Και πού Θεός

Καλησπέρα! Καλή σεζόν εύχομαι για τη στήλη και τη σελίδα μου. Ξεκινάει η 6^η χρονιά αρθρογραφίας και όπως πορευτήκαμε τα προηγούμενα χρόνια έτσι θα πορευτούμε και φέτος, #ΑνΗσΥχΩνΤαΣ. Το πρώτο άρθρο της νέας χρονιάς συνήθως αναρτάται Οκτώβρη μήνα, ανάλαφρο, ευχαριστήριο, λίγο περιαυτολογικό και τα γνωστά πλέον. Το σημερινό δε θα είναι έτσι. Και δε θα είναι επειδή όλο τον καιρό των διακοπών με έτρωγε το χέρι μου να γράψω και να σας μεταφέρω αυτά που είδαν τα μάτια μου, τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου. Να ψυχοθεραπευτώ.

Όσοι με γνωρίζουν και με παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια πιθανόν γνωρίζουν την Χιακή καταγωγή μου. Κάθε χρόνο θα κάνω τα πάντα ώστε κάποιες ημέρες να καταφέρω να έρθω σε αυτή την αγιασμένη γη να δω γονείς, φίλους και συγγενείς. Να ξεκουραστώ, να αποφορτιστώ και να αποκοπώ από τα πάντα. Ίντερνετ ελάχιστο, ίσα για τα βασικά, ειδήσεις στα κλεφτά έως καθόλου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το θέμα του καλοκαιριού ήταν το μεταναστευτικό. Κύματα ανθρώπινων ψυχών σκάγανε στις ακτές των ανατολικών νήσων μας. Χιλιάδες άνθρωποι εισέρχονταν καθημερινά στη χώρα μας. “Παράνομα” όπως θα σπεύσουν κάποιοι να σκεφτούν ή να προσθέσουν. Σωστά! Ξέχασα πως η γη ανήκει σε φυλές και όχι στον άνθρωπο. Αηδιαστικός προσδιορισμός!

Παρακολουθούσα κλεφτά στην τηλεόραση τι συνέβαινε στα νησιά μας με τους μετανάστες που κατέφθαναν συνεχώς και τα προβλήματα που δημιουργούνταν από την παρουσία τους. Πράγματι, τα προβλήματα ήσαν πολλά και σημαντικά. Ωστόσο η λύση που έδωσε το ελληνικό “κράτος” ή η Ευρωπαϊκή “ένωση” ήταν να επιβιβάζονται στα πλοία της γραμμής (μιλάμε για κομφούζιο και εικόνες απείρου κάλλους εντός πλοίων) ώστε να φτάσουν στην ηπειρωτική Ελλάδα και να συνεχίσουν το ταξίδι τους για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Να φτάσουν δηλαδή πρώτα στα Σκόπια να τους κυνηγάνε, να τους χτυπάνε, να τους πυροβολούν και να τους πετάνε χημικά οι συνοριοφύλακες, να φτάσουν – όσοι φτάσουν - στα σύνορα της Ουγγαρίας να παλεύουν να περάσουν το συρματόπλεγμα χιλιομέτρων που σκέφτηκαν να φτιάξουν αυτοί κτλ, κτλ. Ακόμα σκαρφίστηκε η «πρώτη φορά αριστερή» μας κυβέρνηση ότι τελικά οι απάνθρωπες “Αμυγδαλέζες” που έσπευσαν να αναγγείλουν το κλείσιμό τους ως προϊόν της δεξιάς παράνοιας με το που εξελέγησαν, τελικά ήταν βολικές. ‘Όμως πλέον δε θα έπρεπε να είναι “Αμυγδαλέζες” και φυσικά η ταμπέλα δε θα έπρεπε να λέει “Κέντρο Κράτησης Παράνομων Μεταναστών”. Κάτι όπως τα βαφτίσια “Τρόικα” - “Θεσμοί”. Ειλικρινά πιο “πολιτική” ακούγεται στα αφτιά μου η απαγόρευση εισόδου στη χώρα – ακόμα και η αποτροπή αυτής με κάθε μέσο – παρά το «περάστε και πηγαίνετε όπου σας φωτίσει ο Θεός». Επίσης, εξαιρετικής ωραιότητας πολιτική: «Στη χώρα θα εισέρχονται μόνον όσοι έχουν χαρτιά και είναι νόμιμοι. Οι υπόλοιποι θα επιστρέφονται στη χώρα τους». Ας τους πει κάποιος ότι οι άνθρωποι αυτοί δε φύγαν από τη χώρα τους για χάρη γούστου ή για εκδρομή. Έφυγαν για να γλιτώσουν τη ζωή τους και τις οικογένειές τους από τις εχθροπραξίες. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ;;; Οι δικηγόροι του διαβόλου θα πουν εδώ «γιατί εισέρχονται και κακοποιά στοιχεία που δε τους επιτρέπεται η μετακίνηση» - λες και αυτοί δεν θα ήθελαν να σώσουν τη ζωή τους ή γιατί μπορεί να εισέρχονται άτομα από άλλες χώρες που δεν είναι “απαραίτητη” η μετανάστευση. Εδώ να δώσουμε ένα ελαφρυντικό στους δικούς μας καθώς αυτή η πολιτική ακολουθείτε και από τους έξω έξυπνους.

Ένα αυγουστιάτικο βράδυ λοιπόν αποφασίζω με δύο καλούς φίλους να κατέβουμε στη χώρα της Χίου να κάνουμε τη βόλτα μας και να πιούμε ένα ποτό. Συμπτωματικά, σε λίγο το καράβι της γραμμής έφτανε στο λιμάνι να φορτώσει και να ξεκινήσει για τον Πειραιά. Κόσμος πολύς. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο εσωτερικό της χώρας και με τα πόδια ακολουθήσαμε το δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι και την προκυμαία όπου είναι τα εμπορικά μαγαζιά, οι ταβέρνες, τα εστιατόρια και τα μπαράκια. Όσο πλησιάζαμε παρατηρούσα όλο και περισσότερους μετανάστες. Εκατοντάδες. Ήρεμα και ειρηνικά ανέμεναν στο λιμάνι, τα πεζοδρόμια, τα παγκάκια, τις πλατείες, την προκυμαία το πλοίο ώστε να πατήσουν στην ενδοχώρα. Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνδέσω όλα τα δεδομένα και τα ερεθίσματα ώστε να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε.

Ένιωσα άβολα. Ντροπή, ευθύνη, αδυναμία, μικρός. Αυτά τα συναισθήματα θυμάμαι ότι μου δημιουργήθηκαν. Έσκυψα το κεφάλι και με κόμπο στο λαιμό και κλεφτές ματιές έκλεβα εικόνες ντροπής για την ανθρώπινη ύπαρξη. Περάσαμε από τα τείχη του κάστρου. Εκεί περίπου 20 άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά είχαν ξαπλώσει κάτω, στο χώμα. Ξεκουράζονταν από το μεγάλο τους ταξίδι, τα βάσανα και προφανώς ανέμεναν το πλοίο. Και τότε μια εικόνα που νομίζω θα τη θυμάμαι για πάντα. Ήταν ένας νεαρός, στην ηλικία μου πάνω κάτω, ξαπλωμένος στο χώμα με ένα θάμνο για μαξιλάρι. Κοιταχτήκαμε στα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα από ντροπή πήρα το βλέμμα μου. Ήταν ένα βλέμμα τόσο καθαρό. Τόσο ήρεμο. Τόσο γαλήνιο. Τόσο ειρηνικό. Σα να έλεγε: “εδώ τώρα, έχοντας για μαξιλάρι μου το θάμνο και τη γη για στρώμα εγώ είμαι καλά γιατί η ζωή μου δεν κινδυνεύει”. Άνθρωποι γεμάτοι αξιοπρέπεια, πολιτισμένοι, νοικοκυραίοι που θέλουν να ζήσουν απλά χωρίς σκοτωμούς και ρουκέτες πάνω από τα κεφάλια τους. Άνθρωποι που κλαίνε για τα παιδιά και τις πατρίδες τους. Tα capital controls που τους επέβαλαν είναι κλεισμένα σε ένα δισάκι. Η μόνη περιουσία τους είναι πλέον μόνον οι αναμνήσεις, οι σύντροφοί τους, τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους. Τίποτα άλλο. Έρημοι και παρατημένοι σε ξένη χώρα, ανεπιθύμητοι από όλους, καταραμένοι μιας γης που άφησε τη θάλασσα να τους αγαπήσει και να τους παίρνει στην αγκαλιά της.

