Έρως (Με αφορμή την ημέρα των ερωτευμένων – αν και ο ερωτευμένος γιορτάζει κάθε μέρα)

   Σκηνικό: Η ώρα είναι 03:04 π.μ. Δίπλα μου έχω ένα ποτήρι με το αγαπημένο μου ουίσκι (χαλάω το σκηνικό αλλά ευτυχώς δεν καπνίζω) ενώ ερωτικά τραγούδια σιγοπαίζουν από τα ηχεία του λάπτοπ μου. Κλίμα κατάλληλο για να μπορέσω να αφιερωθώ σε αυτό το σπουδαίο θέμα.

   Ποιος δεν έχει νιώσει αυτό το μαγικό συναίσθημα…Την αίσθηση της αφιέρωσης, της συνεχής σκέψης, του πάθους, του ειλικρινούς και συνεχούς ενδιαφέροντος, του να ‘’σφίγγει’’ το στομάχι σου μόνο και μόνο στην εμφάνισή του/της, του ηλεκτρισμού στο βλέμμα και το άγγιγμα. Το να ονειρεύεσαι συνέχεια  το αύριο με αυτόν –η που έχεις κλεισμένο – η μέσα σου. Όχι απαραίτητα το επόμενο της ζωής σου αλλά την επόμενη συνάντησή σας, το επόμενο τηλεφώνημα, το επόμενο sms στο κινητό.

   Ανέφερα τη λέξη όνειρο και πάω αρκετά χρόνια πίσω. Άραγε ο έρωτας και το όνειρο λέτε να έχουν κοινή ρίζα ως λέξεις; Μπα, δε νομίζω…Στην μυθολογία μήπως ο μικρός θεούλης Έρωτας είχε καμιά συγγένεια με τον Μορφέα θεό των ονείρων; Ούτε…τουλάχιστον τόσα χρόνια δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάτι σχετικό. Συνομιλούσα off the record (σε ‘’πηγαδάκι’’ δηλαδή) με ένα καθηγητή μου Αρχαίων Ελληνικών, καλή του ώρα, ο οποίος είχε το χάρισμα που λατρεύω στους ανθρώπους. Το να μιλάς και να γοητεύεις. Μιλούσαμε λοιπόν για το πώς οι ίδιες λέξεις μέσα σε μικρές διαφορετικές προτάσεις μπορούν να δώσουν εντελώς διαφορετικά νοήματα. Μεγαλόπρεπη Ελληνική μου γλώσσα…Μου έλεγε λοιπόν… «Υπέθεσε πως είσαι με την κοπέλα σου. Θα της πεις ‘’Αγάπη μου, εχθές το βράδυ ζήσαμε ένα όνειρο’’ αναφερόμενος στην ερωτική πράξη και την ομορφιά της στιγμής. ‘’Αγάπη μου, η ζωή μου μαζί σου είναι όνειρο’’ αναφερόμενος στην διάρκεια, την συναισθηματική ανύψωση, το επιθυμητό’’. ‘’Γκρέμισες τα όνειρά μου…’’ αναφερόμενος στην συναισθηματική ισοπέδωση, το τέλος».

   Θεωρώ πως ο έρωτας είναι ο προθάλαμος της αγάπης. Μπορεί να μη καταφέρει να φτάσει ποτέ σε αυτή. Να χαθεί. Να διαλυθεί, να καταστραφεί, να σκοτωθεί στην πορεία για αυτή. Το ταξίδι θα είναι σίγουρα όμορφο όμως. Είναι πηγή έμπνευσης για τον άνθρωπο. Δύναμη, τρόπος ζωής. Υπάρχει τέχνη που να μην έχει μιλήσει για αυτόν; Μουσική, στίχοι, πίνακες ζωγραφικής, θεατρικές παραστάσεις, ταινίες, βιβλία, γλυπτά και άλλα τόσα. Όλες τον αποθεώνουν.

   Συσσωρεύει σχεδόν όλα τα συναισθήματα και τις καταστάσεις σε ένταση. Χαρά και λύπη, χαμόγελο και δάκρυ, ελευθερία και φυλακή, ζήλια, ηρεμία, ευτυχία, απόγνωση. Έχει καταστρέψει και έχει δημιουργήσει ανθρώπους. Έχει εκπληρωθεί και έχει μείνει αιώνια ανεκπλήρωτος…

   Και εκείνος ο μικρός θεούλης με τα βελάκια του δεν είναι και ο Ρομπέν των δασών. Δεν είναι και άριστος στο σημάδι. Υπάρχουν φορές που δε σημαδεύει καλά. Που σημαδεύει μόνο τον ένα και τον άλλο όχι. Που η κλωστή που ενώνει τα δύο του βέλη δεν είναι γερά δεμένη. Που δεν χτύπησε δυο άτομα που ταιριάζουν. Και έτσι αυτή η κλωστή σπάει γρήγορα. Και η πληγή από το βέλος πονάει. Όμως θα κλείσει και αυτή…θα γιάνει…Έχει πολλά βελάκια ακόμα για όλους μας…Ας το ζήσουμε και ας το απολαύσουμε…

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas