Πατρινό καρναβάλι, για πόσο ακόμα;

   Ο τίτλος του σημερινού άρθρου μου παραπέμπει πως θα ασχοληθώ με την κατά τα άλλα πολύ όμορφη και άκρως ευχάριστη, ξέφρενη και διασκεδαστική παράδοση (νομίζω μπορούμε να το εντάσσουμε ως μέρος της πατρινής παράδοσης) του πατρινού καρναβαλιού. Όμως δεν θα γίνει κάτι τέτοιο καθώς λίγο πολύ γνωρίζουμε τι συμβαίνει κάθε χρόνο. Γνωρίζουμε όμως όλοι μας τι συμβαίνει λίγα μέτρα πιο μακριά από το κέντρο της πόλης της Πάτρας; Μάλλον οι αρμόδιες αρχές δεν γνωρίζουν…και αν γνωρίζουν δεν κάνουν τίποτα. Θέλω να ελπίζω πως τα φιλανθρωπικά σωματεία, οι αρμόδιοι φορείς της πόλης και όχι μόνο γνωρίζουν και έχουν αναπτύξει ήδη δράσεις.

   Με το επάγγελμα που έτυχε να απασχολούμαι από ένα σημείο και έπειτα δύσκολα βλέπεις πράγματα που σε σοκάρουν ή δύσκολα θα πεις «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό στον κόσμο». Και όμως τις ημέρες αυτές αντίκρισα μια εικόνα που εκτός ότι με προσγείωσε στην ωμή πραγματικότητα – κόντρα στο ρεύμα της αποκριάς, μου έδωσε την αφορμή να προσθέσω ακόμα ένα προβληματισμό στο κεφάλι μου και να μοιραστώ μαζί σας άλλη μια εικόνα.

   Στον δρόμο που ενώνει την πόλη της Πάτρας με το Ρίο, δεκάδες, διασκορπισμένοι παντού, άνθρωποι σε ομάδες – πιθανότατα ασιατικής καταγωγής – άστεγοι, να ζουν ξεχασμένοι από θεούς  και τύχη κυριολεκτικά στους δρόμους. Μοναδική τους ελπίδα: Να περάσει μια νταλίκα με προορισμό ξένη ευρωπαϊκή χώρα (κυρίως νταλίκες που επιβιβάζονται στα πλοία για Ιταλία), να τρέξουν και να βρουν μια μικρή χαραμάδα είτε εξωτερικά του οχήματος είτε παραβιάζοντας το κοντέινερ – καρότσα της νταλίκας και μπαίνοντας μέσα να κρυφτούν όσο καλύτερα μπορούν για να μην εντοπιστούν από τους οδηγούς και τους ελεγκτές των φορτίων και να καταφέρουν να φύγουν ψάχνοντας μια καλύτερη τύχη.

   Ήταν αξέχαστη η εικόνα όταν σταματάνε τα οχήματα στο φανάρι – αλλά ακόμα και εν κινήσει - πώς τρέχουν να προφτάσουν το όχημα και με ποιο τρόπο προσπαθούν να βρουν μια χαραμάδα να χωθούν. Στα πρόσωπά τους έβλεπες την απόγνωση, την ελπίδα, την εξαθλίωση σε όλο της το μεγαλείο, την αγωνία για το αν θα βρουν κάπου να τρυπώσουν αλλά και να μην γίνουν αντιληπτοί εκ πρώτης από τον οδηγό.

   Σε συζήτηση που είχα με την παρέα μου ανέφεραν πως αυτό είναι φαινόμενο που συμβαίνει καθημερινά και πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ερώτημα που θέτω εγώ είναι: «υπάρχει άραγε κάποιος που ενδιαφέρεται για αυτούς τους ανθρώπους»;  Το Πατρινό καρναβάλι τελείωσε με επιτυχία. Αυτό το ανθρώπινο, το κοινωνικό ‘’καρναβάλι’’, το ‘’καρναβάλι πρόνοιας’’, ανθρωπιάς και κοινωνικής πολιτικής όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά για όλες τις χώρες του κόσμου πότε θα τελειώσει; Εύχομαι η κατάληξη να μην είναι το κάψιμο του ‘’καρνάβαλου’’…

Δεπάστας Χαράλαμπος

Κοινωνικός Λειτουργός

Επικοινωνία: anisihesmeres@gmail.com
Blog: http://depastascharalampos.blogspot.gr/
Like us on Facebook: Ανήσυχες Μέρες (Page)
Follow us on Twitter: Depastas Charalampos
@Ch_Depastas