Και συνεχίζω και βγαίνω στην προκυμαία. Μετανάστες παντού. Όσο απομακρυνόμουν από το σημείο που θα έδενε το πλοίο τόσο μειωνόντουσαν. Ελάχιστα μέτρα πιο κει, Έλληνες και ξένοι τουρίστες κατακλύζουν τα μαγαζιά και τρώνε και πίνουν καλά, ωραία ενδεδυμένοι, διασκεδάζουν. Θεέ μου τι κολάζ!

Φίλε μου Έλληνα, εσύ ο χριστιανός με το σταυρό στη σημαία σου, εσύ που στο ριζικό σου είναι γραμμένη η μετανάστευση, οι διωγμοί. Εσύ που στο σαλόνι σου έχεις ακόμα τη φωτογραφία του παππού που δούλεψε στη Γερμανία, του θείου που πλέον ζει στην Αμερική. Και πρόσεξε! Οι συγγενείς σου έφυγαν για να κάνουν λεφτά! Να δουλέψουν και να ζήσουν αξιοπρεπώς, όχι για να γλιτώσουν τη ζωή τους από τις σφαίρες! Κι εσύ κακολογείς και δε θες αυτούς τους ανθρώπους δίπλα σου αδιαφορώντας για το τι θα απογίνουν;

 Καλό είναι να αναφέρω επίσης ότι είσαι εσύ αυτούς τους ανεπιθύμητους  τους πήρες στα χωράφια σου για ένα ξεροκόμματο να δουλεύουν ώρες σε άθλιες συνθήκες, είσαι εσύ που τους έχωσες στο παραεμπόριο και τη μαύρη αγορά πλουτίζοντας στις πλάτες τους (και στις πλάτες τους ελληνικού κράτους), είσαι εσύ που τους κακομεταχειρίστηκες όντας στα μάτια τους η σανίδα σωτηρίας. Είσαι και εσύ ένας δουλέμπορος, όπως αυτοί που τους μεταφέρουν με τα σαπιοκάραβα, τους θαλασσοπνίγουν  και τους πετάνε στις ελληνικές ακτές.

Δε πέρασε μέρα που να μη σκεφτώ αυτές τις ψυχές. Δε σας κρύβω φίλοι μου πως επιχείρησα να γράψω και δεύτερο άρθρο με αφορμή τις εικόνες που είδα και τα συναισθήματα που ένιωσα στο λιμάνι της Χίου όταν συνταξιδέψαμε. Όμως νιώθω ότι τουλάχιστον στην παρούσα φάση δε μπορώ να γράψω για αυτά.

Εξοργίζομαι που οι μεγάλοι αυτού του κόσμου με μια τους κουβέντα ή μια απόφαση θα μπορούσαν όλα τα αλλάξουν ριζικά κι όμως υπάρχει αυτή η εσκεμμένη παθητικότητα - διαιώνιση αυτών των κοινωνικών προβλημάτων. Πώς να μη διερωτώμαι λοιπόν ουρλιάζοντας: “Και πού Θεός”; Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…“Και πού Θεός”:

Παντού δικάζει ο φονιάς κι ο αθώος στο εδώλιο μπρος

γύρισε τούμπα ο ντουνιάς

Και πού Θεός

Μόνο στραβά πάνω στη γη, για όλα φταίει ο λαός

για λίγους είναι η ζωή

Και πού Θεός…

Για να Του πω δυο λόγια αντρίκεια, να καταλάβω όσα γίνονται και πώς,

πώς έτσι γύρισαν τα άδικα σε δίκια

Και πού Θεός…

Καημοί και βάσανα στη γη, εδώ φωτιά εκεί καπνός, ακόμα κι ο έρωτας πληγή

Και πού Θεός

Άλλοι στα πλούτοι κολυμπούν κι άλλοι δε βλέπουν ήλιου φως

Παιδιά τριγύρω μας πεινούν

Και πού Θεός…

Στίχοι: Σώτια Τσώτου

Τα λέμε ξανά κάπου μέσα στον Οκτώβρη. #ΑνΗσΥχΕίΤε

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com

Blog: depastascharalampos.blogspot.gr

Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)

Follow us on Twitter: Depastas Charalampos

@Ch_Depastas