Χαμένα όνειρα

  
   Πριν έρθεις σε αυτή τη ζωή, κάποιοι έχουν αρχίσει να ονειρεύονται για εσένα. Να κάνουν σχέδια γιατί αυτό τους δίνει δύναμη για να συνεχίσουν. Γεννιέσαι. Σε μεγαλώνουν. Δίνουν την ψυχή τους για το παιδί τους. Θυσίες. Χρόνος. Χρήματα. Γέλιο. Κλάμα. Τρέξιμο. Κόποι. Μέχρι την τελευταία στιγμή εκεί, για σένα. ‘’Στήνουν’’ τον άνθρωπο. Προσπαθούν να τον εξοπλίσουν με όλα τα απαραίτητα για να μπορέσει το δημιούργημά τους να βγει στην κοινωνία και να πολεμήσει. Να πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά που λένε.
   Και έρχεται αυτή η αποφράδα μέρα…Πήρες το lower, πήρες το proficiency. Και μια δεύτερη γλώσσα θα υπάρχει – δε θα υπάρχει; Τα έδωσες όλα, ξαγρύπνησες, μάτωσες, διάβασες με τις ώρες για χρόνια, μπήκες και στο πανεπιστήμιο. Πήρες και το πτυχίο σου. Πήρες και το ecdl. Να μη κάνεις και ένα μεταπτυχιακό; Αφού το απαιτούν οι καιροί… Άλλωστε πτυχίο σήμερα έχουν όλοι…Κάνεις και το μεταπτυχιακό…Με τα πολλά έχεις φτάσει αισίως (αν είσαι και φιλότιμος και παραμένεις διαβαστερός και συνεπής) τα 26 σου. Να κάνεις και διδακτορικό; Ε, εντάξει, μη το παρακάνουμε. Αρκετά εφόδια έχω ρε μάνα. Δε θέλω και έδρα να πάρω.
   ‘’Μάνα μου ήρθε η στιγμή που η πατρίς ορίζει και το βλαστάρι σου ο στρατός για μήνες θα φροντίζει…’’ που λένε και στην πολυαγαπημένη μου Κρήτη. Άλλο ένα χρόνο εκεί αν είσαι άντρας. Φτάνουμε στα 27 λοιπόν…
   Μέχρι τα 27 σου (και αν θεωρήσουμε ότι δεν έχεις εργαστεί ποτέ καθώς δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δε χωράνε που λέει επίσης ο σοφός λαός, λόγω σπουδών) δεν έχεις βγάλει ουσιαστικά ούτε ένα ευρουλάκι…Τέλος πάντων. Αυτό είναι άλλη ιστορία…
   Έχεις το ασήκωτο ντοσιέ ανά χείρας, γεμάτο από όλα σου τα πτυχία και τα παράσημα καθώς και άπειρα βιογραφικά εκτυπωμένα να τα μοιράζεις από δω και από κει λες και μοιράζεις διαφημιστικά για πιτσαρίες και σουβλατζίδικα. Μαζί κουβαλάς και όλα σου τα όνειρα…
   Στο σπίτι σε περιμένει μια στοίβα από εφημερίδες για αναζήτηση εργασίας καθώς και μια αγκύλωση από τα τηλεφωνήματα που θα κάνεις και μια απογοήτευση από τα όχι που θα πάρεις.
   Άσχημες εποχές φίλοι μου, συνομήλικοι, αγαπημένη μου νεολαία και γονείς. Πολλοί από τους γονείς που πάλεψαν και παλεύουν για τα παιδιά τους θλίβονται γιατί βλέπουν πως και οι δικές τους θυσίες τόσων ετών δεν καρποφορούν - άμεσα τουλάχιστον – και φυσικά βλέπουν και τα παιδιά τους απογοητευμένα και προβληματισμένα.
   Είμαι της άποψης πως αν πραγματικά θέλεις να εργαστείς, θα εργαστείς. Όμως όλες αυτές οι θυσίες και οι κόποι για να απασχοληθείς πάνω σε αυτό που μόχθησες για να γίνεις, πάνε στράφι; Δεν είναι ματαίωση; Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι θλίψη; Δεν είναι αδικία; Δεν είναι χαμένα όνειρα;

Στη φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα
Όνειρα πάρτε με μαζί και μένα
Να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
Κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω…

B.D Foxmmor – Active Member

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: 
http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook:
Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas


Σχόλια