Ανήσυχες Μέρες

  Οι περισσότεροι διαβάζετε για πρώτη φορά τον όρο “υπέρτουρισμός” (overtourism). Για να προλάβω την πρώτη σκέψη σας, δεν είναι το συναίσθημα δυσφορίας που έχουμε νιώσει οι περισσότεροι κάνοντας τις αγαπημένες μας διακοπές, η δυσαρέσκειά μας για την πολυκοσμία που συναντάμε και δε μας αφήνει να τις απολαύσουμε. Δεν είναι μόνο το να μη βρούμε ξαπλώστρα στην αγαπημένη μας παραλία, δεν είναι το να μη βρούμε θέση στο αγαπημένο μας μαγαζί. Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνον αυτά, είναι πολλά περισσότερα. Είναι ένας όρος που ξεκίνησε να χρησιμοποιείται κυρίως την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με τον United Nation - World Tourism Organization ( UNWTO ) ως υπερτουρισμός ορίζεται η αρνητική επίδραση του τουρισμού στην ποιότητα ζωής των πολιτών ενός μέρους αλλά και στην ποιότητα των εμπειριών των επισκεπτών του . Παρατηρείται κυρίως την καλοκαιρινή περίοδο ή περίοδο εορτών κι αργιών ή σε μεγάλες διοργανώσεις. Ωστόσο, σε ολοένα και περισσότερες περιοχές, η διάρκεια του φαινομένου αυξάνεται. Ο...

  Τις μέρες εκείνες που το μυαλό παίρνει περίεργες στροφές, τις μέρες εκείνες που φιλοσοφείς μοναχός και ψάχνεις το νόημα της ζωής, της ζωής σου, που αξιολογείς και διερωτάσαι κι απορείς, που ψάχνεις κι αναζητάς. Όποιος πιστεύει στο Θεό έχει μέσα του ένα νεκρό Θεό, όποιος δεν πιστεύει, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο. Όποιος ζει μέσα στην αμφιβολία, ζει το θαύμα του κόσμου, ζει το νόμο της φύσης. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, από τη Μεγάλη Έκρηξη ( Big Bang ) και την εξέλιξη των ειδών, μέχρι τον Αδάμ, την Εύα, τα μήλα, το “κοσμικό αυγό” μέχρι τα χαοτικά νερά του Νουν και το Χάος, έχει βασανίσει ανθρώπους και ανθρώπους αιώνες τώρα κι απάντηση δε βρίσκεται (τουλάχιστον κοινά αποδεκτή). Όποια κι αν είναι η ζωή μας, μα καλή, μα κακή, μα άσχημη, μα όμορφη, μα υποφερτή, μα ανυπόφορη, η απόλυτη μοναδικότητα κάθε ύπαρξης κάνει όλες τις μορφές ζωής ξεκάθαρα ανεκτίμητες, θεοποιημένες. Δείτε γύρω και συνειδητοποιήστε τη μοναδικότητα των έμβιων όντων. Κάθε μία παρουσία, καθετί που συνα...

    Δε με βασανίζει πια το ερώτημα αν η κοινωνία μας είναι καλή ή όχι, μου χει απαντηθεί με τον πιο εμφατικό τρόπο πια. Είναι όντως αδόκιμο να συγκρίνουμε την ελληνική κοινωνία με άλλες ανθρώπινες κοινωνίες, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές πορείες στο χρόνο, διαφορετικές κουλτούρες και βιώματα, περιβάλλοντα και συνθήκες. Ίσως όντως να είναι, ίσως πάλι κι όχι. Το διαδίκτυο μας έχει φέρει το έξω πιο κοντά μας, μα ίσως και οι εικόνες από τα αγαπημένα μου ταξίδια στο εξωτερικό όλα αυτά τα μεγεθύνουν. Επίσης μαρτυρίες ξένων, μαρτυρίες Ελλήνων που ζουν πια μακριά, απογοητευμένοι από όλους κι όλα αυτά που μας έχουν ποτίσει βαθιά πια. Μα όχι μόνο αυτό, η σύγκριση με χώρες και κοινωνίες του εξωτερικού, ας δούμε και το παρελθόν μας ως κοινωνία, το πιο πρόσφατο αλλά και το πιο μακρινό. Πως γίναμε έτσι; Τι μας αλλοίωσε τόσο πολύ στο χρόνο την ποιότητά μας, τη δική μας και κατ’ επέκταση της ζωής μας; Δε περιμένω απαντήσεις σε αυτά, μόνο γράφω τις σκέψεις μου τώρα που το μυαλό μου ε...

  Ο ποιητής Πεσσόα έγραψε: «Η λαμπρότητα ενός ωραίου ηλιοβασιλέματος, με καταθλίβει μ' όλη του την ομορφιά. Μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα πάντα λέω: πόσο ευχαριστημένος πρέπει να νιώθει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος αντικρίζοντας αυτόν τον ήλιο». Κάπως έτσι μετράω τις ημέρες αυτές. 3 χρόνια τέτοια εποχή πιάνω κι αφήνω αυτό το άρθρο ανολοκλήρωτο, φέτος προσπάθησα, ευνόησαν κι οι συνθήκες. Φώτα, όμορφοι στολισμοί, τραγούδια, αγγελάκια, δώρα, παιχνίδια, φαγητό, ποτό, γλέντι, βόλτες, ταξίδια, εκδρομές, ξεκούραση. Μια όμορφη, τεχνητή εικόνα, μία “εμπορευματοποίηση” και μία παράλληλη “υποχρεωποίηση” – ας μου επιτραπεί η λεξιπλασία – του συναισθήματος της χαράς, της ευτυχίας και της κατανάλωσης. Σε έναν ουτοπικό κόσμο αυτό θα ήταν πολύ καλό, διότι όλο αυτό μπορούν να το ζουν κάποιοι κι όχι όλοι. Το ζουν κάποιοι κι όχι όλοι σε μια γειτονιά, το ζουν κάποιοι κι όχι όλοι σε μία κοινωνία, σε μία χώρα, στον κόσμο. Θα το ζήσει εκείνος που έχει την υγεία του, εκείνος που έχει οικογένεια, φίλ...

  Σήμερα στις Ανήσυχες Μέρες θα πραγματευτώ ένα εξαιρετικά ευαίσθητο, ίσως από τα δυσκολότερα θέματα που έχουν να διαχειριστούν οι γονείς από τη μία κι οι επαγγελματίες υγείας από την άλλη. Κατά την προσωπική μου άποψη, από την εμπειρία μου στο χώρο, έχοντας συνεργαστεί και με τους δύο, η πλειοψηφία των απόψεων αναγνωρίζει την ιδιαίτερη δυσκολία της στιγμής. Ωστόσο, και χωρίς αυτή τη συνεργασία, το επίπεδο της ενσυναίσθησής μου βοηθάει να αναγνωρίσω αυτή τη στιγμή, αυτό το γεγονός. Η φροντίδα ενός παιδιού που έχει διαγνωστεί με κάποια σοβαρή διαταραχή ή νόσο αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τη ζωή του γονέα, πολύ μεγαλύτερη σε σύγκριση με τη φροντίδα ενός παιδιού χωρίς κάποια διαγνωσμένη δυσκολία, ανεξαρτήτου χώρας καταγωγής ή κουλτούρας. Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες, υπάρχουν προσωπικότητες και οικογένειες όπου έχουν τα χαρακτηριστικά και τις δεξιότητες να προσαρμόζονται, να ανταπεξέρχονται, να επιδεικνύουν ανθεκτικότητα και να αντιμετωπίζουν την κατάσταση με αγάπη, ελπίδα, ευτυχία,...

  Μοναξιά και μοναχικότητα ή πιο απλά “είμαι μόνος” και “νιώθω μόνος”, έννοιες όχι καινούργιες στους επιστημονικούς κλάδους ωστόσο η εξέλιξη της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου και ειδικότερα οι σύγχρονοι τρόποι ζωής κι επικοινωνίας τροποποιούν τις συνθήκες, τα δεδομένα. Παλαιότερα το φαινόμενο της μοναξιάς δεν αναφερόταν τόσο συχνά ή ήταν πιο σύνηθες είτε σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα είτε σε άτομα που ανήκαν σε κάποιες ευπαθείς ή περιθωριοποιημένες ομάδες. Σήμερα, οι άνθρωποι που (αυτό)κατατάσσονται σε   αυτή την κατηγορία έχουν αυξηθεί ανησυχητικά. Αρχικά, ας ορίσουμε τη διαφορά μεταξύ των δύο ομόριζων εννοιών. Η μοναχικότητα είναι η επιθυμία του να κάνουμε ένα διάλλειμα ή και να μη θέλουμε την κοινωνική επαφή/ κοινωνική ζωή, συνειδητά και χωρίς αυτό να προκαλεί δυσφορία στο άτομο ή να δυσλειτουργεί. Το άτομο αυτό μπορεί να περιτριγυρίζεται από ανθρώπους (οικογένεια, φίλους, γνωστούς, συγγενείς), ωστόσο είτε να τους αποφεύγει είτε η επαφή τους προτιμάει να είναι επιλεκτική κ...