, μετά βίας κινείται, μυρίζει θάνατο. Κάπως έτσι…
   Βδελυγμία, θλίψη, απόγνωση και απογοήτευση κάποια από τα πολλά συναισθήματα που με έπνιγαν. Μια όμως απορία: «Ήμαστε εμείς ο λαός που έκτιζε Παρθενώνες; Αν ναι, πως γίναμε έτσι…».
   Κάντε αυτήν την επίσκεψη. Θα δείτε τα πράγματα διαφορετικά. Φλεβάρισε…


Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: 
http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook:
Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas


Σχόλια