Ανήσυχες Μέρες

   Χαρακτηρισμός που συνοδεύει αρκετούς (είμαστε μειονότητα δυστυχώς). Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή τα τελευταία που ακούμε για αντικαπνιστικούς νόμους, εφαρμογή και άρση αυτού και τα λοιπά.    Να θέσω σαν βάση την παντελή έλλειψη παιδείας μας όσον αφορά το κάπνισμα. Πληροφόρηση, φροντίδα, πρόληψη, προστασία των νέων για αυτό και τις συνέπειές του σχεδόν ανύπαρκτη. Από τη στιγμή κιόλας που πλασάρετε από τις εταιρίες σαν μόδα, σαν κάτι που θα σε κάνει ‘’ιν’’, ‘’τρέντυ’’ αλλά και σαν τρόπο ζωής και εισαγωγής στην εφηβεία, την ενήλικη ζωή και την ανεξαρτησία (οι στάσεις αυτές καλλιεργούνται και από την ίδια τη νεολαία) το πράγμα ξεφεύγει πολύ. Ας μη πλατειάσω άλλο.    Και εμφανίζεται μια ωραία πρωία ο περίφημος αντικαπνιστικός νόμος. Άμοιρε νόμε μου, που ήρθες να ριζώσεις; Στη γη του θεριακλή; Δεν ήξερες πως το έδαφος εδώ δεν είναι πρόσφορο; Τι είναι αυτό το πράμα στη χώρα μας; Δε μιλάμε για απλούς καπνιστές. Η συντριπτική πλειοψηφία ατόμων που γνωρίζω μπορούν εύκολα να χ

    Η Ψυχική Υγεία δεν είναι ένα θέμα που απασχολούσε ή απασχολεί καθημερινά την κοινή γνώμη. Παρά όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια προβάλλεται ολοένα και περισσότερο από τα Μ.Μ.Ε. και τις τέχνες χωρίς ωστόσο ο τρόπος που παρουσιάζεται να είναι ο ενδεδειγμένος και ο ορθότερος. Στην μεγαλύτερη πλειοψηφία αυτών των προβολών, περισσότερο κερδοσκοπικά-εμπορικά χρησιμοποιήθηκε παρά για να βοηθηθεί η κοινωνία, να μάθει περισσότερα για αυτήν και εμμέσως και αμέσως να σταθούν δίπλα στους ασθενείς.       Εν έτη 2011 και καθώς οι επιστήμες και οι κοινωνίες εξελίσσονται, πολλές είναι οι έννοιες που παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Έννοιες οι οποίες είναι επιτακτική η ανάγκη εξάλειψής τους με σκοπό την εξυπηρέτηση των εκάστοτε πολιτών που βάλλονται από αυτές και την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.    Μια από αυτές τις έννοιες είναι και αυτή του στιγματισμού των ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές. Η ψυχική ασθένεια υπάρχει όπου υπάρχει κοινωνία και άνθρωπος. Το φαινόμενο είναι παγκόσμ

   Οικονομική κρίση. Μια λέξη που έχει μπει στη ζωή μας πλέον για τα καλά. Ακούγεται καθημερινά εδώ και πολλούς μήνες. Πίστευα πως λόγω της σφοδρής μου αντιπάθειας για τα οικονομικά δε θα ασχολιόμουν ποτέ με αυτά τα θέματα, όμως διαλέγω το πρώτο μου άρθρο να ασχολείται με αυτήν. Ίσως επειδή στα δικά μου μάτια αρχίζουν να φαίνονται εντονότερα σήμερα οι συνέπειές της.    Είναι θέμα τεράστιο. Βλέπουμε όλοι τόσο καιρό πόσες ντουζίνες τηλεοπτικές ώρες έχουν αφιερωθεί και θα αφιερωθούν αλλά και πόσοι τόνοι μελάνια έχουν χυθεί και θα συνεχίσουν να χύνονται περιγράφοντας και αναλύοντας την κατάσταση που βιώνουμε. Θα ήθελα να επικεντρωθώ όμως στην εορταστική περίοδο που μόλις πέρασε. Την περίοδο των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των  Θεοφανίων  καθώς οι πρώτες μεγάλες της συνέπειες θεωρώ ότι φανερώθηκαν περισσότερο.    Ο λαός περιμένει αυτές τις άγιες μέρες να πάρει το ‘’δώρο των Χριστουγέννων’’ – άλλον ένα μισθό δηλαδή στο περίπου – να ψωνίσει, να βγει να διασκεδάσει, να γιο