Βία στον αθλητισμό


      Χρόνια θυμάμαι να γινόμαστε μάρτυρες βίας στους αγωνιστικούς χώρους. Είναι μια «αρνητική παράδοση» που έχουν υιοθετήσει αυτοί που ακολουθούν τις ομάδες (και όχι μόνο) και είτε λόγω συμφερόντων είτε λόγω αφέλειας είτε λόγω δύναμης της μάζας είτε, είτε χίλια είτε, δημιουργούν επεισόδια, κοινωνικές αναταραχές και το πιο λυπηρό βιάζουν το αθλητικό πνεύμα και το μεγαλείο του αθλητισμού και του θεάματος. Ωστόσο καλό θα ήταν να εξετασθεί το θέμα πιο σφαιρικά και να μην επικεντρωθούμε στις αθλιότητες που συμβαίνουν στη χώρα μας μόνο. Άλλωστε η βία στον αθλητισμό είναι παγκόσμιο φαινόμενο που οφείλεται σε πολλά, έχει πολλούς υπεύθυνους αλλά και πολλούς αθώους.
   Διαφορετικό χρώμα φανέλας, διαφορετικός τόπος καταγωγής, κοινωνικοοικονομικό status ομάδας και φιλάθλων, πολιτικές πεποιθήσεις, ακόμα και θρησκευτικά πιστεύω είναι κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά που στη θεωρία τουλάχιστον διαχωρίζουν τους οπαδούς και γιγαντώνουν την αντιπαλότητα τους. Επίσης, είναι ένα φαινόμενο που δεν φαίνεται να αφορά κάποιο συγκεκριμένο άθλημα, ηλικιακή κατηγορία, επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό επίπεδο, διοργάνωση κτλ. αφού μέχρι και στα πιο «αγνά» αθλήματα έχουμε δει επεισόδια μικρά ή μεγάλα. Στις μέρες μας βέβαια ευδοκιμούν και φαινόμενα τυφλής βίας, βίας που γίνεται απλά για να γίνει και που σαφώς κρύβει κάτω από το χαλάκι της τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν τις απανταχού κοινωνίες.
   Υπεύθυνοι για όλη αυτή την κατάσταση είναι σίγουρα πολλοί. Έλλειψη παιδείας και ύπαρξη σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων που ταλανίζουν τους ανθρώπους θεωρώ πως είναι οι κύριοι αίτιοι αυτής. Θεωρώ πραγματικά αδιανόητο στην εποχή μας να χρεώνουμε στην ελλιπής αστυνόμευση και στα ελλιπή μέτρα προστασίας την αποτροπή των επεισοδίων. Επιτέλους πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για όλα πρέπει να ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ και όχι να φτάνουμε στο σημείο να αντιμετωπίζουμε. Δεν είναι αντιμετώπιση τα ΜΑΤ, το ξύλο, τα χημικά, οι κλούβες, οι συλλήψεις για μερικές ώρες και την άλλη Κυριακή πάλι τα ίδια. Χρειάζεται παιδεία, εκπαίδευση, μόρφωση, νόμοι, αρχές, κράτος. Ουτοπικό μεν, με βάση δε.
   Χαμένοι δε από όλη αυτήν την ιστορία δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους αθλητές που από πρωταγωνιστές γίνονται κομπάρσοι. Το θλιβερό είναι όταν γίνονται στόχος των επιθέσεων με διάφορα αντικείμενα αλλά ακόμα και ευθείες επιθέσεις. Έχουν τεθεί άμεσα σε κίνδυνο οι ζωές τους αλλά ακόμα και οι ζωές δικών τους ανθρώπων στις κερκίδες. Τραυματισμοί, ύβρεις χτυπήματα κοντεύουν να γίνουν συνήθεια στις ζωές των αθλητών αντί για επευφημίες και επιδοκιμασίες, στήριξη και παρότρυνση για την επίτευξη του στόχου.
   Εισβολή σε αγωνιστικούς χώρους, διακοπή αγώνων, διάλυση γηπέδων, επεισόδια στους περιβάλλοντες χώρους του γηπέδου αλλά και στις πόλεις και άλλα πολλά δυστυχώς βλέπουμε ολοένα και συχνότερα.
    Χαμένοι τέλος, είναι και οι απλοί φίλαθλοι. Αυτοί που για εκείνους ο αθλητισμός είναι υγεία, χαρά, ζωή, ευχαρίστηση, θέαμα. Όλος αυτός ο κόσμος συνεχώς απομακρύνεται από τις κερκίδες αηδιασμένοι από την μία, από την άλλη τίθενται και θέματα της ίδιας της σωματικής τους ακεραιότητας.
   Κάπως έτσι ο αθλητισμός βγαίνει ζημιωμένος από τη βία αφού φαντάζει σαν μια επάρατη νόσος για αυτόν. Θεωρώ πως όλοι μαζί, κράτος, αθλητές, σωματεία και όποια άλλοι είναι αρμόδιοι, θα πρέπει να κάτσουν μαζί στο ίδιο τραπέζι για να μπορέσουν να δώσουν λύσεις σε αυτό το πολύ σημαντικό πρόβλημα που ταλανίζει και την δική μας χώρα. Γιατί ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και όταν τίθεται ο πολιτισμός μιας χώρας σε κρίση, έρχονται μέρες δύσκολες…


Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: 
http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook:
Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas


Σχόλια