Μετανάστευση

   Ο ανυπέρβλητος Στέλιος Καζαντζίδης ήταν από τους ανθρώπους που τραγούδησε όσο κανείς άλλος την μετανάστευση. Σε στίχους του Κώστα Βίρβου είχε ερμηνεύσει:

‘’Κακούργα μετανάστευση, κακούργα ξενιτιά,

μας πήρες απ’ τον τόπο μας τα πιο καλά παιδιά…’’

   Πόσα χρόνια μετά, αυτοί οι στίχοι ζωντανεύουν και πάλι θαρρώ. Έλληνες της γενιάς μου και γύρω, ‘’αναπολώντας’’ και ‘’ζηλεύοντας’’ την μοίρα των παππούδων τους έχουν ήδη ξεκινήσει το ταξίδι μακριά από την πατρίδα μας. Άλλοι ήδη είναι έξω. Άλλοι το σκέφτονται ακόμα, άλλοι έχουν κινήσει ήδη τις διαδικασίες για το εξωτερικό. Άλλοι ελπίζουν πως τα πράγματα θα φτιάξουν στη χώρα μας και με αγώνα και στερήσεις θα επιβιώσουν.

   Τι ζητάει ο έλληνας; Ελπίδα, δουλειά, αξιοπρέπεια. Τι από αυτά μπορεί να βρει σήμερα; Για αυτό το νέο κύμα μετανάστευσης δυστυχώς είναι γεγονός. Το παρελθόν επιστέφει!

   Φίλοι, γνωστοί και τρίτοι ακούω να λένε:

«Δεν αντέχεται άλλο αυτή την κατάσταση. Έχω να πληρωθώ 6 μήνες (υπάρχουν και χειρότερα ήταν να του πω). Έχω κλείσει ήδη εισιτήρια για Αμερική. Τον Ιούνιο φεύγω. Θα πάω σε ένα φιλαράκι να μείνω να δω τι μπορώ να πετύχω εκεί».

«Φίλε, παρατήστε τα όλα και βγείτε έξω. Δεν αξίζει πλέον η ζωή στην Ελλάδα. Εδώ μπορείς να βρεις δουλειά, μισθούς, ασφάλιση, νόμους, αξιοκρατία, περίθαλψη. Μην πετάξεις τα νιάτα σου…Τα χρόνια που πρέπει να δημιουργήσεις και να δημιουργηθείς».

«Αν είχα τη δύναμη, ένα στήριγμα, θα είχα ρίξει μαύρη πέτρα πίσω μου και θα έφευγα στο εξωτερικό. Πώς να φύγω τώρα; Δεν έχω κανέναν έξω».

   Έτσι σκέφτεται η νεολαία μας. Το αγνό κομμάτι της. Αυτό που απέχει από συμφέροντα και πλούτη. Το κομμάτι που παλεύει μόνο του για τη ζωή και που ανησυχεί για το αύριο. Για το αβέβαιο μέλλον. Το κομμάτι αυτό που πονάει το κατάντημα της χώρα μας και δέχεται να δουλεύει λιγότερες ώρες από το οκτάωρο. Που δέχεται να πληρώνει ακριβότερα από ότι οι άλλοι. Που δέχεται να παίρνει λιγότερα χρήματα. Που αντέχει μήνες απλήρωτο. Που υπομένει την φτώχεια και την εκμετάλλευση. Που δέχεται να δουλεύει υπερορίες χωρίς να τις πληρώνεται. Που δέχεται τις ανισότητες. Που δέχεται να σπουδάζει άλλο και να δουλεύει άλλο. Που δεν εγκαταλείπει το πλοίο όταν αυτό βουλιάζει και που πονάει και στεναχωριέται για το κατάντημά της Ελλάδος μας.

   Όμως όπως τραγούδησε και ο Στέλιος:

…μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα όπου γης είναι πατρίδα…

   Και επειδή ρόδα είναι και γυρίζει μετά τα τελευταία θλιβερά γεγονότα που έγιναν στην πατρίδα μας, μοιράζομαι μαζί σας την εξής φράση και ο νοών νοείτω… «Ο παππούς μου πρόσφυγας, ο πατέρας μου μετανάστης, εγώ ρατσιστής»;

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas